Θοδωρής Κατσαφάδος για την απώλεια της συζύγου του: «Πενήντα χρόνια ήμασταν μαζί... άλλαξε η ζωή μου»

Ο Θοδωρής Κατσαφάδος μίλησε στο περιοδικό ''Λοιπόν'' για την απώλεια της συζύγου του, Χριστίνας Βαρζοπούλου, την δουλειά του που τον βοηθά να ξεπεράσει το πένθος αλλά και τον δικό του τρόπο να πιστεύει στο Θεό.

Πριν από περίπου δύο χρόνια έχασες τη σύζυγό σου, το θέατρο σε βοήθησε να ξεπεράσεις το πένθος;

Ναι, ναι. Καταρχάς, εγώ δεν σταμάτησα ποτέ τη δουλειά μου, ακόμα κι όταν ήταν φρέσκο το τραύμα. Εκείνες τις μέρες, μου είχαν κλείσει εισιτήρια και είχα κανονίσει να κάνω όλες τις σκηνές μου στη Μυτιλήνη για την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη». Ήταν η αγαπημένη ταινία που έκανα, όπου έπαιζα τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία αυτός ο ρόλος και η συμμετοχή μου. Οι συνεργάτες μου, μου είπαν αν ήθελα να αλλάξουμε τα γυρίσματα ή να τα μεταθέσουμε, να πάω αργότερα ή να πάνε άλλοι. Εγώ είπα όχι. «Θα συνεχίσετε και θα γίνει έτσι όπως είναι προγραμματισμένο». Και έπειτα από μία-δυο μέρες σηκώθηκα, πήγα στη Μυτιλήνη και έκανα τη δουλειά μου εκεί. Συνέχισα μετά και στο θέατρο και στην τηλεόραση και παντού.

Η δουλειά μου με βοήθησε στο πένθος για με ανάγκασε να βγαίνω από το σπίτι, να πηγαίνω να κάνω την παράσταση ή το γύρισμα, να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Φυσικά, μένω όμως αρκετά κλεισμένος μέσα και η ζωή μου έχει αλλάξει πάρα πολύ μετά τον θάνατο της συζύγου μου. Είναι απολύτως φυσικό, ύστερα από σχεδόν πενήντα χρόνια που ήμασταν μαζί, να αλλάξει η ζωή μου. Αλλά έτσι είναι. Και η δουλειά μου είναι ένα μεγάλο κίνητρο. Πάνω απ’ όλα, βέβαια, είναι τα παιδιά μου, η κόρη μου και ο εγγονός μου, που για μένα αυτή τη στιγμή είναι η ανάσα μου. Αυτό το παιδάκι είναι η ανάσα της ζωής μου.

Πιστεύεις στο Θεό;

Ναι, πιστεύω. Με έναν δικό μου τρόπο, που δεν χρειάζεται να έχω κάποιον εκπρόσωπο να μου μεταδίδει την πίστη μου. Πιστεύω με έναν προσωπικό τρόπο. Σαφώς κάνω την προσευχή μου πριν βγω στη σκηνή. Σαφώς ανάβω το καντήλι μου στο σπίτι. Φέτος, μάλιστα, πήγα με τον εγγονό μου και την κόρη μου σε μια υπέροχη Ανάσταση σε ένα μοναστήρι στην Κερατέα, και το θυμάμαι ακόμα έντονα. Πιστεύω ότι ό,τι κάνουμε, θετικό ή αρνητικό, επιστρέφει σε μας. Αλλιώς θα ζούσαμε σε μια ζούγκλα. Γι’ αυτό, ακόμα και κάποιες κακές συμπεριφορές που μου έχουν τύχει στη δουλειά ή στη ζωή, δεν με ενοχλούν ιδιαίτερα. Δεν πειράζει, γιατί υπάρχει ένας κριτής έξω από εμάς, που ξέρει και βλέπει την αλήθεια.