Το σκίτσο του Αρκά για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας με στίχους της Κικής Δημουλά
Με στίχους από ποίημα της Κικής Δημουλά επέλεξε να «ντύσει» το σκίτσο του για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ο Αρκάς, μια επιλογή που μόνο τυχαία δεν είναι....
Συγκεκριμένα, ο γνωστός σκιτσογράφος με αφορμή τη σημερινή ημέρα, λέει την καλημέρα του και στέλνει το δικό του μήνυμα προς όλες τις γυναίκες μνημονεύοντας τα λόγια της Ελληνίδας ποιήτριας, Κικής Δημουλά, από το έργο της «Σημείο Αναγνωρίσεως».
Το αφιερωματικό του σκίτσο απεικονίζει το άγαλμα μιας γυναίκας με δεμένα χέρια.
«Για τα δεμένα χέρια σου, που έχει όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη», είναι οι στίχοι του ποιήματος της Κικής Δημουλάς που επέλεξε.
Ο συμβολισμός «πίσω» από το ποίημα
Το ποίημα αποτελεί μια απόπειρα να καταδειχθεί πώς προσλαμβάνεται από το κοινό ένα έργο τέχνης. Πέρα όμως από τον αντικειμενικό συμβολισμό του έργου, σ’ ένα συνυποδηλωτικό επίπεδο η ερμηνεία του εναπόκειται στα βιώματα και τις σκέψεις του αποδέκτη. Έτσι για τη Δημουλά το ποίημα αποτελεί ένα σχόλιο για την κοινωνική θέση της γυναίκας ανά τους αιώνες, γίνεται το σύμβολο της γυναικείας καταπίεσης.
Το ποίημα, λοιπόν, συμβάλλει στο διάλογο γύρω από την πρόσληψη του έργου τέχνης. Η ποιήτρια παρουσιάζεται να ερμηνεύει και να νιώθει ένα γλυπτό με έναν τρόπο αρκετά προσωπικό και πρωτότυπο, που μάλλον δε θα ήταν μέσα στις προθέσεις του γλύπτη.
Το βασικό περιεχόμενο του ποιήματος είναι η γυναικεία αιχμαλωσία. Ένα εθνικιστικό σύμβολο (το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου) στη Δημουλά μετασχηματίζεται σε κραυγή αγωνίας κοινωνικής χειραφέτησης της γυναίκας. Η αιώνια γυναικεία αιχμαλωσία είναι τόσο ισχυρός «θεσμός» ώστε κι αν ακόμα απελευθερώνονταν τα αγάλματα από το μάρμαρο πράγμα αδύνατο θα εξακολουθούσε να υπάρχει.
Όλο το ποίημα συνιστά μια έντονα καταφατική διαπίστωση, ακόμα και στα σημεία όπου τοποθετείται μια υποθετική επανάσταση. Ο τόνος αυτός παραπέμπει στον μετέπειτα γνωμικό τόνο της Δημουλά, όχι απόλυτα παγιωμένο ακόμη στο εν λόγω ποίημα. Αυτό που αναγνωρίζεται, ωστόσο, είναι η αφηγηματική ροή και η επιτυχής σκηνοθεσία με εκκίνηση από συγκεκριμένο στοιχείο (εδώ το άγαλμα στο πάρκο αλλού και συχνότερα μια φωτογραφία κλπ).
