Απάντηση Λουπάκη σε Ακρίτα: «Ταυτίζεται με την κατηγορία του φανατισμού που μου αποδίδει»
Η Έλενα Ακρίτα είχε πάρει θέση για την απόλυση της Ευγενίας Λουπάκη από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» 105.05.
Όπως είχε αναφέρει η κα Ακρίτα,
«Δεν έχω καταλάβει πως «απολύθηκε» η Ευγενία Λουπάκη, μια συνταξιούχος δημοσιογράφος που εργαζόταν εθελοντικά - με βάση τα όσα είπε ο διευθυντής του Κόκκινου Αδάμ Γιαννίκος. Απολύεις εργαζόμενο, όχι εθελοντή.
Τελευταία, η Ευγενία στα σόσιαλ ήταν άκρως επιθετική στον ΣΥΡΙΖΑ και άκρως υποστηρικτική στη Νέα Αριστερά. Δικαίωμά της. Όμως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την δυσκολότερη μάχη της ιστορίας του, εκείνη επέλεξε πλευρά. Την αντίθετη πλευρά. Σε κομματικό ραδιόφωνο αυτό. Δικαίωμά της να το κάνει, δικαίωμα του καθενός να την κρίνει γι’ αυτό»
Η απάντηση της κας Λουπάκη ήρθε μέσω ανάρτησης στα social media.
Όπως αναφέρει,
«Από τότε που δήλωσα στη σελίδα μου ανοιχτά ότι στηρίζω την Εφη, ως ικανή, σοβαρή, αφοσιωμένη, νέα, όμορφη και κυρίως αριστερή γυναίκα. Από τότε άρχισαν να μου επιτίθενται. Και επειδή δεν είχα την εξυπνάδα ν’ αλλάξω πλευρά, οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν.
Η κα Ακρίτα με τα σχόλιά της για το τί έκαναν και τί δεν κάνουν “κάποιοι συνάδελφοι” στο Κόκκινο “στην πιο δύσκολη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ” ταυτίζεται με την κατηγορία του φανατισμού που μου αποδίδει. Φανατισμό ως γνωστόν έχουν οι νεοφώτιστοι».
Δείτε την ανάρτηση της Ευγενίας Λουπάκη
«Helena sabe- H Ελένα ξέρει
Το Helena sabe είναι ένα συνταρακτικό μυθιστόρημα της Αργεντινής διάσημης λογοτέχνιδος Κλαούντια Πινιέιρο. Η Ρίτα, η κόρη της Ελένα βρίσκεται απαγχονισμένη σ’ ένα καμπαναριό μια νύχτα με πολλή βροχή. Η Ελένα που πάσχει από Πάρκινσον και η Ρίτα τη φρόντιζε μέχρις εξαντλήσεως, αρνείται να δεχτεί την εκδοχή της αυτοκτονίας και αρχίζει τις δικές της έρευνες, που την υποχρεώνουν να δει τις δικές της ευθύνες, τις οποίες μέχρι τέλους σχεδόν αρνείται να παραδεχτεί-διότι ναι τελικά η κόρη της αυτοκτόνησε μη αντέχοντας την απαιτητική φύση της μητέρας της που η φθορά της ασθένειας την έκανε τυραννική.
Οσο η Ελένα έχανε τη δύναμή της τόσο “απαγόρευε” στη Ρίτα να ζήσει τη χαρά. Το βιβλίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις ξεχωριστές εκδόσεις Carnivora της Ασπασίας Καμπύλη, και το έχω παρουσιάσει στο Αλλέγκρο πριν δυο χρόνια- ξέρετε στην εκπομπή που απλώς επί 18 χρόνια είχα μικρόφωνο για να κάνω παραγοντισμό. Επίσης, μόλις προστέθηκε στο NETFLIX αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική εκδοχή του με την σπουδαία Κάρμεν Αμάγια στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Tο μυαλό κάνει περίεργες διαδρομές και σκέφτηκα το βιβλίο όταν αργά χθες το βράδυ, μετά τον ιαματικό Κεν Λόουτς είδα την δήλωση- άποψη της Ελενας Ακρίτα για την εκπαραθύρωσή μου από το Κόκκινο.
