Εσύ έχεις την ευθύνη - όλοι μας, αλλά κυρίως εσύ!

του Λουκά Βελιδάκη

Η πανδημία του κορονοϊού βάζει την ανθρωπότητα σε νέα διάσταση. Ό,τι μέχρι χθες ακουγόταν υπερβολικό, δυστοπικό, μελλοντολογικά σκοτεινό, τώρα είναι κυριολεκτικό. Ο πλανήτης μπήκε σε καραντίνα: οι χώρες κλείνουν τα πάντα- όλοι μοιάζουμε μόνοι, την ώρα που όλοι αντιμετωπίζουμε ακριβώς τον ίδιο κίνδυνο.

Αυτή την ώρα εξελίσσεται μια ιστορική στιγμή. Μια συγκυρία στην οποία η ανθρωπότητα καλείται στο σύνολο της να συνεργαστεί, ώστε επί της ουσίας να επιβιώσει. Η παγκοσμιοποίηση ως έννοια ποτέ δεν ήταν τόσο κυριολεκτική. Ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν τόσο αναγκαία η αλληλεγγύη - σε τοπικό επίπεδο που μετακυλίεται ως πράξη σε διεθνές. Αυτά που κάνεις στην προσωπική σου ζωή -στο σπίτι σου, στη δουλειά σου-, λαμβάνοντας μέτρα αυτοπροστασίας, σεβόμενος τον διπλανό  σου, έχει κολοσσιαία επίδραση που ο κοινός νους αδυνατεί να συλλάβει.

Μοιάζει με παιχνίδι ντόμινο. Όσο η μία πλάκα πέφτει πάνω στην άλλη, ο κίνδυνος προσεγγίζει τους πάντες. Ο καθένας μας, ατομικά, έχει μερίδιο ευθύνης στο να σταματήσει η διασπορά του κορονοϊού.

Ήρθε η ώρα της πραγματικής αλληλεγγύης. Θα βοηθήσεις τον εαυτό σου και το διπλανό σου τηρώντας όλα τα αναγκαία μέτρα. Θα το πράξεις, επίσης, εάν έχεις τη δυνατότητα να βοηθήσεις κάποιον γνωστό σου (συγγενή, φίλο, γείτονα) που ανήκει σε ευπαθή ομάδα.

Ήρθε η ώρα η ατομική ευθύνη να γίνει ως άθροισμα συλλογική. Ήρθε η ώρα η ανθρωπότητα να αντιληφθεί το βάρος της ευθύνης που φέρει για την επιβίωση της. Και αυτό το βάρος πέφτει πάνω σε όλους ανεξαιρέτως.

Πρώτη φορά η παρακάτω φράση του Καζαντζάκη από την Ασκητική είναι τόσο επίκαιρη: Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.