Γρηγόρης Μπιθικώτσης: Η ιαχή ενός καλλιτέχνη που ένωνε, και ο έρωτας με τον Παναθηναϊκό

Ένας από τους μεγαλύτερος τραγουδιστές/τραγουδοποιούς, έφυγε από την ζωή σαν σήμερα 7 Απριλίου το 2005.Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, υπήρξε και θα συνεχίζει να υπάρχει στο ελληνικό πεντάγραμμο ως ένας καλλιτέχνης που στην «μαύρη» σελίδα της ιστορίας της Ελλάδας, προσπαθούσε να αλλάξει τα πάντα μέσα από τις νότες του, την μουσική του και την προσωπικότητα του. Πράγματα, που θα λησμονούνται από όλους τους Έλληνες αιωνίως.

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, υπήρξε ο βετεράνος της Ελληνικής μουσικής, γνωστό ακόμη και σήμερα, μετρώντας 19 χρόνια από το θάνατο του. Ήταν μια πραγματική όαση της μουσικής για την τότε μεταπολεμική Ελλάδα. Μέσα από την χροιά του, κατάφερε να εξιστορήσει και να ερμηνεύσει με μοναδικό τρόπο τους σπουδαίους Έλληνες ποιητές Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Λειβαδίτη. Ενώ μέσα από την δική του καλλιτεχνική ιαχή ο μεγάλος συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, μελοποίησε τα μοναδικά έργα του. Μια σχέση των δύο που πέρασε από σαράντα λόγω της... δικτατορίας.

Η Ιστορία Του Μπιθικώτση

Ας ξεκινήσουμε όμως να παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Μπιθικώτσης, γεννήθηκε στο Περιστέρι στις 11 Δεκεμβρίου 1922. Μέσα από μια πολυμελή οικογένεια με 8 αδέρφια, στην διάρκεια του Μεσοπολέμου, η οποία μοχθούσε για να τα βγάλει πέρα καθημερινώς. Τα μεγαλύτερα αδέρφια του την περίοδο του 40', είχαν κληθεί στο μέτωπο της Αλβανίας, εκείνος μόνος πίσω πάλευε να ζήσει, κάνοντας τον υδραυλικό. Η μουσική προφανώς και δεν έλειψε ποτέ από την ζωή του. Έπαιζε κιθάρα ενώ ακόμη, όταν έβρισκε την ευκαιρία, τραγουδούσε σε ένα ταβερνάκι. Όλα έγιναν ξαφνικά στην ζωή του. Βρισκόμενος στην Μακρόνησο τότε ως στρατιώτης έγραψε και τους πρώτους δικούς του στίχους σε ένα χαρτί, το 1948. 

Ένα χρόνο μετά και αφότου τελείωσε την θητεία του, δημιούργησε ένα δικό του συγκρότημα. Η επιτυχία ήρθε γρήγορα, το ίδιο και η είσοδός του στην δισκογραφία. Οι πρώτες του ερμηνείες ήταν «Το Καντήλι τρεμοσβήνει», σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη, ενώ στο τραγούδι τον συνόδευε και ο Μάρκος Βαμβακάρης.

Η Χούντα, η Εξορία του Θεοδωράκη και μοιραία συνάντηση

Η καριέρα του είναι αδιαμφησβήτητη και γνωστή σε όλους. Η εμπιστοσύνη όμως που έδειξε ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, στον Μπιθικώτση έφερε σίγουρα το κάτι παραπάνω. Οι μεγάλες ερμηνείες του στα τραγούδια που υμνούν την Ελλάδα, «Ο Επιτάφιος», «Ρωμιοσύνη» «Άξιον Εστί».
Οι ικανότητες του Μπιθικώτση γνωστές και σίγουρα δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες από τον αιώνιο συνθέτη. 

Γνωρίστηκαν το 1948 μέσα από μια τελείως περίεργη, και τυχαία συνθήκη. Εκείνος έκανε την θητεία του ως στρατιώτης μεταγωγών στην Μακρόνησο. Ο Θεοδωράκης βρισκόταν εκεί ως εξορισμένος. Που να φανταζόταν ότι εκείνο το παιδί που φύλαγε ως στρατιώτης, θα άλλαζε την παγκόσμια ιστορία της Ελλάδας. 

