Κυβέρνηση, δεν είναι ώρα να ζήσετε τον μύθο σας, ο πλανήτης έχει πένθος

Σε αυτούς τους καιρούς που καθένας μας αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, μην μας αντιμετωπίζετε ως «ανθρωπομάζα». Μην εφαρμόζετε, εκμεταλλευόμενοι το θυμικό μας, την τεχνική του αντιπερισπασμού. Δεν είναι της παρούσης, γιατί είναι σαν να παίζετε με σημαδεμένη τράπουλα κι αυτό, πως να το πω… δεν είναι γενναίο. 

Αναγνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση, εγκαίρως, έλαβε τα μέτρα εκείνα που αναχαίτισαν την όποια πιθανή αναμετάδοση του ιού. Ακόμα κι αν, όπως λέει ο υπεύθυνος Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας: η πραγματική θνητότητα είναι άγνωστη, καθώς σε καμία χώρα του κόσμου δεν είναι γνωστός ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων, επιβεβαιωμένων και μη. Αλλά και έτσι να είναι, αναγνωρίζουμε. Και όντως οι περισσότεροι λένε καλά λόγια για σας, ο ένας στον άλλον, όπως συστήνει ευτυχισμένος ασθενής τον γιατρό του στον γείτονα ή τη συγγενή του. Κι ας είναι άλλοι οι γιατροί, οι κανονικοί, που δίνουν τη μάχη. 

Αρκεστείτε σε αυτό, αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται τα δελτία ειδήσεων όταν μιλούν για την Ελλάδα και τον αριθμό των νεκρών της, να δείχνουν την οδύνη της γειτονικής Ιταλίας και τους νεκροθαλάμους της. Γνωρίζουμε. Δεν θα μας κάνουν τα «ξένα φέρετρα» να νιώσουμε προνομιούχοι, δεν είναι ανθρώπινο. Ήδη έχουμε 73 εγγεγραμμένους θανάτους. Καταλαβαίνουμε τι επιχειρείτε, αλλά δεν είναι η στιγμή να δοξαστείτε τοιουτοτρόπως, ο πλανήτης έχει πένθος.

Δεν είναι η στιγμή να ζει τον μύθο του ο κύριος Χαρδαλιάς, δεν χτίζουμε προφίλ σε χαλεπούς καιρούς, είναι στιγμή να κάνει απλώς σωστά το κυβερνητικό του καθήκον. Τον είδαμε στα κομμωτηριακά Χελόου, τον είδαμε στα μεσημεριανά πάνελ, τον είδαμε να χαιρετά στρατιωτικά -ασκεπής-. Αν η αισθητική είναι η σύγχρονη ηθική, όλα αυτά τα ευλογητά είναι κακόγουστα, διότι συμβαίνουν σε καιρούς που πρυτανεύει ο φόβος και ο θάνατος.

Η κουραστική επίκληση «ανάληψη της ατομικής ευθύνης» που μας ζητάτε, δεν αναιρεί το γεγονός ότι είμαστε υπεύθυνοι πολίτες μιας οργανωμένης κοινωνίας, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να είμαστε και «ασπόνδυλοι» και υπεύθυνοι. Αποφασίστε λοιπόν τι από τα δύο επιθυμείτε να είμαστε και αντιμετωπίστε μας αναλόγως, χωρίς να επιχειρείτε κάθε φορά να εκτρέπετε την προσοχή μας προς το χειρότερο. Έχουμε δρόμο εξ άλλου μπροστά μας. 

Όταν αυτή η πανδημία κάπως συμμαζευτεί κι αφού μετρηθούμε, βγαίνοντας «από το σπίτι», θα χρειαστεί να δούμε τι υπάρχει και τι μας περιμένει εκεί έξω.  Αν δηλαδή θα χρειαστεί να περάσουμε από το «δόξα το θεό» στο «βόηθα παναγιά». 
Σε καιρούς μη κορονοϊού, στην Ελλάδα, είχαν κρεμαστεί στις μουριές πολλοί άνθρωποι, λόγω φτώχειας. Την οποία φτώχεια οι τότε αρμόδιοι επικαλούνταν ως αναγκαίο κακό. Ήταν οι νεκροί του μνημονίου, μην τους ξεχνάμε. Ξέρετε, δεν έχει σημασία από τι είδους συμφορά πεθαίνει ο άνθρωπος, σημασία έχει να βγαίνει όρθιος από το κακό. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που θα εξέλθουμε, η «ατομική ευθύνη» αυτομάτως θα γίνει συλλογική.