Μιχάλης Χρυσοχοΐδης: Θα μας πάει μέχρι τέλους

Ένα είναι το σίγουρο, ότι το τελευταίο πράγμα που ήθελε να του συμβεί του κ Χρυσοχοΐδη είναι η φυγοδικία του Λαγού. Μιλώντας την εφηβική «τα έχει πάρει κρανίο» με το συμβάν. Το πρόβλημά του είναι ότι αδυνατεί να διαχειριστεί το συναίσθημα που του προκαλεί το «χουνέρι».

Κατανοούμε τον αμυντικό του μηχανισμό, ας κατανοήσει όμως κι αυτός ότι η πολιτική ευθύνη πάει πακέτο με τον τρία μέτρα τίτλο του Υπουργείου του. Η θεώρηση «αν δεν το παραδεχτώ, τότε δεν συμβαίνει» στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να ισχύσει. Τι είναι όμως αυτό που δεν μπορεί να παραδεχτεί ο Υπουργός; Ότι οι ικανότητες που διαθέτει ως άτομο βρίσκονται σε ασυμφωνία με την αυτοαντίληψή  του. Η φυγοδικία του Παππά έπεται...

[caption id="attachment_1708794" align="alignnone" width="1024"] EUROKINISSI[/caption]

Ας βρει κάποιος τον φυγόδικο, μπας και ησυχάσουμε

Ο κος Χρυσοχοΐδης θα είναι σε διαρκή άρνηση να εκστομίσει το ελάχιστο: να αναγνωρίσει δηλαδή ότι κάτι δεν πήγε καλά, ότι δεν το ΄χει, ότι συμβαίνουν αυτά… Δεν θα διατυπώσει έστω μία οποιαδήποτε ανθρώπινη κατά συνθήκη πρόφαση και θα επιμένει να επιχειρηματολογεί «ως δικολάβος επαρχιακού ειρηνοδικείου».

Μέχρι να εντοπιστεί ο εγκληματίας φυγάς, θα ακούμε τις κατσάδες του. Ότι τα επιχειρήματα που συνοδεύουν την κριτική μας είναι λιντσάρισμα, η σύγκριση «φυγοδοκίας Παππά σύλληψης 14χρονου» σαπουνόπερα και θα διαβάζει μεταμεσονύχτια στη βουλή ακαταλαβίστικα ποιήματα. Όλα αυτά κι άλλα πολλά τα απευθύνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ αν και η κριτική εκπορεύεται από ολούθε. (Ακόμα κι αν χρειαζόταν εισαγγελική παραγγελία για την παρακολούθηση -που δεν προκύπτει από τις σχετικές διατάξεις-, κάποιος θα έπρεπε να τη ζητήσει, του φωνάζει ως και το ΚΙΝ.ΑΛ.).  Λες και ήμασταν εμείς που διοχετεύαμε στα ΜΜΕ λεπτομέρειες των σχεδίων παρακολούθησης και πλέκαμε το εγκώμιο της ετοιμότητας του επιτελικού κράτους, κι όχι το κόμμα του.

[caption id="attachment_1708795" align="alignnone" width="1024"] EUROKINISSI[/caption]

Any way, στο εσωτερικό κάθε ατόμου που διχάζεται ανάμεσα στην επιλογή της αντιμετώπισης της πραγματικότητας ή την αποφυγή της, υπάρχει μια σύγκρουση. Του προτείνουμε καλύτερα να  υπομείνει τον πόνο της αποτυχίας παρά να υπερασπίζεται τον εαυτό του δραπετεύοντας και ο ίδιος από τις πολιτικές του ευθύνες.