Μέσα από την ίδια την αυτοβιογραφία του ο ίδιος, ο Μπιθικώτσης το εξομολογείται :«Ήταν η πρώτη μας συνάντηση και επαφή στη Μακρόνησο. Πού να φανταζόμουν, εκείνη τη στιγμή, τι ρόλο θα έπαιζε στη ζωή μου, στη μουσική της Ελλάδας, αλλά και στην παγκόσμια μουσική σκηνή αυτό το παλικάρι, που το είδα μ’ ένα βιβλίο στα χέρια, ξαπλωμένο να διαβάζει».

«Άλλη μια φορά που είχα άδεια από τη Μακρόνησο και πήγαινα για την Αθήνα, προκειμένου ν’ αγοράσω χορδές για τις κιθάρες και το μπουζούκι, ήμασταν με τον Μίκη στο ίδιο στρατιωτικό αυτοκίνητο. Εκείνος πήγαινε για νοσηλεία στο νοσοκομείο. Έκανε όμως πολλή ζέστη και σε κάποια στροφή έξω από το Μαρκόπουλο είδαμε μια μαρμαρένια βρύση να τρέχει, σταματήσαμε, του γέμισα ένα κύπελλο νερό και του το πρόσφερα. Αυτή τη χειρονομία μου τη θυμάται ο Μίκης μέχρι σήμερα» περιγράφει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Η Δικτατορία Έφερε την Ρήξη με τον Μίκη Θεωδοράκη

Όταν πια, είχε καταφέρει να γίνει ο... σερ του Ελληνικού πενταγράμμου και η χώρα μας βρισκόταν ακόμη επί χούντας, η πρόταση για να ερμηνεύσει τον ύμνο τη δικτατορίας ήρθε. Ιούλιος 1967, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μαζί με την Βίκυ Μοσχολιού, παρουσίασαν για πρώτη φορά τον ύμνο της δικτατορίας σε απευθείας σύνθεση του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος από τα «Δειλινά». Ο Θεοδωράκης όμως τον είχε προειδοποιήσει:

«Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα Δειλινά τον Ύμνο της Επαναστάσεως. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας.

Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά».

Εκείνος, δεν τον άκουσε όμως. Δεν μπορούσε να επιστρέψει ξανά στην εξορία ειδικά, εκείνη την περίοδο που η ζωή του έβαινε καλώς. Οι δύο τους ωστόσο τα ξανά βρήκαν το 2002 στην μεγάλη συναυλία προς τιμήν του Μπιθικώτση στο ΣΕΦ.

Η Αγάπη για το «Τριφύλλι»

Τα φιλοΠαναθηναϊκά του αισθήματα υπήρχαν ανέκαθεν και τον όριζαν στην ζωή του. «Όπου κι αν βρεθείς μαλώνουν διαρκώς που πήρε το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός». Λέει ένας στίχος που ερμηνεύει, στο τραγούδι του «ποδόσφαιρο και χωρισμός». Αυτή ήταν και η πρώτη στιγμή το 1960, που έδειξε την αγάπη του για την ομάδα.

Στο μεγάλο «θαύμα» του Παναθηναϊκού στο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όταν οι πράσινοι είχαν καταφέρει να περάσουν το εμπόδιο στον επαναληπτικό με τον Ερυθρό Αστέρα το 71' σύσσωμη η ομάδα βρέθηκε στο χώρο όπου τραγουδούσε για γιορτάσει το «έπος». Ο Μπιθικώτσης εκεί φέρεται να είπε χαρακτηριστικά στο μικρόφωνο: «Όποιος είναι Έλληνας και σήμερα δεν είναι με τον Παναθηναϊκό είναι άτιμος και πρέπει να… πεθάνει».

Είναι ένα πραγματικό έπος. Όχι μόνο για την ομάδα του Παναθηναϊκού αλλά για όλη την χώρα, είναι ο μόνος που έχει καταφέρει να φτάσει σε τελικό μέχρι και σήμερα. Στα δεδομένα εκείνης της εποχής ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Οι «αιώνιοι» αντίπαλοι, ο Ολυμπιακός, είχε δείξει τότε πως το γεγονός αυτό είναι πάνω από κάθε ομάδα και οπαδισμό. Το ιστορικό πανό που είχαν κρεμάσει μάλιστα το αποδεικνύει απόλυτα: «Παναθηναϊκέ, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είναι μαζί σου»!

Όμορφο το να μέναμε σε εκείνες τις στιγμές ή τουλάχιστον προσπαθούμε να κρατάμε μια ελπίδα για την συνέχεια.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΦΑΚΑ