Ο πόλεμος ΗΠΑ Κίνας δι’ αντιπροσώπων και η νομιμοποίηση των αυταρχικών καθεστώτων
Το 1950, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν αντέδρασε στην προέλαση των Κορεατών κομμουνιστών προς τον νότο αναγγέλλοντας στο έθνος ότι «ο κομμουνισμός πέρασε από το στάδιο της υπονόμευσης σε εκείνο της κατάκτησης ανεξαρτήτων κρατών και πλέον χρησιμοποιεί τον πόλεμο και την εισβολή». Ακολούθησε μια απόφαση του ΟΗΕ στο ίδιο πνεύμα και η ανάληψη «αστυνομικών επιχειρήσεων» (sic) κατά των κομμουνιστών. Τρία χρόνια και τριάμισι εκατομμύρια νεκρούς αργότερα (πραγματικό μακελειό!), αποκαταστάθηκε το status quo ante. Στη Βόρειο Κορέα εξακολουθεί έως σήμερα να κυριαρχεί ένα είδος κληρονομικού κομμουνισμού, που νομιμοποιείται κυρίως χάρη στην ξεδιάντροπη αξιοποίηση των οδυνηρών αναμνήσεων από τον Πόλεμο της Κορέας.
Ακολούθησε η περιπέτεια των ΗΠΑ στην Ινδοκίνα (το Βιετνάμ, αλλά και το Λάος και τη Καμπότζη). Διήρκεσε είκοσι χρόνια (1955-1975). Ήταν ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ που έχωσε τις ΗΠΑ σε αυτή τη σφηκοφωλιά, στην οποία την κράτησαν οι τρεις επόμενοι Πρόεδροι (Κένεντι, Τζόνσον, Νίξον) αν και όλοι τους γνώριζαν πως ο πόλεμος δεν μπορούσε να κερδηθεί. O Άικ θεωρητικοποίησε την αμερικανική ανάμειξη: «είναι σαν μια σειρά από ντόμινο. Αν πέσει το πρώτο, πολύ γρήγορα θα πέσει και το τελευταίο». Μετά από είκοσι χρόνια και τέσσερα εκατομμύρια νεκρούς, το ντόμινο είχε πέσει, αλλά ο κομμουνισμός δεν θριάμβευσε. Ασφαλώς, το Βιετνάμ και το Λάος παραμένουν κομμουνιστικά έως σήμερα (!) ενώ στην Καμπότζη η κομμουνιστική εμπειρία (των διαβόητων «Κόκκινων Χμερ») ανατράπηκε από τους Βιετναμέζους «ομοϊδεάτες» τους!
Το 1961, μία δύναμη Κουβανών αντιφρονούντων με την ενεργή υποστήριξη των ΗΠΑ εισέβαλε στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα, για να ανατρέψει το εκεί κομμουνιστικό καθεστώς. Η απόβαση αποκρούστηκε εύκολα. Η Κούβα παραμένει υπό τον έλεγχο του ΚΚ, και επικαλείται ακατάπαυστα πως υπερασπίζεται το έθνος από την ξένη επιβουλή.
Το 1982, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αποβιβάστηκαν στον Λίβανο, προκειμένου να αποκρούσουν την αυξανόμενη επιρροή της Συρίας στην χώρα. Δύο χρόνια αργότερα αποχώρησαν. Έκτοτε η Συρία (και η Χεζμπολά) έχουν επιβάλει ένα καθεστώς «περιορισμένης κυριαρχίας» στις κυβερνήσεις της Βηρυτού.
Από το 1991 έως το 2011, οι ΗΠΑ αναμείχθηκαν στρατιωτικά στο Ιράκ, με σκοπό κατά περιόδους να «οικοδομήσουν» μία πολυκομματική δημοκρατία, να χειραφετήσουν εθνικά την κουρδική μειονότητα, να πολεμήσουν τον ισλαμισμό κ.ά. (όπως να βρουν Όπλα Μαζικής Καταστροφής!). Κατόρθωσαν μόνο να εντάξουν τη χώρα αυτή στη ζώνη επιρροής του Ιράν. Είναι λίγο αστείο που σε κάποια φάση οι ΗΠΑ και το Ιράν συνεργάστηκαν για να καταπνίξουν τους Σουνίτες του «Ισλαμικού Κράτους» που ήταν πολύ πιο ακραίοι από τους Σιίτες «χομεϊνήδες». Άλλο ένα εκατομμύριο νεκροί εκεί.
