Ομπρός λοιπόν γενναίοι μου, ας καταπιούμε την κάμηλον

Αλλού στόχευε το spot του ΣΥΡΙΖΑ για τα Μέσα Ενημέρωσης κι αλλού βρήκε. Αυτά παθαίνει όποιος δεν στοχεύει καλά στην επικοινωνία. Όμως οι αντιδράσεις που προέκυψαν, ήταν ακόμα πιο άστοχες.

Όταν την πιο σκοτεινή περίοδο του μνημονίου όλα τα στόματα έλεγαν «Στην Ελλάδα ο κόσμος πεινάει», τα εστιατόρια και τα super market δούλευαν. Αλλά ουδείς αμφισβήτησε το γεγονός ότι «οι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν έχουν να φάνε». Δεν μπήκαν αστερίσκοι για τις εξαιρέσεις.

Όταν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι εκπονούν άρθρα για τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, ουδείς νομίζει ότι πάσχουν από διπολισμό. Όλοι -οι ενήλικες- αντιλαμβάνονται ότι κατονομάζουν ένα βίωμα.

Εν ολίγοις όποιος είναι ακέραιος και όχι μύωψ, δεν παρεξηγείται μήτε θίγεται από καμιά γενίκευση, διότι απλούστατα μία γενίκευση δεν αναφέρεται ποτέ σε ένα οποιοδήποτε μεμονωμένο αντικείμενο ή πρόσωπο, αλλά σε μιαν ολόκληρη κατηγορία αντικειμένων ή σε μια ολόκληρη ομάδα. Η γενίκευση είναι μια γνωστική διαδικασία, με αφετηρία έναν αριθμό από εμπειρικές διαπιστώσεις.

Και ποιες ήταν οι διαπιστώσεις από την περίοδο της μεγάλης κρίσης και των μνημονίων ως τα σήμερα; Ότι όχι μόνο δημιουργήθηκαν εξαρτημένοι άνθρωποι, αλλά ένας κλάδος (αστερίσκος, αστερίσκος, αστερίσκος…) συνέπραξε με το σύστημα λειτουργώντας διαλυτικά για την αλήθεια και την κοινωνική ειρήνη. Ανέλαβε όλη τη βρώμικη δουλειά, με τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση και τον χειρότερο τρόπο. Και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής ξέπλενε και επαγγελματικές κατηγορίες διαπόμπευε και σκάνδαλα οικονομικά περιέθαλψε και τον εθνικισμό τάισε και το μίσος έσπειρε και τον ρατσισμό ευλόγησε και την ανοησία ύμνησε.

Κι ενώ μόλις προχθές στο ΕΣΡ καταψηφίστηκε η πρόταση, να εξετάσει κατά πόσο τηρείται η πολιτική πολυφωνία στα κανάλια κι ενώ επικρατεί αφωνία (δεν θυμόμαστε να ψέλλισε κάτι η ΕΣΗΕΑ όταν το ΑΠΕ/ΜΠΕ τέθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο του πρωθυπουργού), εκφράστηκε σε υψηλούς τόνους η ανάγκη για πολιτική ορθότητα.

Το λοιπόν, όταν υπάρχει τέτοιο φαινόμενο ασύμμετρης εξουσίας, όταν το σημείο του εκφυλισμού έχει αγγίξει πλέον το κεντρικό νευρικό σύστημα του μέσου πολίτη, η επικαλούμενη πολιτική ορθότητα - όσο και αν είναι τιμητικό για τους ανθρώπους που την επιθυμούν- όχι μόνο είναι μια αχρείαστη πολυτέλεια, αλλά λειτουργεί και ως εμπόδιο.

Γιατί; Διότι, όπως όμορφα γράφτηκε η σχέση της κυβέρνησης με τα ΜΜΕ δεν είναι σχέση του αρκουδιάρη με την αρκούδα, του στιλ «εγώ σου πετάω λεφτά κι εσύ τα λες όπως θέλω». Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ αποτελούν ενιαίο Σύστημα. Όταν ένας εκδότης για διαφήμιση 15.000 ευρώ καρπούται 300.000 ευρώ, δεν τα παίρνει για να γίνει φιλοκυβερνητικός. Φιλοκυβερνητικός ήταν και είναι ούτως η άλλως. Δεν περίμενε την επιδότηση της ΝΔ για να ξεπουληθεί. Τα παίρνει γιατί είναι η στιγμή που το Σύστημα κάνει διανομή μερίσματος. Το πρόβλημα λοιπόν είναι το Σύστημα. Εκεί που οι βαλίτσες με το δημόσιο χρήμα αλλάζουν χέρια.

Το επίμαχο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά επικοινωνιακά τζούφιο. Σε μια καυτή περίοδο όπως αυτή που βαδίζουμε, η γλώσσα οφείλει να είναι τραχιά και να τσακίζει. Μην λέμε όμως ότι προσβάλει τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι προσβάλλονται όταν θίγονται τα δικαιώματά τους και όταν κάποιοι παίρνουν κρατικό χρήμα με τη σέσουλα.

Αλλά μπορούμε να ζυγίσουμε τι μας φταίει πιο πολύ: η κακή επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή τα…  «σκοιλ ελικικου» και τα λεφτά που λοιμώχθηκαν;