Ο λίθος του αναθέματος στην άνεργη μητέρα

του Λουκά Βελιδάκη

Για την υπόθεση της άνεργης γυναίκας στη Ρόδο, το παιδί της οποίας φέρεται να λιποθύμησε, ακούστηκαν πολλά- κάποια επικριτικά για την ίδια, όπως: Γιατί, ενώ πεινούσαν τα παιδιά της, δεν ζήτησε βοήθεια από κάποια προνοιακή αρχή, δομή βοήθειας, κλπ...

Έχοντας μιλήσει με πολλούς αστέγους, ανθρώπους που βρίσκονται σε απείρως χειρότερη φάση, μου είχε ειπωθεί ότι -ειδικά- στα πρώτα στάδια της κατάστασης, επειδή βρίσκονται σε άρνηση ή δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη δυσάρεστη εξέλιξη, προτίμησαν να μείνουν νηστικοί παρά να μπουν στην ουρά για συσσίτιο. Μια συμπεριφορά που στους απ' έξω μοιάζει παράλογη, για εκείνους είναι κάτι σαν αυτονόητη ενέργεια εκείνη τη στιγμή...

Η γυναίκα αυτή δήλωσε ότι ντρεπόταν να ζητήσει βοήθεια- το έβλεπε ως ελεημοσύνη- καθώς πάντα εργαζόταν και ήταν εν αναμονή του σχετικού επιδόματος των 534 ευρώ. Αν ισχύουν όσα λέει, την καταλαβαίνω απόλυτα. Σε ψυχολογικό επίπεδο, η στάση της είναι καθ' όλα ανθρώπινη.

Η Ρόδος, επίσης, είναι μικρό μέρος κι όλοι -λίγο πολύ- γνωρίζονται με όλους. Άρα ο -θλιβερός- φόβος του «τι θα πει ο κόσμος;» δυστυχώς μπαίνει στην εξίσωση.

Σε ένα τόσο δύσκολο θέμα είναι άδικο να κουνάμε (με ευκολία) το δάκτυλο. Ναι, όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, ζήτησε και έλαβε βοήθεια. Βγήκε στα κανάλια, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης/αξιοποίησης η δυστυχία της κι έπεται συνέχεια. Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά και στη μεγάλη εικόνα: Οι εποχικοί υπάλληλοι του τουρισμού όντως υποφέρουν κι έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες. Οι πληροφορίες που έρχονται από τα νησιά είναι -τουλάχιστον- δυστοπικές, εάν όχι τρομακτικές. Η ψυχολογία αυτών των ανθρώπων βρίσκεται στο ναδίρ. Τα άσχημα είναι μπροστά μας...

Κάπως έτσι έχει η όλη ιστορία της λιποθυμίας και κάπως έτσι προσωπικά δεν μπορώ να ρίξω το λίθο του αναθέματος σε αυτή την άνεργη γυναίκα, ακόμα κι αν -μέσα στον κακό χαμό- είπε και καμία ανοησία παραπάνω για τους πρόσφυγες που έχουν να φάνε, ενώ εκείνη όχι...