Στον «Πόλεμο Κατά Της Τρομοκρατίας» εντάσσεται και η εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν (2001-2021). Η εισβολή έγινε για να τιμωρηθεί το καθεστώς των Ταλιμπάν, που προστάτευε υποτίθεται τον τρομοκράτη Μπιν Λάντεν (που τελικά εκτελέστηκε στο Πακιστάν) και (τι άλλο;) να «οικοδομήσει» πολυκομματική δημοκρατία στη χώρα. Πολλές διεφθαρμένες κυβερνήσεις και διακόσιες χιλιάδες νεκρούς αργότερα, οι Αμερικανοί αποχώρησαν άρον άρον και επανήλθαν οι Ταλιμπάν.
Αξιοσημείωτες ήταν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Σομαλία (1992-1995), στην Αϊτή (1994-1995), στη Λιβύη (2011-2019), στην Ουγκάντα (2011-2017), στην Υεμένη (από το 2002) και στη Συρία (από το 2014). Πρόκειται για μία σειρά από κωμικοτραγικές αποτυχίες, όπου πάντοτε στόχος των ΗΠΑ είναι να ειρηνεύσουν και να εκδημοκρατίσουν τις δύσμοιρες χώρες, και πάντοτε φεύγουν κακήν κακώς, αφήνοντας πίσω τους ισοπεδωμένες περιοχές και εχθρικά -πλην όμως νομιμοποιημένα από την «αντίσταση στους Γιάνκηδες»- αυταρχικά καθεστώτα.
Ογδόντα χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο, το συμπέρασμα είναι πως οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν ούτε τα μέσα, ούτε τα μορφωτικά εφόδια που απαιτεί ο ρόλος του κοσμοκράτορα στη σημερινή εποχή. Είναι μία δύναμη εξειδικευμένη να ξεκινά ιδεοληπτικούς πολέμους σε κοινωνίες που δεν κατανοεί -και να τους χάνει. Στην Ευρώπη είχε κάποιες σημαντικές επιτυχίες, αλλά στο κάτω-κάτω αυτή είναι η Μητρόπολή της, υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και βαθιά πολιτιστική συνάφεια. Επίσης πέτυχε κουτσά-στραβά να ελέγχει την αμερικανική ήπειρο, αλλά κάθε μεσαία δύναμη που σέβεται τον εαυτό της κάνει κουμάντο στην αυλή της.
Όταν οι ΗΠΑ «φτιάχνονται» από τους Ουκρανούς Δημοκράτες και βλέπουν στον Πούτιν το φάντασμα του Χίτλερ, σας παρακαλώ, μην τους ακολουθείτε. Η Ευρώπη δυτικά του Δνείστερου είναι πια πολύ μικρή (μόλις 6% του παγκόσμιου πληθυσμού, με προοπτική να φτάσει το 2% στο τέλος του αιώνα) και μπαίνει σιγά σιγά στην κατηγορία της «παράπλευρης απώλειας». Ίσως να είναι και ενοχλητικά ισχυρή σε σχέση με τις πραγματικές της δυνατότητες, ένα είδος ξεπεσμένου αριστοκράτη που ήρθε η ώρα να βγει από τη μέση. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος κινδυνεύει να είναι ένας πόλεμος Πεκίνου - Ουάσινγκτον δι’ αντιπροσώπων (των Ευρωπαίων και των Ρώσων) με πεδίο μάχης (και καταστροφής) τη Γηραιά Ήπειρο, εδώ που ζούμε εμείς και τα παιδιά μας. Όσο υπάρχει καιρός, ας τα βρούμε οι Ευρωπαίοι «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια» μεταξύ μας!
Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός, στέλεχος του Κόμματος για τα Ζώα
