Ηθοποιοί: Επιτυχημένοι χωρίς καριέρα

Σε άρθρο του ο Γιάννης Βασιλείου, στη lifo.gr γράφει: Υπάρχουν ηθοποιοί που υποδύονται έναν ρόλο σε μια δημοφιλή ταινία κι έπειτα εξαφανίζονται από το προσκήνιο, είτε λόγω έλλειψης ταλέντου, είτε επειδή τόσο ταυτίζονται με τον ρόλο αυτό που οι θεατές αρνούνται να τους αποδεχτούν σε οτιδήποτε άλλο και οι παραγωγοί δεν τους προσλαμβάνουν.

Ποιος δεν θυμάται ο «Φλας Γκόρντον»

Για τον ρόλο του Φλας Γκόρντον, στο ομώνυμο, μνημειώδες φιλμικό ρεσιτάλ κιτς οπερατισμού, ο παραγωγός Ντίνο Ντε Λαουρέντις ήθελε κάποιον ηθοποιό με αθλητική σωματοδομή. Επέλεξε τον πρώην πεζοναύτη και ημιεπαγγελματία μοντέλο Σαμ Τζόουνς που είχε έναν δεύτερο ρόλο στο 10.

Με την εμφάνιση αθλητή του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και την εκφραστική δεινότητα ενός κομοδίνου, η χοντροκοπιά του Σαμ Τζόουνς εντείνει τον αυτοπαρωδικό χαρακτήρα του φιλμ, εξηγώντας ταυτόχρονα πλήρως και τους λόγους για τους οποίους η καριέρα του δεν είχε συνέχεια. Τον θυμηθήκαμε ξανά χάρη στο Ted (2012) του Σεθ ΜακΦάρλαν, όπου κάνει ένα χαρακτηριστικό πέρασμα υποδυόμενος τον εαυτό του. Ηθοποιός δεν υπήρξε ποτέ του, πρέπει όμως να είναι ωραίος τύπος.

Ιησούς από τη Ναζαρέτ, με το καθηλωτικό βλέμμα

Απολύτως ευλογημένη ταινία με τον πρωταγωνιστή να μην έχει στη συνέχεια καμία ευλογημένη καριέρα. Ο Ρόμπερτ Πάουελ είχε στο ενεργητικό του κάποιες αξιόλογες εμφανίσεις, όπως η συμμετοχή του στο The Italian Job (1969) ή ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο Mahler (1973) του Κεν Ράσελ. Μετά ήρθε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (1977) και η διεθνής αναγνώριση.

Το καθηλωτικό βλέμμα του Ιησού-Πάουελ πέτυχε χάρη σε ένα έξυπνο σκηνοθετικό τέχνασμα του Φράνκο Τζεφιρέλι. Ο θρυλικός σκηνοθέτης ζήτησε από τον Πάουελ να μην ανοιγοκλείνει τα μάτια του. Συγκεκριμένα, σε όλη την τηλεταινία ο Πάουελ ανοιγοκλείνει τα μάτια του μόνο μια φορά. Το ίδιο έκανε και ο 12χρονος τότε Λορέντσο Μονέτ που ερμήνευσε τον Ιησού σε παιδική ηλικία. Ο Μονέτ ανοιγόκλεισε τα μάτια του μόνο δυο φορές.

Τόσο έμοιαζε στον Ιησού, όπως απεικονίζεται στις αγιογραφίες, ώστε όποτε εμφανιζόταν στο πλατό με τη σχετική αμφίεση, οι τεχνικοί σταματούσαν να βωμολοχούν. Στη συνέχεια όμως ήταν τέτοια η ταύτισή του με τον ρόλο στη συνείδηση του κοινού, που στάθηκε τροχοπέδη για την καριέρα του. Εργάζεται αραιά και πού μέχρι σήμερα σε παραγωγές ήσσονος σημασίας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ο Εξορκιστής

Με δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες ο Εξορκιστής (1973) έσπασε την προκατάληψη της Ακαδημίας για το είδος του τρόμου. Μία από τις υποψηφιότητες ήταν εκείνη του Β' Γυναικείου Ρόλου για την ανήλικη τότε Λίντα Μπλερ, η οποία στον ρόλο της δαιμονισμένης νεαρής Ρέγκαν έπλασε μια αξέχαστη φιγούρα του σινεμά του φανταστικού.

Η Ακαδημία αναγνώρισε τη σωματικότητα της ερμηνείας και τις υψηλές απαιτήσεις για έναν εκ των πραγμάτων ανώριμο ερμηνευτικά ηθοποιό και την επιβράβευσε, παρά το γεγονός ότι η φωνή της, όταν δαιμονίζεται, είναι ντουμπλαρισμένη από την ηθοποιό Μερσέντες ΜακΚέιμπριτζ. Η συνέχεια όμως δεν ήταν εξίσου λαμπερή για την Μπλερ, με μοναδικές αξιοσημείωτες στιγμές στο βιογραφικό της την επανάληψη του ρόλου της Ρέγκαν για τις ανάγκες του ανερμάτιστου σίκουελ The Exorcist II: The Heretic (1977) αλλά και της παρωδίας Repossessed (1990) στο πλευρό του Λέσλι Νίλσεν.

Φυσικά ο κατάλογος δεν περιέχει μόνο αυτούς, είναι αρκετά μεγάλος. Κι αν προσθέσουμε και την τηλεοπτική οθόνη γίνεται ακόμα μεγαλύτερος.