Το θλιβερό οξύμωρο και η ωραία είδηση της ημέρας

του Λουκά Βελιδάκη

Όταν έχεις δει μάτια ικετευτικά, που παλεύουν με δύναμη να σε πείσουν για κάτι κι εσύ απλώς αδυνατείς να κάνεις το οτιδήποτε, αυτή η είδηση φέρνει μία έστω μικρή ανακούφιση. «Θέλω να βγω από το δρόμο, θέλω πίσω τη ζωή μου», σου λένε και εσύ απλώς απαντάς με μια ζεστή κουβέντα, ένα ψήγμα αισιοδοξίας, ένα τίποτα με άλλα λόγια.

Και, ναι, δεν είναι εύκολο να για κάποιον που έχει μπει στην κόλαση της αστεγίας να πάρει πίσω τη ζωή του, είναι όμως κοινωνική επιταγή και ανθρώπινη υποχρέωση να έχει ένα κρεβάτι να κοιμηθεί, ένα φαγητό να φάει, μία μικρή, στοιχειώδη ασφάλεια. Να νιώθει άνθρωπος και όχι απόκληρος...

Ξέρετε, το θέμα της αστεγίας στο κέντρο της Αθήνας ούτε με μαγικά ραβδιά λύνεται ούτε με ευχές. Όσα χρόνια ασχολήθηκα ως εθελοντής σε σχετικές ομάδες, έβλεπα ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ, διότι ουδείς από την επίσημη πολιτεία ασχολείται σοβαρά- παρά μόνο κάποιοι καλόψυχοι άνθρωποι, κάποιες ΜΚΟ και κυρίως εθελοντές, κλπ...

Όσο γυρίζαμε στους δρόμους, κάτι άγριες νύχτες, να πούμε μια κουβέντα στους ανθρώπους, να τους δώσουμε λίγο φαΐ ή ένα ποτηράκι ζεστό τσάι, νιώθαμε την απελπισία του ανέλπιδου της προσπάθειας μας. Κάναμε κάτι, χωρίς όμως να κάνουμε τίποτα. Λέγαμε, τόσα άδεια κτίρια υπάρχουν, ας δώσουν ένα. Κι απλώς δεν γινόταν τίποτα, σε σημείο που δεν το πιστεύαμε καν.

Τώρα, στην αντάρα του κορονοϊού, εν μέσω της εύλογης επιβολής του «Μένουμε Σπίτι», στην Αθήνα υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο δρόμο, στα παγκάκια, όπου βρουν. Μέσα στο κρύο. Απέναντι από τον Ευαγγελισμό, κάθε βράδυ βλέπω από έναν έως τρεις ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια. Η Αστυνομία περνάει αδιάκοπα -κυριολεκτικά αδιάκοπα!- και δεν έχει νοιαστεί να μεταφερθούν κάπου αυτοί οι άνθρωποι. Η απόλυτη ειρωνεία είναι ότι στο φόντο αυτής της σκληρής εικόνας υπάρχουν τα μηνύματα «Μένουμε Σπίτι» πάνω στις στάσεις των λεωφορείων. Πόσο θλιβερά οξύμωρο...

Σήμερα, ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης ανακοίνωσε ότι τέθηκε σε λειτουργία το Πολυδύναμο Κέντρο Αστέγων, το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει έως και 400 αστέγους. Στεγάζεται σε τρεις εφαπτόμενες μεταξύ τους πολυκατοικίες, πλήρως ανακαινισμένες, στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Λιοσίων.

Στη νέα δομή λειτουργούν Κέντρο Ημέρας, Υπνωτήριο και Ξενώνας. Μάλιστα, είναι 24ωρης λειτουργίας και στελεχώνεται από ιατρούς, φροντιστές, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.

Ίσως είναι μια από τις πλέον ευχάριστες ειδήσεις των ημερών- μια εξέλιξη που μοιάζει με λεπίδι που μπορεί να κόψει λίγο από το βαθύ σκοτάδι και να αφήσει να πέσει μία αχτίδα φωτός στην καθημερινότητα της πόλης. Ναι, δεν αντιμετωπίζει στη ρίζα του την κατάρα της αστεγίας, αλλά προκαλεί ένα αυθόρμητο «επιτέλους...» ή ένα «έστω αυτό...».

Είναι κάτι θετικό. Πολύ θετικό...