Σέρρες κρούσματα: Έχασα τον πατέρα μου
Μία επώνυμη συγκλονιστική ανάρτηση, ανθρώπου που έχασε τον πατέρα, μιλά με ένα εκρηκτικό μείγμα των συναισθημάτων, για τον θάνατο προσπαθώντας να συνεφέρει όσους δεν αρνούμαστε να εννοήσουμε.
Μιλά για τους φρεσκοσκαμμένους τάφους που αυξάνονται στις Σέρρες, μιλά για το γεγονός ότι «αν για τον πατέρα μου υπήρχε κλίνη στην πνευμονολογική κλινική, θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες απ’ ό,τι από την ουρολογική, όπου νοσηλεύτηκε εξαιτίας της κατάστασης στο Νοσοκομείο Σερρών και παντού στην Ελλάδα». Μιλά για τη ζωή μας.
Το απόγευμα της Τρίτης o πατέρας μου, Στέργιος Δέμελης, πρώην Διευθυντής Κτηνιατρικής Ν. Σερρών, έφυγε από επιπλοκές του Covid-19. Μια βδομάδα νωρίτερα είχε παρουσιάσει κάποια συμπτώματα του ιού και το τεστ του είχε βγει θετικό την Πέμπτη 5/11.
Την Παρασκευή εμφάνισε και κάποια δύσπνοια και του έγινε εισαγωγή στο νοσοκομείο Σερρών. Μέχρι και την Κυριακή οι γιατροί έλεγαν ότι τα πάει καλά με το οξυγόνο και ότι μπορεί να έπαιρνε εξιτήριο ακόμα και τη Δευτέρα. Τη Δευτέρα όμως οι γιατροί είπαν ότι πρέπει να παραμείνει στο νοσοκομείο.
Την Τρίτη η ήπια αναπνευστική ανεπάρκεια που είχε, εμφάνισε ραγδαία επιδείνωση και τελικά ο οργανισμός του κατέληξε στις 7:25 μμ. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ήδη στο τηλέφωνο με γιατρό, που μου είπε: «Τώρα γίνεται το flat line». Αν η κατάσταση το επέτρεπε να ήμουν εκεί, θα είχε πεθάνει στα χέρια μου.
Αυτά που γράφω για την απώλειά μου δε θα επηρεάσουν τους αρμόδιους για τη δημόσια υγεία, ούτε όσους θεωρούν ότι πρέπει να εξαιρούνται από τα μέτρα προστασίας, ούτε κάποιους τουλάχιστον απ’ όσους ανέχονται τους προηγούμενους ούτε και τους αρνητές του κορονοϊού, τους ωχαδερφιστές και τους συνωμοσιολόγους. Ωστόσο, θα ήθελα να αναφερθώ και στο εκρηκτικό μείγμα των συναισθημάτων που νιώθω:
-Οδύνη για τον - παρά την προχωρημένη του ηλικία – κοτσονάτο, λεβέντη και από πολύ κόσμο αγαπητό πατέρα μου, εντονότερη και λόγω των πιο πάνω συνθηκών του χαμού του αλλά και για το ότι δεν τον αποχαιρέτησα όπως θα ήθελα, λόγω των μέτρων προστασίας.
Δεν μπορούσα ούτε να τον επισκεφτώ στην κλινική, παρά μόνο να του μιλάω στο τηλέφωνο, με τη φωνή του ολοένα να αδυνατίζει και να τη σκεπάζει όλο και περισσότερο ο ήχος της μάσκας οξυγόνου. Όταν πια είχε καταλήξει, δεν έβλεπα ποιόν έθαβα με το φέρετρο σφραγισμένο, σε τάφο στα Β’ νεκροταφεία Σερρών, στην άλλη άκρη της πόλης, όπου μόνο σ’ αυτά υπάρχει ειδική πτέρυγα για νεκρούς κορονοϊού, με άλλους 5 φρεσκοσκαμμένους τάφους και άλλους 6 φρεσκοσκεπασμένους σε δύο παράλληλες σειρές.
Ήδη από την Τρίτη όταν ήμουν στο νοσοκομείο για το αποβιωτήριο, πέρασε από μπροστά μου το φορείο με τη σορό του πατέρα μου μέσα σε σάκο. Η τελευταία φορά που τον είχα δει ήταν όταν τον ξεπροβόδισα στην εισαγωγή του. Για τους αρνητές του κορονοϊού ειδικά στις Σέρρες, να προσθέσω ότι σήμερα το απόγευμα που ξαναπήγα δύο μέρες μετά την κηδεία στα νεκροταφεία, οι 6 φρεσκοσκεπασμένοι τάφοι έγιναν μαζί με του πατέρα μου 9 και οι 5 φρεσκοσκαμμένοι έγιναν 25, όλοι στη σειρά, όπως σε πόλεμο ή όπως οι τάφοι των προσφύγων που πνίγονται στο Αιγαίο και στον Έβρο.
-Αγωνία για τη μητέρα μου, που ήδη από τη Δευτέρα έχει διαγνωσθεί και η ίδια θετική, αλλά είναι ασυμπτωματική (και επειδή είναι σε καραντίνα δεν μπόρεσε να έρθει στην κηδεία να αποχαιρετήσει τον άντρα της). Εγώ και η αδερφή μου, που ήρθε τη Δευτέρα από το μακρινό μέρος όπου ζει, κάναμε χθες (πάλι) rapid test και βγήκαν αρνητικά…
-Οργή για την καταστροφική (το λέω γλυκά) πολιτική ως προς την πανδημία και οργή και για τις κατηγορίες ανθρώπων που ήδη ανέφερα, πράγματα για τα οποία έχουν γραφτεί ποτάμια και στο fb και παντού και στα οποία σκοπεύω να αναφερθώ, όταν πρώτα συνέλθω κάπως.
Το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό έχουν τις ευχαριστίες της οικογένειάς μας. Όμως αν για τον πατέρα μου υπήρχε κλίνη στην πνευμονολογική κλινική, θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες απ’ ό,τι από την ουρολογική, όπου νοσηλεύτηκε εξαιτίας της κατάστασης στο Νοσοκομείο Σερρών και παντού στην Ελλάδα.
Αντίο πατέρα. Θα φροντίζω τη μαμά. Στο τελευταίο μας τηλεφώνημα το μεσημέρι της Τρίτης πρόλαβα να σου πω ότι σ’ αγαπώ. Με τη σκέψη αυτή προσπαθώ να απαλύνω κάπως το συναίσθημα της οδύνης μου τουλάχιστον…
Κώστας Δεμέλης
