Ο Άνθρωπος με τη Φυσαρμόνικα: Η σκηνή με τη μουσική του Ennio Morricone έχει μείνει ανεξίτηλη στην ιστορία του Κινηματογράφου

Η ανεπανάληπτη τελευταία σκηνή από το Κάποτε στη Δύση του Sergio Leone, έχει μείνει ανεξίτηλη στο χρόνο.

Το αριστούργημα βέβαια του μεγάλου σκηνοθέτη ολοκληρώνεται με το soundtrack του μεγάλου ιταλού μουσικοσυνθέτη Ennio Morricone. O Morricone (1928 - 2020) έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούλιο και στις 25 Απριλίου, στην 93η Τελετή Απονομή των Βραβείων Όσκαρ, σίγουρα θα γίνει αναφορά στο όνομα του στην κατηγορία Memorial.

Ο Leone έβαζε τους ηθοποιούς να ακούνε τη μουσική του Morricone πριν κυκλοφορήσει το τελικό Album της ταινίας. Kατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εμπνέονταν πάρα πολύ οι ηθοποιοί με τη μουσική του ιταλού συνθέτη. Ο Ennio (αξεπέραστος, ίσως ο σημαντικότερος) έχει γράψει μουσική για πάνω από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Την υπογραφή του έχει βάλει ακόμα και σε σύγχρονα έργα κλασσικής μουσικής.

Το Κάποτε στη Δύση είναι ιταλικό σπαγγέτι γουέστερν του 1968. Η παραγωγή ανήκει στην Paramount Pictures. O ιταλός σκηνοθέτης Σέρτζιο Λεόνε (1929 - 1989) έμεινε στην ιστορία για τα σπαγγέτι γουέστερν. Το στυλ του στις ταινίες ήταν καινοτόμο, με πρωτοποριακό τρόπο κινηματογράφησης. Στα γυρίσματα αντιπαραθέτει πολύ κοντινά πλάνα, γκρο πλαν, (close-ups) με μακρινές λήψεις (long shots). Είναι χαρακτηριστική η τελευταία σκηνή στο Once Upon a Time in the West (η μονομαχία των δύο πιστολέρο). Προσέξτε τον τρόπο που γυρίζει την κάμερα (αριστούργημα) και το πώς κάνει κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Φυσικά η μουσική επένδυση του Ennio Morricone υπογραμμίζει το συναίσθημα και όπως καταλαβαίνετε το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο (ο οποίος στις ταινίες του παίζει συχνά κομμάτια από τον Morricone), σε περσινή του δήλωση, ανέφερε ότι από το Kάποτε στη Δύση εμπνεύστηκε πολύ στο να γίνει σκηνοθέτης. Είπε χαρακτηριστικά ότι από τον ''Άνθρωπο με τη Φυσαρμόνικα", αξίζει να γυρίσει κάποιος μία ταινία.

Λέγοντας σπαγγέτι γουέστερν, εννοούμε τα γνωστά Ιταλικά γουέστερν (και Ιαπωνικά) ή Μακαρόνι γουέστερν. Είναι ένα ευρύ υποείδος των ταινιών γουέστερν που εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 κυρίως με την Τριλογία του Δολαρίου του Ιταλού σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε και την διεθνή επιτυχία που είχε στο box office. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς κριτικούς αλλά και εκείνους από άλλες χώρες, επειδή τα περισσότερα από αυτά τα γουέστερν δημιουργήθηκαν και σκηνοθετήθηκαν από Ιταλούς. Η αναγνώριση αυτού του είδους ταινιών ήρθε λίγα χρόνια μετά.

Πρωταγωνιστές είναι ο πολύ γνωστός της εποχής Henry Fonda (ο κακός), ο μοναδικός Τσαρλς Μπρόνσον Charles Bronson (O Εκτελεστής της Νύχτας), ο Jason Robards (τον φώναζε Harmonica τον Charles) και η πολύ όμορφη Claudia Cardinale. Το σενάριο γράφτηκε από τον Λεόνε και τον Σέρτζιο Ντονάτι, βασισμένο σε μια ιστορία των Leone, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Ντάριο Αρτζέντο Dario Argento (γνωστός για τις ταινίες τρόμου, ενέπνευσε πολλούς). Η widescreen κινηματογράφιση έγινε από τον Τονίνο Ντέλλι Κόλλι και ο Ennio Morricone συνέθεσε την ιστορική μουσική της ταινίας.

Ο Leone είχε προτείνει το ρόλο του καλού (Harmonica) στον Clint Eastwood (εκτός από ηθοποιός, ανήκει στο club των σκηνοθετών με τις περισσότερες ταινίες στον κινηματογράφο), αλλά μετά την άρνηση του, πρόσφερε τον ρόλο στον Bronson. Ήταν μετά το γνωστό ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος του 1966 The Good, The Bad and the Ugly.

To 2009 το Κάποτε στη Δύση χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Απολαύστε την επική σκηνή στο Σινεμά:

https://www.youtube.com/watch?v=qwb3P0fuM1c