Δυο τρεις παρατηρήσεις αναγκαστικά:
Πριν εκδόσει την ετυμηγορία της αναπαράγοντας ακριβώς όσα ισχυρίστηκε ο Αδάμ Γιαννίκος από μικροφώνου, θα μπορούσε ίσως να ρωτήσει κι εμένα. Ισως, λέω γιατί μπορεί μετά από 45 χρόνια στη δημοσιογραφία νάχω ξεχάσει και τους κανόνες της και να μη χρειάζεται να πάρεις και την άποψη του άλλου. Ισως, λέω, μιας και γνωριζόμαστε, μιας κι εγώ την έφερα για πρώτη φορά στο Κόκκινο, θα μπορούσε να με πάρει κι ένα τηλέφωνο, για διασταύρωση έστω. Δεν το έκανε. Δικαίωμά της. Oλοι εξάλλου διαλέγουμε τον τρόπο που θέλουμε να μας θυμούνται.
Δεν ήμουν “εργαζόμενη” ήμουν - άκουσον άκουσον- συνταξιούχος και μάλιστα εθελόντρια; Ντροπή και αίσχος και στην πυρά. Αρα δεν απολύθηκα, άρα τί συζητάμε; Πώς μπορεί ο συνταξιούχος να απολυθεί; Ούτε εκδιώχθηκα, ούτε ρίχτηκα βορά στα αδέσποτα σκυλιά του διαδικτύου- από πολύ πριν αυτό. Πολύ πριν. Από τότε που δήλωσα στη σελίδα μου ανοιχτά ότι στηρίζω την Εφη, ως ικανή, σοβαρή, αφοσιωμένη, νέα, όμορφη και κυρίως αριστερή γυναίκα. Από τότε άρχισαν να μου επιτίθενται. Και επειδή δεν είχα την εξυπνάδα ν’ αλλάξω πλευρά, οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν. Εγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι δεν θέλω να κάνω ζημιά στο Κόκκινο, που είναι πατρίδα μου και σπίτι και οικογένειά μου, αλλά αν συνεχιστεί η δολοφονία χαρακτήρα θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Αναρωτηθείτε λοιπόν εσείς που αναμασάτε την ανοησία αυτή, ποιο δικαστήριο θα πιστέψει ότι δεν είχα σχέση εργασίας μετά από 18χρόνια συνεχούς καθημερινής παρουσίας στα μικρόφωνα του Κόκκινου.
Η Ελενα δηλώνει ότι δεν εργάστηκε ποτέ σε κομματικό έντυπο για να μην έχει σύγκρουση με τη συνείδησή της και προτίμησε τον ιδιωτικό τομέα. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι το να είσαι βουλευτής και μάλιστα Επικρατείας ενός κόμματος δεν σε περιορίζει καθόλου όπως θα σε περιόριζε το να εργάζεσαι σε κομματικό μέσο. Εγώ πάλι ξεκίνησα από τον Ριζοσπάστη και είμαι περήφανη γι’ αυτό, συνεχισα στον 902 και είμαι διπλά περήφανη κι όταν μας έδιωξαν οι θυρωροί εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα, αμείφθηκα με μισθούς αδιανόητους για τα σημερινά δεδομένα και απολύθηκα και τα βρόντηξα κι έμεινα και άνεργη, όταν είπα κι έγραψα πράγματα που ενοχλούσαν. Και κάποια μαγική στιγμή με πρωτοβουλία και επιμονή του Αλαβάνου φτιάξαμε το Κόκκινο.
