Εγκληματικότητα: Το δόγμα της αλληλοεξόντωσης
Ο τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κύριος Χρήστος Σπίρτζης παραλλήλισε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα με αυτή στο Μεξικό. Έκανε μάλιστα σε ένα tweet του έναν παραλληλισμό με την Περιφέρεια της Σιναλόα στο βορειοδυτικό Μεξικό όπου ...μεγαλουργεί το περίφημο καρτέλ ναρκωτικών του Ελ Τσάπο (μικρούλης, νάνος σε μετάφραση).
Το Σάββατο το βράδυ στη Μεταμόρφωση σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία στα όρια τριών δήμων των βορείων προαστίων ένας 58χρονος πρώην πυγμάχος με το προσωνύμιο "Κεφάλας" εκτελέστηκε από αγνώστους με τους περαστικούς να παρακολουθούν παγωμένοι το σκηνικό.
Ένα σκηνικό που είναι επαναλαμβανόμενο καθώς τρεις τέτοιου τύπου δολοφονίες έχουμε μόλις τους τελευταίους έξι μήνες ενώ συνολικά σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών αποδίδονται 22 δολοφονίες στα τελευταία τρία χρόνια.
Και ενώ το τμήμα ανθρωποκτονιών της Ελληνικής Αστυνομίας έχει υψηλό ποσοστό εξιχνιάσεων και πολύ αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό, σε αυτού του τύπου τα εγκλήματα τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Είναι προφανές αν όχι σίγουρο ότι δεν υπάρχει βούληση (κυρίως πολιτική και όχι υπηρεσιακή) εξάρθρωσης του οργανωμένου εγκλήματος.
Ακόμα και υπουργοί έφτασαν να παραδέχονται γενικά από τηλεοράσεως τους προηγούμενους μήνες ότι «αυτός είναι ένας παράλληλος κόσμος» (5/10/2020 Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στον ΣΚΑΙ με αφορμή την εκτέλεση Πάλλη) δίνοντας ένα «σήμα» ότι «δεν τρέχει και τίποτα».
Ζούμε όμως σε ένα κράτος δικαίου με δύο διαστάσεις; Αυτή της κανονικότητας και την άλλη του υποκόσμου όπου τα μέλη του μπορούν να αλληλοεξουδετερώνονται δίπλα μας; Δεν εφάπτεται με την πραγματικότητα αυτός ο υπόκοσμος; Από που τροφοδοτείται και πως παρασιτοζωεί; Μία ευνομούμενη πολιτεία αφήνει τους παραβατικούς πάσης φύσεως να εξοντωθούν μέχρις ενός;
Αυτά είναι λογικά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις. Ακόμα όμως και αν αποδεχτούμε την κυνική προσέγγιση, που πάντως δεν υπακούει σε καμία λογική, του «αφήστε τους να αλληλοεξοντωθούν» που φαίνεται να έχει επιλεγεί τίποτα δεν εγγυάται την ασφάλεια των φιλήσυχων και νομοταγών πολιτών.
Η έλλειψη προληπτικής αστυνόμευσης στους πραγματικά κρίσιμους τομείς και σημεία αλλά και η έλλειψη σε βάθος έρευνας υπονομεύει την ασφάλεια όλων. Η εγκληματικότητα καλπάζει έστω και αν δεν αποτυπώνεται σε όλες της τις εκφάνσεις στα δελτία ειδήσεων, τις εκπομπές και τις ανακοινώσεις ελληνικής αστυνομίας. Το σύστημα δήθεν «πέφτει από τα σύννεφα» μόνο όταν η βαριά εγκληματικότητα συναντά τη στερεότυπη κανονικότητα όπως αυτό συνέβη στο έγκλημα στα Γλυκά Νερά.
Το χειρότερο δε είναι ότι οι πολίτες και η κοινή γνώμη «ταίζονται» με υποκριτικές και συντηρητικές προσεγγίσεις όπως αυτές της αυστηροποίησης των ποινών ή ακόμα και της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας.
Λες και αυτό που ισχύει π.χ στη Λατινική η Βόρεια Αμερική περιόρισε τους δείκτες της εγκληματικότητας.
Είναι προφανές ότι το ζήτημα δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο ενός δημοσιογραφικού άρθρου. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι όπως συμβαίνει στο Μεξικό με τον Ελ Τσάπο έτσι και εδώ να παρακολουθούμε στο καθημερινό αστυνομικό δελτίο τα πάθη και τις περιπέτειες του κάθε "Ψηλού", "Κοντού", "άσχημου" ή "Κεφάλα" πού κάνουν καριέρα παραβατικού ή εκτελούνται δίπλα μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
