Η λογική και η ευθύνη - Η ασπίδα δίπλα στο σπαθί

του Λουκά Βελιδάκη

Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να γίνεται αντιληπτό το τέρας του κορονοϊού που έχουμε μπροστά μας, μια λέξη αναδύθηκε αποκτώντας ρόλο ζωτικής σημασίας: Η ευθύνη. Η ατομική, που ως άθροισμα διοχετεύεται στο σώμα της κοινωνίας κι αποκτά συλλογικό πλεονέκτημα.

Το πρώτο διάστημα της πανδημίας η Ελλάδα κατάφερε πολλά. Λόγω των σκληρών μέτρων που πήρε έγκαιρα η κυβέρνηση, αλλά κυρίως λόγω των πολιτών που τήρησαν με πειθαρχεία το lockdown. Από φόβο; Για την αποφυγή των προστίμων; Γιατί είναι σοβαροί και κατάλαβαν; Δεν έχει σημασία. Το τέρας περιορίστηκε, ωστόσο ένα άλλο αναπόφευκτο τέρας προκύπτει μπροστά μας: Η ύφεση, που μοιάζει να είναι κτηνώδης. Εκ των πραγμάτων έπρεπε να ανοίξει σταδιακά η οικονομία. Με ένα όμως δεδομένο, που μέχρι πριν λίγες ημέρες φάνταζε μονάκριβο κεκτημένο: Την ευθύνη των πολιτών. Ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους και προς τους άλλους.

Κι όμως, έκτοτε βλέπουμε ότι ανάμεσα στην προσπάθεια, ως άλλο επιβλαβές καρκίνωμα, εμφανίστηκε μια συμπεριφορά ανθρώπων που αγγίζει και υπερβαίνει την αντικοινωνική στάση. Μια μικρή ομάδα "είδε" χούντα μέσα από τις απαγορεύσεις και ξεκίνησε τον... αγώνα. Από κοντά και ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που ρέπουν στη συνωμοσιολογία για να βρουν βολικές απαντήσεις σε σύνθετα ερωτήματα. Αυτούς τους λίγους, δυστυχώς, τους ακολούθησαν μιμητικά στις συναθροίσεις στις πλατείες και αρκετοί νεότεροι άνθρωποι, που νιώθουν την απολύτως αντιληπτή ανάγκη της παρέας, του έρωτα, της εξόδου κλπ. Όλοι αυτοί, είτε λόγω ανοησίας είτε λόγω άγνοιας κινδύνου είτε λόγω αδιαφορίας, δημιουργούν μεγάλες εστίες διασποράς του ιού και η κάθε τους συγκέντρωση είναι τορπίλη εναντίον της κοινής προσπάθειας: να περιορίσουμε τον κορονοϊό και σταδιακά να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας έως ότου βρεθεί το εμβόλιο και τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη φάση όπου επιχειρούμε δειλά να βγούμε στο φως για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται στην οικονομία. Και κάποιοι στέκονται εχθρικά απέναντι στην προσπάθεια. Είτε λόγω ανοησίας είτε λόγω άγνοιας. Η βλακεία είναι ισχυρός εχθρός: το να επιχειρήσεις να πείσεις έναν πεπεισμένο ξερόλα με λογικά επιχειρήματα μοιάζει αδύνατο. Την άγνοια, όμως, μπορείς να τη νικήσεις και δη αν απέναντι σου έχεις έναν νέο άνθρωπο.

Η λύση είναι μια: Μιλήστε στα παιδιά σας, όσοι έχετε. Μιλήστε στους φίλους σας, σε γνωστούς σας, στα social media, στο δρόμο, μιλήστε παντού και εξαντλητικά. Εξηγήστε τους με επιχειρήματα ορθολογικά, με πειστικά γεγονότα, με αδιαμφισβήτητα δεδομένα. Χωρίς φωνές και διδακτισμό. Με σύνεση και πειθώ.

Ας γίνει η λογική ασπίδα μας δίπλα στο σπαθί που είναι η ευθύνη. Άλλη λύση δεν υπάρχει...