Το τραμ το τελευταίο

Κυκλοφόρησε από τον Εκδοτικό Οίκο "Α.Α. Λιβάνη" το βιβλίο "Το τραμ το τελευταίο" του Νίκου Οικονόμου. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μέσα από το οποίο διαγράφεται η παράλληλη πορεία του ελαφρού και του λαϊκού τραγουδιού από την εποχή του μεσοπολέμου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του `60.

Ο Νίκος Οικονόμου, μουσικός ο ίδιος, που συνέβαλε αποφασιστικά στην "Αυτοβιογραφία" του Γιώργου Μητσάκη, επιχειρεί εδώ να συνθέσει την ιστορία ενός ρεμπέτη και ενός συνθέτη του ελαφρού τραγουδιού, καταγράφοντας παράλληλα πτυχές της πολιτικής, κοινωνικής και καλλιτεχνικής ζωής εκείνης της εποχής.

Στην προπολεμική Αθήνα ο Νίκος Δερμάνης, γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας Δερμάνη, ολοκληρώνει τις μουσικές σπουδές του στο ωδείο. Ο πατέρας του δεν βλέπει με καλό μάτι την κλίση του γιου του στη μουσική και θέλει να ασχοληθεί με το εργοστάσιο υφασμάτων που έχουν.

Τον ίδιο καιρό, στις γειτονιές της Νίκαιας, τρία λαϊκά παιδιά, ο Γιώργος Στεφάνου, ο Μήτσος και ο Ανδρέας, προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή τους με τη μουσική. Βέβαια, το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς είναι απαγορευμένα όργανα, κάτι που καθιστά ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.

Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς, η Ευτυχία, μια πανέμορφη δεκαοκτάχρονη προσφυγοπούλα, κερδίζει τη ζωή της δουλεύοντας μοδιστρούλα. Παρότι έχει υπέροχη φωνή, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό της να τραγουδήσει.

Η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε οι δρόμοι αυτών των πέντε παιδιών να διασταυρωθούν. Μέσα από τη φιλία, τον έρωτα και το μίσος, την ανάγκη για επιβίωση στην Κατοχή, τη συνεργασία, τον ανταγωνισμό και την αναγνώριση, θα πορευτούν για ένα τέταρτο του αιώνα άλλοτε μαζί, άλλοτε παράλληλα.

"Το Τραμ το Τελευταίο" είναι η παράλληλη πορεία του ελαφρού και του λαϊκού τραγουδιού από την αρχή του Μεσοπολέμου μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50, όπου σημειώνονται σημαντικές αλλαγές που σημαδεύουν την εξέλιξη της μουσικής και γενικότερα του τόπου.