Τέλος -γιατί σιχαίνομαι κι εγώ το Πουμαρό- δεν ξέρω αν κατάλαβε η εμπειρότατη Ελενα ότι κάνει μια κλασσική δίκη προθέσεων όταν διαβάζει “πίσω από τις γραμμές” και θεωρεί κακόβουλο το σχόλιό μου για τη βόλτα Στέφανου- Φάρλυ. Μάλλον δεν διάβασε καν τις γραμμές αλλά μόνο τη γραμμή. Δικαίωμά της. Οσον αφορά όμως το μικρόφωνο εγώ το τίμησα και το σεβάστηκα. Δεν ταυτίστηκα με κανέναν, ούτε με τη νεοσύστατη Νέα Αριστερά, οπως ποτέ δεν είχα ταυτιστεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ασκούσα κριτική και πριν και στη διάρκεια τη διακυβέρνησης και προσωπικά στον Τσίπρα και αυτά από μικροφώνου.
Ο Τσίπρας όμως, προς τιμήν του, δεν διανοήθηκε ποτέ όχι να ζητήσει την απόλυσή μου, αλλά ούτε καν μου εξέφρασε κατ’ ιδίαν παράπονο ποτέ. Με τα σχόλιά της δε για το τί έκαναν και τί δεν κάνουν “κάποιοι συνάδελφοι” στο Κόκκινο “στην πιο δύσκολη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ” η κ. Ακρίτα ταυτίζεται με την κατηγορία του φανατισμού που μου αποδίδει. Φανατισμό ως γνωστόν έχουν οι νεοφώτιστοι. Γιατί η δυσκολότερη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο συμβιβασμός μετά το Δημοψήφισμα, ο γκρεμός μετά την έφοδο στον Ουρανό, η οδυνηρή διάσπαση τότε, η απόφαση να στηρίξουμε με πόνο ψυχής την κυβέρνηση της “πρώτη φορά αριστεράς” μήπως και δει η χώρα μας μια άσπρη μέρα. Δύσκολο ήταν να πηγαίνεις στη πορεία του Πολυτεχνείου και να σε φτύνουν να σου φωνάζουν “προδότες” και να σου πετάνε μπουκάλια νερό οι χθεσινοί σου σύντροφοι. Κι όμως να υπομένεις και να επιμένεις. Χωρίς αξιώματα, χωρίς απολαβές και προσπαθώντας να κρατήσεις τη ζωή σου.
Υ.Γ. Σπανιότατα αναρτώ ποιήματά μου αλλά νομίζω ότι το “Τέλος” που έγραψα πριν από χρόνια ταιριάζει απόλυτα».
Το Δελτίο Τύπου της κας Ακρίτα
Κατ’ αρχάς, επί προσωπικού. Τρεις φορές μού έγινε πρόταση να εργαστώ σε κομματικό μέσον και τρεις φορές αρνήθηκα. Η πρώτη πριν χρόνια από τον Νίκο Κιάο στην Αυγή, η δεύτερη από τον Πέτρο Κατσάκο στο Κόκκινο και η τρίτη από τον Νίκο Ξυδάκη πάλι στο Κόκκινο.
Ο λόγος που αρνιόμουν ήταν πάντα ο ίδιος. Θεωρούσα (και θεωρώ) ότι ως δημοσιογράφος θα έπρεπε να περιοριστώ σε κομματικά πλαίσια και αυτό δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα εύκολα να διαχειριστώ.
Όμως, θεωρούσα και λογικούς και αυτονόητους αυτούς τους περιορισμούς. Όπως πχ αν δουλεύεις στον 902 δεν μπορείς να αντιπολιτευτείς το ΚΚΕ ή να επικρίνεις τον Γ.Γ. του.
Γι’ αυτό παρέμεινα στα εκδοτικά συγκροτήματα του ιδιωτικού τομέα. Κι όταν κι εκεί με λογοκρίνανε, πήρα το καπελάκι μου κι έφυγα.
Όταν αποφάσισα να στηρίξω τον Κασσελάκη στις εκλογές, δημοσιογράφοι από το Κόκκινο μού επιτέθηκαν σφόδρα. Την άλλη μέρα έκανα δήλωση ότι έχουν δικαίωμα να εκφραστούν ελεύθερα.
