Γιώργος Καραμέρος 
Η απώλεια της Φώφης Γεννηματά ράγισε καρδιές αλλά “έξυσε” παράλληλα θετικά τη μνήμη και τη συνείδηση του προοδευτικού κόσμου. Τα προσωπα οι διαδρομές και η ιστορική ροή του προοδευτικού χώρου που βίαια μετασχηματίστηκε στα πετρινα χρόνια των μνημονίων, παρουσιάστηκαν μπροστά μας σαν νοσταλγική ταινία κυρίως λόγω της θετικής αποτίμησης της ηγεσίας Γεννηματά, της προσωπικής και οικογενειακής της κληρονομιάς. Παράλληλα, αναμφισβήτητα η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου έστω και εξ αντανακλάσεως επανέφερε συναισθηματικά δεδομένα κυρίως για τους/τις άνω των 50 που βρέθηκαν ή υποστήριξαν άλλους χώρους μετά την παρακμή του ΠΑΣΟΚ αλλά έχουν περισσότερες κοινωνικές και πολιτικές παραστάσεις και προ της μνημονιακής περιόδου που τελικά όλοι όλοι υπηρέτησαν. Και αυτοί βρίσκονται όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ το Μέρα 25, το Πράττω ή τους Οικολόγους αλλά ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο Μαξίμου ή τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου.
Παράλληλα οι υποψηφιότητες Ανδρουλάκη, Λοβέρδου, Καστανίδη, Γερουλάνου, Χρηστίδη χωρίς να υπολοίπονται έχουν η κάθεμία τη δική της δυναμική, προοπτική ή και κατεύθυνση.
Κάθε αλλαγή είναι ικανή να προσελκύσει και επαναπατρίσει δυνάμεις καθώς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν όπως αποδεικνύεται συγκεκριμένα όρια διεισδύσης στον χώρο του κέντρου.
Η μεν ΝΔ του Μητσοτάκη αφενός εξάντλησε την πολυσυλλεκτικότητα της, “βάζοντας στο ίδιο τραπέζι” έως και εκσυγχρονιστές με ακροδεξιούς, αφετέρου αναγκαστικά Θα κοιτάξει περισσότερο πλέον στα δεξιά της για περιορισμό διαρροών ή σύναψη συμμαχιών. Όπως και να έχει η υπεροχή Μητσοτάκη στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό δεν είναι αυτονόητη και σε ένα επόμενο πολιτικό σκηνικό αν προκληθεί ντόμινο μετά τις 12 Δεκεμβρίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα που κοιτάζει τις εξελίξεις με μεγαλύτερη θεωρητικά ανησυχία, προσπαθεί τη διεύρυνση εδώ και μία δεκαετία. Στην πραγματικότητα όμως περιμένει την μετατόπιση και τη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών. Μετά το 2019 μάλιστα ενώ άνοιξε το “χολ” των κομματικών οργανώσεων, κρατά κλειστή τη σαλοτραπεζαρία εις την οποία οι κλεισμένοι “από την αρχή” αφουγκράζονται επιλεκτικά τις κοινωνικές διεργασίες αδυνατώντας να πείσουν τη μεσαία τάξη και τις μεγαλύτερες ηλικίες που έχουν άλλες προτεραιότητες. Και το κόμμα να άνοιγε πιο γρήγορα, η ατζέντα και η ρητορική που προκρίνεται είναι αριστερή και όχι κεντρώα. Ακόμα και αν οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ ενισχύσουν το σενάριο της Προοδευτικής Συμμαχίας δηλαδή την (έστω βραχεία και με ειδικό αντιδεξιό σκοπό) συνεργασία του δεύτερου με το τρίτο κόμμα, πιθανότατα δεν θα ευνοήσουν την προοπτική το δεύτερο κόμμα να γίνει σύντομα πρώτο με βάση τους τρέχοντες συσχετισμούς.
Η αλλαγή της ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής θα συμπέσει με την ένταση των νέων ζητουμένων για την ελληνική κοινωνία και τον κόσμο. Η έξοδος από την πανδημία, η κλιματική κρίση, η ενεργειακή φτώχεια, η κατανομή των οφελών από την ανάπτυξη ελληνικής οικονομίας στην κοινωνία, και τα εθνικά θέματα έιναι τα σοβαρά επίδικα και όχι η καθημερινή μάχη των πάνελ και των τρολ ή οι πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του αστυνομικού δελτίου.
Το βέβαιο είναι ότι το 2022 πολλοί θα πρέπει να επανατοποθετηθούν με τα νέα δεδομένα. Το ίδιο θα πράξουν και οι πολίτες.
Δεν είναι πάντως αμελητέο και το πώς θα τοποθετηθούν οι ισχυροί αυτού του τόπου και κυρίως τα “εργαλεία” που διαθέτουν μπροστά στη νέα κατάσταση.
