Η συγκινητική ανάρτηση της Αναστασίας Γιάμαλη για το τέλος του "Ζούκωφ"

Με ένα ιδιαίτερα συγκινητικό κείμενο θέλησε να αποχαιρετήσει τον σκύλο της η δημοσιογράφος, Νατάσα Γιάμαλη, ενθυμούμενη όλα όσα έζησε μαζί του, μέχρι και το τελευταίο διάστημα της μάχης που έδωσε για να κρατηθεί στη ζωή.

Αναλυτικά το κείμενο της: 

«Δεν είστε η είδηση, μεταφέρετε την είδηση» αυτό το κλισέ γυρνά στο μυαλό μου όσο γράφω αυτές τις γραμμές που τις οφείλω στον τετράποδο συγκάτοικο μου. Για εμένα, η σπουδαιότερη είδηση της ημέρας - και κατανοώ το αποκλειστικό το πράγματος - είναι ότι θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς τη μαύρη λαίλαπα μες το σπίτι. Γιατί τελικά, κάθε σπίτι απ όπου περάσαμε δικό του ήταν κ εγώ φιλοξενούμενη του. Εκείνος διάλεγε που θα κάτσει, που θα κοιμηθεί, την περίοπτη θέση στην πλάτη του καναπέ για να βλέπει όλο το σαλόνι. Εκείνος διάλεγε τι θα φάει και τι θα καταστρέψει.

Το καλοκαίρι είχε πέσει το μάτι μου σε ένα άρθρο των NYT της στήλης Ethicist που ήρθε να γίνει οδηγός μου στους μήνες που ακολούθησαν. Μια κυρία - με οικονομική επιφάνεια (όχι σαν εμένα)- αναρωτιόταν αν είναι ηθικό/σωστό να κάνει χημειοθεραπείες στο γέρικο σκυλί της με την ελπίδα ότι θα μπορεί να το έχει για λίγο καιρό ακόμη. Η στήλη κατέληγε στο ότι εκ των πραγμάτων αποδίδουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά στα σκυλιά μας αλλά από ένα σημείο και μετά με δεδομένο ότι δεν μπορούν να μιλήσουν όταν δεν «τρώνε, παίζουν, χαίρονται» δεν υπάρχει λόγος εγωιστικά να επιμένουμε για να μην τα αποχωριστούμε. Οδηγός λοιπόν, η ποιότητα ζωής.

Τους τελευταίους μήνες παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κτηνιάτρων του και τις δικές μας, ο Ζουκωφ δεν ήταν ο «μουλος» που όλοι/όλες αγαπήσαμε. Πολλές θεραπείες, αντιβιώσεις, ενέσεις, εξετάσεις επι κοστοβόρων (χαλάλι του!) εξετάσεων,αιματολογικές, ορμονικές, αξονική, νοσηλείες, και ξανά νοσηλείες και δεν βρίσκαμε την αιτία, μόνο το σύμπτωμα, άλλο κάθε φορά. Η απόφαση πάρθηκε χθες, όταν μετά από τις κακές αιματολογικές του, γ@.....ες αλβουμίνες, ξαναμάζεψε υγρό στη κοιλίτσα του, έγινε και «ληθαργικός».

Ο κόσμος καίγεται το ξέρω, άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα αλλά εμένα σήμερα και για καιρό η καρδιά μου θα πονάει για έναν οχτακιλο σίφουνα που καθόριζε τη φασούλα του σπιτιού 8 χρόνια απ όταν ήρθε και ωρυόταν ως μονόκιλος τότε. Στα χρόνια απέκτησε πολλά ονόματα εκτός απο το επίσημο το κομμουνιστικό του. Στρατάρχης, Ζουκωφάκος, Μούλος, Καρεόλης (όταν έκανε ζημιές), Κύριος, Κυριούλης, Κυ(Β)ριούλης, Τρούκωφ, Μπόμπος, Λουκουμάς, Παγκολίνος (στο λοκντάουν), ενώ άκουγε και στο υπερηχητικό «αγάπη μου» που σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ακούνε μόνο τα δελφίνια. Όσοι /όσες τον γνώρισαν τον αγάπησαν για τον αλλέγκρο χαρακτήρα του. Εγώ τον λάτρεψα, όχι γιατί με έκανε καλύτερο άνθρωπο αλλά γιατί έζησα καλύτερα μαζί του.

Ο Ζουκώφ ήταν το σκυλί μου, όχι το οικογενειακό μας σκυλί του οποίου την ευθύνη είχα. Ήταν ο συγκάτοικος μου. Δεν ψηνόταν για πολύ κόσμο, δεν ψηνόταν για αγόρια, είχε λιποθυμήσει στη θέα ενός μια φορά. Πριν αρρωστήσει θα έτρωγε με την ίδια όρεξη κολοκύθι και μπριζόλα. Όταν στειρώθηκε ήταν περίλυπος για 24ωρες και θεώρησα ότι του στέρησα το ταμπεραμέντο του, μετά το 24ωρο, δυστυχώς ή ευτυχώς, ήταν χειρότερος. Μπορούσε να γαυγίζει non stop για ώρες γυρίζοντας γύρω από τον άξονα του. Έγλειφε την ψυχή μου, χωρίς σταματημό. Συμπαθούσε τα κορίτσια. Ιδίως όταν έρχονταν με ψώνια. Ακόμη θυμάται η μία όταν της πήρε το καινούριο εσώρουχο από τη τσάντα, το έβαλε καπέλο και άρχισε να κάνει victory lap. Ταξιδέψαμε αρκετά, τον ένοιαζε το φαγητό αποκλειστικά. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία σε «αυτό που τρως» ό,τι κι αν ήταν. Είχε κι έναν μαγικό τρόπο παρότι νευρικός να σου παίρνει τη στεναχώρια και να γίνεται μια μπάλα αγάπης όταν το χρειαζόσουν. Ροχάλιζε σαν συνταξιούχος με ΧΑΠ, μαδούσε λες και είχε μέγεθος και τρίχωμα λύκου δώδεκα μήνες τον χρόνο.

Δοκίμασα τα πάντα μέχρι που το αποδέχθηκα & πλήρωσα κάτι παραπάνω για σκούπα ρομπότ, τον Θράσο. Δεν τα πήγαιναν τόσο καλά.

Θα μου λείπει κάθε μέρα. Τουλάχιστον, θα μπορέσω επιτέλους να στρώσω χαλιά.