Δεν έχω καταλάβει πώς «απολύθηκε» η Ευγενία Λουπάκη, μια συνταξιούχος δημοσιογράφος που εργαζόταν εθελοντικά - με βάση τα όσα είπε ο διευθυντής του Κόκκινου Αδάμ Γιαννίκος. Απολύεις εργαζόμενο, όχι εθελοντή.
Τελευταία, η Ευγενία στα σόσιαλ ήταν άκρως επιθετική στον ΣΥΡΙΖΑ και άκρως υποστηρικτική στη Νέα Αριστερά. Δικαίωμά της. Όμως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την δυσκολότερη μάχη της ιστορίας του, εκείνη επέλεξε πλευρά. Την αντίθετη πλευρά. Σε κομματικό ραδιόφωνο αυτό. Δικαίωμά της να το κάνει, δικαίωμα του καθενός να την κρίνει γι’ αυτό.
Υπάρχει κάτι στην επίμαχη άναρτησή της για το σκυλί του Κασσελάκη που έως τώρα δεν το έχει επισημάνει κανείς. Το σχόλιο δεν ήταν μόνο φέικ: ήταν και κακόβουλο. Σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, είμαι σε θέση να ερμηνεύω τον γραπτό λόγο. Τί μας είπε λοιπόν, η Ευγενία εδώ; Ότι στην επέτειο του Γρηγορόπουλου ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε το σκυλί του βόλτα.
Ως ζωόφιλη σε μια άκρως κακοποιητική κοινωνία για τα τετράποδα και όχι μόνον, δεν κατανοώ το πνεύμα του σχολίου. Δηλαδή - κι αληθινό αν ήταν το γεγονός - είναι κατακριτέο στις επετείους ένα πολιτικό πρόσωπο να βγάλει το σκύλο του βόλτα; (Και μη μιλήσουμε για φωτογράφους: είναι μονίμως στημένοι έξω από το σπίτι τους, τη δουλειά τους κάνουν κι όλοι το ξέρουμε αυτό).
Αλήθειες να λέμε, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έως τώρα δεν έχει διακριθεί για τις ζωοφιλικές της ευαισθησίες. Κι εμείς που δίνουμε μάχες για την προστασία και την ευζωία αυτών των βασανισμένων πλασμάτων, χαιρόμαστε που ο Πρόεδρος αυτού του κόμματος περνάει τέτοια μηνύματα. Γι’ αυτό χαρακτήρισα την ανάρτηση της Ευγενίας «κακόβουλη». Γιατί φέικ ξεφέικ, στιγμάτιζε κάτι που κανονικά θα έπρεπε να το επικροτεί: την αγάπη του ανθρώπου προς τα ζώα.
Και κάτι τελευταίο. Οι συνάδελφοι στο Κόκκινο που στη διάσπαση συντάχθηκαν με την Νέα Αριστερά, δεν είδα πουθενά να σχολιάζουν αρνητικά τους αποχωρήσαντες που έβγαιναν κάθε μέρα στα κανάλια κι έβριζαν τους πρώην συντρόφους τους πατόκορφα.
Αυτούς που μιλούσαν για σκουπίδια του ΠΑΣΟΚ, για σούργελα, για ψηφοφόρους του δίευρου. Αυτούς που άλειφαν μέλι στις εκπομπές των δεξιών με το καθημερινό στασίδι.
Αυτούς που έναν δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο τον αποκαλούσαν Τραμπ, Πέπε Γκριλο, κατάσκοπο των Αμερικάνων, φυτευτό, προβοκάτορα, φορέα σκοτεινών συμφερόντων - κι όλα αυτά χωρίς καμία απολύτως απόδειξη. Έτσι χαλαρά, δολοφονούμε χαρακτήρες και σπιλώνουμε υπολήψεις γιατί γουστάρουμε και γιατί μπορούμε.
Γι’ αυτό αυτή τη φορά, δεν είμαι #μετηνΕυγενία. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για πλουραλισμό. Εδώ μιλάμε για φανατισμό. Και οι δυο αυτές έννοιες είναι είναι αντίθετες μεταξύ τους.
Καθαρές κουβέντες».
