Πρόσφυγες Μυτιλήνη: Έρχονται οι ΜΚΟ και μας παίρνουν τα πάρκινγκ
Τα social media είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου, του κόσμου της Ελλάδας. Κοιτάζοντας και θέτοντας ερωτήματα σε τούτον τον καθρέφτη, παγώνουμε με την αν ανταπόκριση που μας δίνει. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα κακοήθες σάρκωμα που διαρκώς κάνει μεταστάσεις στο «μέσα» της χώρας. Ουδείς αμφισβητεί ότι η κανονικότητα των κατοίκων στα νησιά υποδοχής προσφύγων, είναι μια σοβαρή παράπλευρη απώλεια της κυβερνητικής στρατηγικής με την οποία διαχειρίζεται το παγκόσμιο φαινόμενο. Ουδείς αμφισβητεί ότι έχει αναταράξει συθέμελα τα καθιερωμένα τους.
Όταν όμως διαμαρτύρεσαι επειδή άνθρωποι των ΜΚΟ -που έρχονται να πράξουν όσα δεν σκοπίμως η κυβέρνηση δεν πράττει στο νησί σου- σου πιάνουν τη θέση παρκαρίσματος, μπροστά από το σπίτι σου, την οποία θεωρείς δική σου, τότε για κάτι άλλο μιλάμε παρά για αναστάτωση. Όταν κάνουν απόβαση εισβολή στο νησί σου αυτοί που εσύ ψήφισες, όταν έχεις #χάσταγκ «Όχι στην επίταξη της Λέσβου», αλλά διαμαρτύρεσαι δημόσια γιατί μέλος της ΜΚΟ δεν πάει να παρκάρει πάρα πέρα, τότε μία σοβαρή μετάλλαξη έχει συντελεστεί στον κοινωνικό ιστό αυτής της χώρας. Μην προσπερνάμε καθόλου αυτό το ασήμαντο συμβάν. Δεν διαφέρει από εκείνον που το διατύπωσε χυδαία, φωνάζοντας στη μάνα πρόσφυγα που έπιανε επιτέλους λιμάνι: «μωρή εγώ σε γκάστρωσα;»
Τα social media είναι επίσης ο καθρέφτης που απεικονίζει τα κομματικά ποσοστά. Παρατηρώντας τον λοιπόν προσεκτικά διαπιστώνουμε ότι τα ποσοστά έχουν λοξοδρομήσει από αυτά που έβγαλαν οι κάλπες στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Μπορεί λοιπόν εντός Βουλής να μην υπάρχει εκπροσώπησης της φασιστικής Χρυσής Αυγής, αλλά υπάρχει έξω και μάλιστα αναθαρρημένη και ξαναμμένη, με τα τάγματα εφόδου επί τω έργω.
Αυτό που μετά κόπου και οριακά κατάφερε η κοινωνική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κι η διαδικασία της δίκης της Χρυσής Αυγής, δυστυχώς το επανέφερε με το λόγο της και φούντωσε με το έργο της η παρούσα κυβέρνηση στο όνομα των εσωκομματικών της ισορροπιών. Κι ας στέλνει ο πρώην βουλευτής της ΝΔ, Παύλος Βογιατζής, από τη Λέσβο σημαντικό μήνυμα:«Βάλτε τέλος στα τάγματα εφόδου στην Λέσβο. Πρέπει να υπάρχει η παρουσία του κράτους που να εξασφαλίζει έννομη τάξη. Καλή, πάρα πολύ η φύλαξη των νησιών στην Θάλασσα αλλά δεν τιμά κανένα αυτό που συμβαίνει με τα τάγματα εφόδου».
Αλλά αν πρέπει να κοιτάξουμε κάπου βαθιά, για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας το μάταιο των αντιδράσεων, δεν είναι ο κοινωνικός μας καθρέφτης αλλά η ιστορία, που ζει ατάραχη, ακόμα μία φορά το φαινόμενο της «αποδημίας». Το φαινόμενο της μετανάστευσης μπορεί να ελεγχθεί πολιτικά, να περιοριστεί, να ενθαρρυνθεί, να σχεδιαστεί ή να γίνει αποδεκτό. Αλλά σήμερα αν είμαστε αντιμέτωποι με κάτι, είμαστε με το φαινόμενο της «αποδημίας», που επαναλαμβάνεται από την εποχή της μεταγενέστερης αρχαίας ιστορίας.
Ας προετοιμαζόμαστε λοιπόν, όχι ακριβώς εμείς, αλλά η μεταγενέστεροι ημών, για το γεγονός ότι στις επόμενες δεκαετίες η Ευρώπη θα είναι σαν τη Νέα Υόρκη ή σαν κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Όπου διαφορετικοί πολιτισμοί συνυπάρχουν, από Πορτορικανούς μέχρι Κινέζους, από Κορεάτες μέχρι Πακιστανούς. Όπου μερικές ομάδες συγχέονται μεταξύ τους, άλλες παραμένουν ξεχωριστές και άλλοι συναντιούνται στη βάση κάποιων κοινών νόμων και μιας κοινής γλώσσας επικοινωνίας, της αγγλικής, την οποία ο καθένας μιλάει με τρόπο ανεπαρκή.
Όπως πολύ εύστοχα έγραψε στην ενότητα Απόψεις ο συνεργάτης μας Παναγιώτης Μάρκου: «Υπήρξε Ρωμαίος πατρίκιος που δεν άντεχε στην ιδέα ότι θα γίνονταν Ρωμαίοι Πολίτες οι Γαλάτες ή οι Εβραίοι και ότι θα μπορούσε να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο ένας Αφρικανός. Αυτόν τον πατρίκιο τον ξεχάσαμε, τον νίκησε η ιστορία. Ο ρωμαϊκός πολιτισμός ήταν πολιτισμός επιμειξιών. Οι ρατσιστές θα πουν ότι ακριβώς γι αυτό διαλύθηκε, ωστόσο χρειάστηκαν πεντακόσια χρόνια για να διαλυθεί και βέβαια, ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μας επιτρέπει να κάνουμε σχέδια για το μέλλον».
Είτε είναι βίαιες είτε είναι ειρηνικές, οι αποδημίες είναι όπως τα φυσικά φαινόμενα: συμβαίνουν και καμία δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να τα εμποδίσει και να τα ελέγξει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η ίδια η Ευρώπη να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα είναι μια πολυφυλετική ήπειρος ή, αν προτιμάτε μια «πολύχρωμη» ήπειρος. Αν έτσι σας αρέσει έτσι θα γίνει, αν δεν σας αρέσει και πάλι έτσι θα γίνει!»
