«Ιούλιος ο μήνας των Doors: Από το Break On Through στον θρύλο της Blue Lady»

Σαν σήμερα, στις 8 Ιουλίου 1965, σε μια παραλία στο Venice Beach της Καλιφόρνια, δύο νεαροί απόφοιτοι του UCLA (του κινηματογραφικού τμήματος), ο Ray Manzarek και ο Jim Morrison, γνωρίστηκαν και βρήκαν ως κοινό σημείο τη μουσική. Ο Jim διάβασε στον Ray στίχους που είχε γράψει, ανάμεσά τους και ένα τραγούδι με τίτλο Moonlight Drive. Ο Ray δεν τον άφησε να φύγει. «Πρέπει να φτιάξουμε μία μπάντα», του είπε. Έτσι άνοιξαν οι Πόρτες. Κυριολεκτικά.

Μέχρι το τέλος του Ιουλίου, η σύνθεση του group είχε συμπληρωθεί: Robby Krieger στην κιθάρα, John Densmore στα τύμπανα. Και ένα όνομα εμπνευσμένο από τον Aldous Huxley – The Doors of Perception. Το σκοτάδι και το φως. Η λογική και η υπέρβαση. Ήταν η εποχή που μέσα από πολλές απαγορεύσεις τελικά όλα επιτρέπονταν – και οι Doors το πήγαν πιο πέρα.

Morrison Hotel

«Αυτό που γινόταν στο μυαλό του Jim ήταν σαν ξενοδοχείο. Ποτέ δεν υπήρχε ησυχία. Ιδέες στοίχοι εμπνεύσεις όλα έβρισκαν καταφύγιο εκεί. Τον θυμάμαι να προσπαθεί απεγνωσμένα να τα εκφράσει και παράλληλα να έχει κατάλοιπα από την καταπίεση των γονιών του» είχε πει ο Ray Manzarek σε συνέντευξη του.

Η δημιουργική διαδικασία των Doors δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τελετουργία. Ο Morrison δεν ήταν απλώς frontman – ήταν οραματιστής. Στην αρχή πολύ ντροπαλός και μέσα από το group εξελίχθηκε στο κέντρο των Doors στο κέντρο της μουσικής. Πολλές φορές, όπως θυμάται ο Manzarek, ο Jim εμφανιζόταν με στίχους στο μυαλό του και ιδέες για το πώς έπρεπε να ακούγεται ένα κομμάτι – χωρίς να ξέρει νότες ή να παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Οι υπόλοιποι «μεταφράζαμε το χάος του σε μουσική», είπε κάποτε ο Krieger.

Το "Riders on the Storm" ξεκίνησε ως jam session πάνω σε ένα παλιό blues κομμάτι. Ο ήχος της βροχής, το ηχητικό delay στη φωνή του Jim, ο υπνωτικός ρυθμός – όλα δημιουργήθηκαν σχεδόν σε μία πρόβα αναφέρει ο Manzarek σε ντοκυμαντέρ που δημοσιεύει στο κανάλι του ο Gabriel Gordon Από την άλλη, κομμάτια όπως το «Light My Fire» ήταν αποτέλεσμα πιο δομημένης συνεργασίας: Ο Krieger έγραψε τους στίχους, ο Manzarek έμπλεξε μελωδίες του Bach και της jazz στο όργανο, και ο Densmore του έδωσε ρυθμό bossa nova. Ένα μυσταγωγικό πάντρεμα απλότητας και πολυπλοκότητας.

Απρόβλεπτοι και αχαλίνωτοι

Οι Doors είχαν το χάρισμα – αλλά και το χάος. Σε μια σπάνια συνέντευξη του 1969, ο Densmore θυμάται μια στιγμή σε πρόβα όπου ο Jim, μεθυσμένος, άρχισε να τραγουδάει ανάποδα. «Δεν ξέραμε αν το έκανε για πλάκα ή αν έβλεπε κάτι που εμείς δεν βλέπαμε». Άλλη φορά, σε μια συναυλία στο New Haven, ο Morrison συνελήφθη πάνω στη σκηνή – το πρώτο τέτοιο περιστατικό στην ιστορία της ροκ.
Ο Ray Manzarek συνήθιζε να λέει: «Ο Jim δεν ήταν ακριβώς άνθρωπος. Ήταν πιο κοντά σε αρχαίο θεό – τον Διόνυσο, ίσως». Και αυτή η δαιμονική ενέργεια, το μεταφυσικό στοιχείο, ήταν που κρατούσε το κοινό καρφωμένο πάνω του.

Η Ford Mustang Shelby: Η Blue Lady

Και μέσα σε όλα, υπάρχει και μια χαμένη Mustang, γιατί τα αυτοκίνητα προσθέτουν κίνηση και ελευθερία στη ζωή μας. Το 1967, μετά την επιτυχία του Light My Fire, ο παραγωγός Jac Holzman της Elektra Records χάρισε στον Morrison μια Shelby GT500, σε σκούρο μπλε Nightmist χρώμα. Tην ονόμασε «Blue Lady». Δυστυχώς το αυτοκίνητο έγινε κομμάτι του θρύλου του. Την έβαλε μέχρι και σε ταινία – στο: An American Pastoral, το avant-garde φιλμ που γύρισε ο ίδιος.

Μετά; Εξαφανίστηκε. Μια εκδοχή της ιστορίας της λέει πως την παρατησε στο Sunset Strip . Άλλη φήμη λέει ότι την άφησε σε ένα πάρκινγκ του LAX και δεν την αναζήτησε ποτέ, μέχρι που την κατάσχεσε η αστυνομία. Οι περισσότερες φήμες λένε ότι ένα βράδυ την οδήγησε μεθυσμένος και την χτύπησε σε μία κολώνα. Η ζημιά ήταν μεγάλη και το αυτοκίνητο διαλύθηκε για ανταλλακτικά. Άλλοι την ψάχνουν ακόμα. Όπως ψάχνουμε όλοι μας κάτι δικό του που μπορεί να έχει μείνει πίσω.

3 Ιουλίου – Ο κύκλος έκλεισε

Ο Jim Morrison πέθανε στις 3 Ιουλίου 1971 στο Παρίσι. Επισήμως από καρδιακή προσβολή. Ανεπισήμως; Από τα πάντα. Από την ίδια του τη φύση. Από τη φωτιά που τον έκαιγε από μέσα. Δεν έγινε ποτέ νεκροψία. Η μυθολογία ξεκίνησε ακριβώς εκεί – όπως έπρεπε.

Στο Père Lachaise, δίπλα σε Μποντλέρ και Όσκαρ Ουάιλντ, βρίσκεται το μνήμα του. Μικρό, ταπεινό, μα γεμάτο ποιήματα, λουλούδια, graffiti. Οι λέξεις «Break On Through» χαραγμένες παντού. Γιατί οι Doors δεν υπήρξαν ποτέ για να μείνουν στη μία πλευρά. Έσπασαν την πόρτα. Ο Ιούλιος είναι ο μήνας των Doors. Ο μήνας που γεννήθηκαν και χάθηκαν. Που μας έδειξαν τον κόσμο όπως δεν τον είχαμε δει ποτέ. Όμως το ταξίδι τους δεν έκλεισε ποτέ. Έμεινε ανοιχτό – σαν πόρτα που σπρώχνεις ξανά και ξανά. Κι αν θέλουμε να τους περιγράψουμε οι στοίχοι τους το κάνουν:
You know the day destroys the night/Night divides the day/Tried to run, tried to hide/Break on through to the other side.