Ο κορονοϊός, η γιαγιά και η εθνική οικονομία

Για τον Χρήστο Σταϊκούρα και το οικονομικό επιτελείο η επιδημική έξαρση του κορονοϊού, απειλεί τους δείκτες. Μέσω αυτών το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, αφού εξαρτάται κατά βάση από τα οικονομικά μεγέθη.

Η κυβέρνηση – ήδη το παραδέχθηκε ο Στέλιος Πέτσας – θεωρεί ότι οι προβλέψεις για το 2020 στην ανάπτυξη και την εκτέλεση του τακτικού προϋπολογισμού έχουν «πάει περίπατο». Πιθανότατα και τα όνειρα για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Ούτως η άλλως το απογοητευτικό τρίτο 3μηνο του 2019 είχε δείξει ότι οι προεκλογικές δεσμεύσεις για ανάπτυξη 4% ήταν – κατά το κοινώς λεγόμενο- «μούσι». Τώρα όμως ανατρέπονται και οι προβλέψεις για 2,8%. Θρυλείται μάλιστα ότι αποτίμηση θα δείξει απόκλιση μίας – τουλάχιστον- ποσοστιαίας μονάδα.

Ενώ όμως η κυβέρνηση νοιώθει να απειλείται η καρδιά του σχεδιασμού της, η ελληνική κοινωνία και για την ακρίβεια ένα δυναμικό πολιτικά μέρος της οι οικογένειες, νοιώθουν να απειλείται …η Γιαγιά.

Όπως ήδη γνωρίζετε, πρέπει – μαζί με τον Παππού - περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο,  η Γιαγιά να διαφυλαχθεί από τυχόν μετάδοση του ιού. Για τους γνωστούς λόγους ευπάθειας που αναλύουν συνεχώς οι αρμόδιοι.

Έτσι με έναν μάλλον δραματικό τρόπο, αναδεικνύεται η τεράστια συνεισφορά της Γιαγιάς στο ΑΕΠ. Προσφοράς που δεν καταγράφεται σε κανέναν προϋπολογισμό και σε καμία έκθεση του ΙΟΒΕ ως παράγοντας ανάπτυξης.

Αντιθέτως η Γιαγιά λογίζεται ως ένα «βαρίδι» της οικονομίας. Μια και στις περισσότερες περιπτώσεις πρέπει να της καταβληθεί μια πενιχρή σύνταξη των 400 έως 900 ευρώ στην καλύτερη.

Χωρίς την Γιαγιά, στα «τυχερά» σπίτια με οικογένειες  που υπάρχουν δύο εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάνε στην δουλειά τους. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος «να κρατήσει τα παιδιά».

Χωρίς την Γιαγιά ένα μεγάλο μέρος του «παραγωγικού» τμήματος της κοινωνίας πρέπει να αλλάξει συνήθειες, απόδοση, προτεραιότητες για άγνωστο μέχρι στιγμής χρονικό διάστημα.

Χωρίς την Γιαγιά οι παραδόσεις του ευρωπαϊκού νότου, που υποκαθιστούν εδώ και δεκαετίες το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, γίνονται ευάλωτες. Υπονομεύουν τα παραγωγικά μοντέλα και εκθέτουν εκείνους που κατά καιρούς τα συντάσσουν.

Όταν τελειώσει η κρίση με τον κορονοϊό,  πλέον θα «βγάζει μάτι» η ανάγκη για μια διαφορετική οπτική της οικονομίας. Ανθρωποκεντρική, άρα ρεαλιστική. Ποιος όμως θα ασχολείται τότε;