Η επόμενη Χρυσή Αυγή θα φορά λευκό κολάρο

Την ώρα που επέστρεφα στα γραφεία του flash.gr από το Εφετείο με κόκκινα μάτια και κλεισμένο λαιμό από τα δεκάδες πανηγυρικά δακρυγόνα της Ελληνικής Αστυνομίας, δέχθηκα ένα μήνυμα στο instagram από τον Α.Α.

Το αντιγράφω όπως είναι παρακάτω χωρίς καμία διόρθωση:

«Δεν είμαι ουτε υποστηρίζω χρυσή αυγη αλλά θέλω να με πεις για την marfin ποιος μπήκε φυλακή για τη Siemens για τα εξοπλιστικά για τη λίστα Λαγκάρντ και ποσα αλλά εσείς οι δημοσιογράφοι βγάζετε ότι σας πουν προς τα έξω.

Πόσοι άλλοι έπρεπε να πανε φυλακή αλλά ολοι έξω είναι.

Απάντησε. Με τόσα, σκάνδαλα, θάνατοι ανθρώπων αθωων γτ ποτέ δε βγάζετε τίποτα να πάνε φυλακή όλοι.

δεν είμαι χρυσή αυγη αλλά θέλω ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων.

Είσαι δημόσιο πρόσωπο, μπορεις να ακουστεις ενώ εγώ όχι. αμα πω την άποψη μου θα με πουν φασίστα κάθε κυβέρνηση είναι για τους μεγαλους ποσοι έπρεπε να είναι φυλακή και κανείς δεν είναι στην Ελλάδα αμα πας με το σταυρο στο χέρι δεν προοδευεις αυτό καταλάβα... Εσυ στις εκπομπές σου όλα τα θέματα που βγάζεις μπορεις να τα πεις αυτά δεν τα ακουω για αυτους που κλέβουν είναι οι μεγάλοι»

Ο Α.Α λέει, και γω τα μεταφέρω εδώ, όσα λένε χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας «εκτός μικροφώνου». Ιδιωτικά αλλά και δημόσια. Στριμωγμένοι στα λεωφορεία, στην ουρά του ΑΤΜ για να πάρουν τη σύνταξη, στο καφενείο ή όπου ακόμα τους επιτρέπει το κυνηγητό του κορονοϊού. Απλοί άνθρωποι που πριν τους κατατάξεις και τους φορέσεις μια ταμπέλα πρέπει να τους ακούσεις και να μην γυρίσεις την πλάτη αλλιώς η επόμενη Χρυσή Αυγή θα τους εγκολπώσει.

Ο Δημοσιογράφος πρέπει να αφουγκράζεται την κοινωνική τάση πριν αυτή γίνει μεταβολή. Και καθώς όλα τα media αλλά και συλλήβδην το πολιτικό σύστημα πανηγυρίζουν από χθες, προσωπικά ανησυχώ και καταθέτω μία άποψη που δεν ανακαλύπτει βεβαίως την Αμερική.

Χαρήκαμε ναι. Δακρύσαμε με την Μάγδα Φύσσα, παρότι πολλοί από μας την είχαμε αφήσει μόνη της με δύο δικηγόρους να παλεύει με το τέρας, ανακουφιστήκαμε, αλλά οφείλουμε να μην... παραμυθιαζόμαστε όπως θα έγραφε και ο Α.Α.

Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν εκατομμύρια απογοητευμένοι, πτωχευμένοι, που προχωρούν σχεδόν φυτοζωώντας. Χωρίς ελπίδα και με φόβο για το αύριο. Με φτηνές εξαρτήσεις που τους κρατάνε μέχρι το επόμενο πρωινό. Ένα ματς, ένα σήριαλ, ένα κινητό, ένα χάπι...

Χάρηκαν χθες και αυτοί, αλλά δεν πείστηκαν ότι υπάρχει «Δικαιοσύνη στην Ελλάδα», από μία απόφαση που καθυστέρησε κοντά μία δεκαετία. Γιατί είναι η «ίδια δικαιοσύνη» που το 2013 αθώωσε λόγω αμφιβολιών τον Κασιδιάρη για το μαχαίρωμα ενός φοιτητή. Η ίδια δικαιοσύνη που διώκει δικαστές που ερευνούν υποθέσεις. Η δικαιοσύνη των καυτών φακέλων, υποθέσεων που δεν θέλει να αγγίξει κανείς. Μόλις δε βγουν οι ποινές των Χρυσαυγιτών με το νέο Ποινικό κώδικα (ελαφρυντικά, αναστολές κλπ) όπως μας προιδέασε το πρωί ο Σταύρος Κοντονής αποχωρώντας από την κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ οι απογοητευμένοι θα πληθύνουν. Και εν πάση περιπτώσει Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τα δικαστήρια. Υπάρχει και η κοινωνική δικαιοσύνη με όσα αυτή συμπυκνώνει. Αποδίδεται; Σπανίως.

Θα μου ήταν εξαιρετικά ευκολότερο ίσως και δημοφιλέστερο να γράψω σήμερα έναν πανηγυρικό για τη «Δημοκρατία που νίκησε», την «ιστορική μέρα» και άλλες μεγαλοστομίες που είναι αλήθεια αλλά δεν την λένε όλη την ρημάδα (την αλήθεια).

Όποιος νομίζει ότι ξεμπερδέψαμε με τον φασισμό γιατί η δικαιοσύνη απλά έπραξε το αυτονόητο μίας, επί του τίτλου, καταδίκης της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης, πλανάται πλάνην οικτρά.

«Ναι, μα ο επόμενος που θα θελήσει να κάνει το ίδιο, θα σκεφτεί πως τον περιμένει η φυλακή» ακούω να λέγεται από χθες. Εκεί είναι το θέμα ή στα αίτια που δημιουργούν τον φασισμό;

Η επόμενη Χρυσή Αυγή θα φοράει λευκό κολάρο απαντώ. Φοβάται μόνο τους δικαστές που δεν μπορεί να επηρεάσει αλλά ακόμα και αυτούς μπορεί να τους αποδομήσει. Και δεν θα τολμήσει καμία αστυνομία να την συλλάβει. Θα επενδύσει στη φτώχεια, τον κοινωνικό αυτοματισμό και τις προδιαγεγραμμένες υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα. Και δεν χρειάζεται ένα κόμμα. Έχει τη δύναμη να ελέγχει κάνα δυο μικρά και να επηρεάζει άλλα τόσα μεγάλα. Μέχρι να αποφασίσει να διαμορφώσει κάποιο νέο εκτελεστικό βραχίονα. Και μην αναζητείτε ένα πρόσωπο που τα ετοιμάζει όλα αυτά. Και εκείνος ή εκείνοι, συμπτώματα όλης αυτής τη παθογένειας που περιγράψαμε και ζούμε, θα είναι.

Όσο κάποιοι εθελοτυφλούν μπροστά στα πραγματικά προβλήματα, αντικαθιστούν την άσκηση πολιτικής με την επικοινωνία, ενδίδουν αμαχητί στις επιχειρηματικές απαιτήσεις, σκέφτονται μόνο το δικό τους αύριο... τόσο θα φουσκώνει το ζυμάρι που θα πλάσει ο επόμενος ιλουστρασιόν Μιχαλολιάκος.