Μαλβίνα Κάραλη: 23 χρόνια από τον θάνατο της - Oι αξέχαστες ατάκες μιας «σαρωτικής» προσωπικότητας

Στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας και τηλεόρασης υπάρχουν λίγες προσωπικότητες που άφησαν τόσο έντονο και ανεξίτηλο αποτύπωμα όσο η Μαλβίνα Κάραλη.

Γυναίκα αιχμηρή, ελεύθερη, ανεπιτήδευτη και βαθιά ευαίσθητη, επέλεξε να ζήσει και να εκφραστεί χωρίς φίλτρα, χωρίς να προσπαθήσει να χωρέσει σε κανένα καλούπι. Πάντα ζωντανή, ακόμα και σήμερα  -αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό της, στις 7 Ιουνίου 2002, η παρουσία της παραμένει οικεία και διαπεραστική, σαν να μην έφυγε ποτέ.

Η Μαλβίνα Κάραλη έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιουνίου 2002, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν μόλις 48 ετών. Η κηδεία της έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, με πλήθος κόσμου να αποχαιρετά μια από τις πιο αυθεντικές φωνές της ελληνικής δημοσιογραφίας και τέχνης

Γεννήθηκε το 1952

Σύμφωνα με το ιδιόχειρο βιογραφικό της, γεννήθηκε στο Ισραήλ και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αν και έμεινε στην ιστορία με το όνομα Μαλβίνα Κάραλη, στην πραγματικότητα το αληθινό της όνομα ήταν Μαρία Σακκά. Η Μαρία Σακκά, λοιπόν, καταγόταν από τα Ψαρά από την πλευρά του πατέρα της και από την Πύλο από την πλευρά της μητέρας της, ενώ ήταν το πρώτο παιδί από τον δεύτερο γάμο του πατέρα της.

Η Μαλβίνα Κάραλη αποφοίτησε από το Αρσάκειο και έπειτα έφυγε για σπουδές στο Παρίσι. Όταν επέστρεψε ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και κατάφερε να μεταμορφωθεί σε μία από τις πιο επιδραστικές Ελληνίδες δημοσιογράφους και όχι μόνο. Η ίδια άλλωστε υπήρξε Ελληνίδα συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και παρουσιάστρια, η οποία μεταξύ άλλων συμμετείχε και σε ορισμένες ταινίες.

Έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά. Ο πρώτος γάμος της ήταν με τον βιβλιοχαρτοπώλη Βαγγέλη Κάραλη, ο δεύτερος με τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο.

Η τηλεόραση της Μαλβίνας: ένας χώρος ελευθερίας

Για πάρα πολλά χρόνια δούλεψε σε εφημερίδες, όπως η Ελευθεροτυπία και η Απογευματινή, και περιοδικά, όπως το Κλικ, το Γυναίκα, το Επίκαιρα με τις στήλες και τα άρθρα της να κάνουν θραύση. Η στήλη βέβαια που ξεχώρισε ήταν η επονομαζόμενη «Επ’ Αυτοφώρω» στο περιοδικό Γυναίκα. Κάποια άρθρα της μάλιστα δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό της.

Στη μικρή οθόνη μπήκε με τον δικό της, ανατρεπτικό τρόπο, καταφέρνοντας να σπάσει κάθε στερεότυπο που χαρακτήριζε τη γυναικεία παρουσία στην τηλεόραση της δεκαετίας του ’90. Δεν υποδύθηκε ποτέ κάποιον ρόλο. Δεν φόρεσε προσωπείο. Εμφανίστηκε όπως ακριβώς ήταν: αιχμηρή, διορατική, πνευματώδης, απρόβλεπτη. Ξεκίνησε από την ΕΡΤ και συνέχισε στους τηλεοπτικούς σταθμούς ΑΝΤ1, MEGA, STAR κλπ. 

Η συγγραφέας Μαλβίνα Κάραλη

Η Μαλβίνα δεν ήταν μόνο δημοσιογράφος ή τηλεοπτική περσόνα. Ήταν και συγγραφέας. Η γραφή της εκτεινόταν σε όλα τα είδη: άρθρα, μυθιστορήματα, δοκίμια, μαγειρικά κείμενα, βιογραφίες. Το ύφος της μοναδικό –ειρωνικό, βαθιά ανθρώπινο και πάντα αληθινό.

Στο συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται τα:

• «Αθώος σαν αγαπημένος» (1989) – το πρώτο της βιβλίο, που ήδη φανερώνει τη μοναδική της ματιά στον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις.
• «Τα κορίτσια της Σαβάνα» (1991) – μικρές ιστορίες γεμάτες τρυφερότητα, αλλά και ειρωνεία για τις γυναικείες ταυτότητες.
• «Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» (1996) – ένα βιβλίο-καθρέφτης για τις μάχες του έρωτα, γεμάτο ποιητικά και αιχμηρά αποστάγματα.
• «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (2000) – μελαγχολικό, ώριμο, προσωπικό.
• «Γλυκό κορίτσι» (1997) – μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, μέσα από το δικό της φίλτρο, όχι ως «ειδήμων» αλλά ως γυναίκα που αναγνωρίζει τη σύνθετη εικόνα πίσω από τον μύθο.

Η σεναριογράφος Μαλβίνα Κάραλη

Η παρουσία της Μαλβίνας Κάραλη στον κινηματογράφο ήταν λιγότερο γνωστή στο ευρύ κοινό, αλλά καθοριστική και ιδιαίτερα σημαντική για το ελληνικό σινεμά.

Τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια» (1989) και «Κρυστάλλινες Νύχτες» (1992), επιβεβαιώνοντας τη θέση της ως μια δημιουργό με ξεχωριστή φωνή.

Συνυπέγραψε επίσης τα σενάρια για τις ταινίες «Αρχάγγελος του Πάθους» (1987) και «Ζωή Χαρισάμενη» (1993), προσδίδοντας πάντα την προσωπική της σφραγίδα —ένα βλέμμα διεισδυτικό, που ξεχώριζε για την ειλικρίνεια και το βάθος του.

Οι ατάκες της που έμειναν στην ιστορία

• Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με ‘μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο.
• Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές τη χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον διαφορετικά είσαι βλάκας.
• Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι απλώς κομπάρσοι.
  Μόνο αυτούς που με τρόμαζαν αγάπησα. Ίσχυε για μένα το αρχαιοελληνικό «είναι τρομερό να πέσεις στα χέρια ζωντανού Θεού». Aπό την άλλη μεριά, ήταν και οι μόνοι που με ενδιέφεραν.
• Η ένταση ενός καινούργιου έρωτα εξαρτάται από τη μοναξιά που προηγήθηκε από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γραφή. Ξαναγράφω, λοιπόν, με την έξαψη που ζεις έναν αργοπορημένο έρωτα.
• Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.
• Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.