Τέμπη: Ο 20χρονος ήρωας Ανδρέας που έσωσε 10 παιδιά, μιλά στο Action24
Τέμπη: «Στις 23:23, λίγο μετά τη Λάρισα έγινε το μπαμ», περιγράφει ο Ανδρέας Αλικανιώτης, ο 20χρονος που βρισκόταν στο 2ο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας και έσωσε 10 παιδιά από την πύρινη κόλαση.
Μιλώντας στην εκπομπή Πρωινή Ζώνη στο Action24, λέει: «Η ορμή και η ταχύτητα ήταν πολύ μεγάλη που έχει εκτροχιαστεί τελείως και το 1ο και το 2ο βαγόνι. Από ένα παράθυρο στην πάνω μεριά, που ήταν και η μόνη έξοδος διαφυγής, πηδήξαμε 10 άτομα, μπορεί και παραπάνω. Με το που έγινε το μπαμ, επικράτησε χαμός. Υπήρχαν παντού φλόγες, σπινθήρες και σπασμένα τζάμια».
«Η πρώτη μου κίνηση ήταν να βρω τρόπο να βγούμε έξω. Όλοι όσοι πηδήξαμε, είχαμε αίματα. Ήταν όλοι νέοι, φοιτητές, από 18-24 ετών. Ο καπνός ερχόταν πάνω μας. Εγώ με έναν συμφοιτητή μου, βρήκαμε μία βαλίτσα, σπάσαμε το τζάμι και βγήκαμε».
«Πολλοί τραυματίες, λόγω της αδρεναλίνης, δεν είχαν καταλάβει πόσο πολύ τραυματισμένοι ήταν. Ο προτελευταίος που έσπρωξα από το τζάμι ήταν ο φίλος μου. Εγώ βγήκα τελευταίος».
«Μόλις βγήκαμε, είδαμε άλλους ανθρώπους να είναι τραυματισμένοι και άλλους να μην έχουν τις αισθήσεις τους».
«Το μόνο που φοβήθηκα ήταν να μην βασανιστώ - Αν είναι να πεθάνω, να πεθάνω ακαριαία»
«Με το που βγήκαμε, είδα να έρχεται η Πυροσβεστική και μετά από λίγο και τα ασθενοφόρα. Επέλεξα να μην φύγω με το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη, αλλά περίμενα το ασθενοφόρο μαζί με τον φίλο μου τον Δημήτρη που ήταν τραυματισμένος στα πλευρά και επειδή είχα κι εγώ τραύματα και εγκαύματα που δεν ήξερα πού θα οδηγήσουν».
Και συνέχισε λέγοντας: «Με το που αντίκρισα το βαγόνι που είχε πάρει κλίση και όλο αυτό το σκηνικό με τη φωτιά, σοκαρίστηκα, γιατί δεν είχα καταλάβει ούτε μέχρι τώρα έχω καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής που έγινε».
Στην ερώτηση πότε κατάλαβε ότι θα υπήρχαν απώλειες, ο Ανδρέας ήταν αφοπλιστικός: «Μέχρι που βγήκα από το βαγόνι, ήμουν πεπεισμένος ότι θα μιλούσαμε για έναν με δύο άτυχους, όχι παραπάνω», ενώ ερωτηθείς αν πίστευε ότι εκείνος θα ζούσε μόλις έγινε η σύγκρουση, είπε: «Δεν το πίστευα. Απλά το είχα αποδεχθεί. Το μόνο που φοβήθηκα ήταν να μην βασανιστώ, να μην πεθάνω μετά από κάποια ώρα. Αν είναι να πεθάνω, να πεθάνω ακαριαία».
