Άννα Διαμαντοπούλου: «Δέχθηκα τρομακτική επίθεση εκ των έσω, από στελέχη που με αμφισβήτησαν»

Η Άννα Διαμαντοπούλου, υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ και Πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ήταν η κεντρική καλεσμένη στην εκπομπή EQ, με την Έλενα Παπαβασιλείου, τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 30 Ιουνίου, μέσα από τη συχνότητα του Action 24.

Στέλεχος πρώτης γραμμής της Κεντροαριστεράς, με θητεία στα υπουργεία Παιδείας και Ανάπτυξης, έχει διατελέσει Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ έχει ταυτιστεί με σημαντικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως στην εκπαίδευση και τη δημόσια διοίκηση.

Η κ. Διαμαντοπούλου μίλησε, μεταξύ άλλων, για την απόφασή της να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, περιγράφοντας την συμμετοχή της στις εσωκομματικές εκλογές ως μια αιφνιδιαστική, αλλά βαθιά προσωπική επιλογή. Αναφέρθηκε, επίσης, στον σκληρό πόλεμο που δέχθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τόσο από πολιτικούς αντιπάλους της όσο και από στελέχη του ίδιου του κόμματος, αμφισβητώντας τη σταθερότητα και την πολιτική της ταυτότητα.

«Να επιστρέψω στην κεντρική πολιτική σκηνή και να διεκδικήσω την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κάτι που είχα προγραμματίσει. Αυτό φάνηκε, γιατί κατέβηκα στις εκλογές απροετοίμαστη. Θέλω να πω ότι έγινε ξαφνικά.

Όλα αυτά τα χρόνια είχα μία πιο χαλαρή σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Συμμετείχα στα συνέδρια και τις διαδικασίες, αλλά δεν ήμουν ακόμα τυπικά ενταγμένη. Ήταν κάτι που με πονούσε. Δηλαδή, μέσα μου ήταν κάτι που το ήθελα. Ο άνδρας μου το έλεγε πολλές φορές: ''Ό,τι και να κάνεις, εκεί ανήκεις, εκεί θα γυρίσεις''.

Μετά τις ευρωεκλογές, πολύ γρήγορα πίστεψα ότι πρέπει να παλέψω να φέρω μια αντίληψη, αυτό που εγώ πίστευα, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένα μικρό, περιθωριακό, διαμαρτυρόμενο κόμμα. Είναι ένα κόμμα που μπορεί να φέρει την πρόταση για την επόμενη κυβέρνηση, η οποία πρέπει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα».

«Στελέχη εκ των έσω, αμφισβήτησαν την πολιτική μου θέση και τη σταθερότητά μου»

Στη συνέχεια η κ. Διαμαντοπούλου επεσήμανε ότι ήταν δύσκολη εκείνη η εκλογική αναμέτρηση, «γιατί προφανώς εξέπληξε πολλούς. Δεν περίμενε κανείς, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, να κατέβω και, μάλιστα, να διεκδικήσω την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ», είπε χαρακτηριστικά, ενώ αναφέρθηκε στις σκληρές επιθέσεις που δέχθηκε από εσωκομματικούς της αντιπάλους. «Δέχθηκα μία από τις πιο σκληρές επιθέσεις που έχω βιώσει στην πολιτική. Ήταν μια τρομακτική επίθεση εκ των έσω, από συνυποψηφίους, από στελέχη που αμφισβήτησαν την πολιτική μου θέση και τη σταθερότητά μου.

«Πόσο αριστερό είναι να ξέρεις ότι όσα λες δεν γίνονται, και να συμπαρασύρεις τον κόσμο, κάτω από δήθεν αριστερές σημαίες;»

Υπάρχει πάντα αυτή η ιστορία, ποιος είναι αριστερός και ποιος δεξιός. Ο πατέρας μου ήταν εργάτης στα ορυχεία, ήταν αριστερός και το πλήρωσε πολύ στη ζωή του, και εμείς, ως οικογένεια, το πληρώσαμε. Η αριστερά, ως ιδέα που εκπροσωπεί τον αγώνα και την ηθική, είναι βαθιά μέσα μου. Αλλά η αριστερά ως ρητορική, που πουλιέται για να πάρουμε ψήφους, λέγοντας πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν και κοροϊδεύοντας τον κόσμο - όπως έκανε ο Τσίπρας, και το λέω πολύ συνειδητά - δεν με εκφράζει. Πόσο αριστερό είναι να ξέρεις ότι όλα αυτά που λες δεν γίνονται, και παρ’ όλα αυτά να συμπαρασύρεις τον κόσμο, κάτω από δήθεν αριστερές σημαίες;
Αυτό δεν το δέχομαι και δεν θεωρώ ότι μπορεί πλέον να συγκινήσει τον κόσμο.

Πίστεψα λοιπόν πως η ηθική της Αριστεράς, όπως την έμαθα από τον πατέρα μου και από τη γενιά εκείνη, που τα έδωσε όλα για τις ιδέες της, πρέπει να συναντήσει τη σημερινή πραγματικότητα. Δηλαδή, μια σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση, που θέλει την παραγωγή και την αναδιανομή. Να μπορείς να βοηθάς τη χώρα σου, τον λαό σου, να μπουν στον 21ο αιώνα: να είναι πρώτοι στον ψηφιακό τομέα, να κάνουν σωστή παραγωγή, να μπορούν να εξάγουν, να αλλάξουμε τον αγροτικό τομέα, να φύγουμε από τη μιζέρια του ’80 και του ’90, όπου σχεδόν τίποτα δεν προχώρησε. Πίστεψα ότι αυτό έπρεπε να μπει στη συζήτηση, με ρεαλισμό, και να διαχωρίσουμε τη θέση μας τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά.

«Οι επιθέσεις που δέχτηκα ήταν ανελέητες, ξεπέρασαν τα όρια της ηθικής αντιπαράθεσης»

Αυτό προσπάθησα να κάνω στην προεκλογική περίοδο. Οι επιθέσεις που δέχτηκα ήταν ανελέητες. Θυμίζω ότι στο debate με ρώτησαν - εμένα, που από 16 χρονών είμαι στον χώρο - πού ήμουν. Και αυτό θεωρώ ότι ξεπέρασε τα όρια της ηθικής αντιπαράθεσης.

Τέλος πάντων, αυτό το κεφάλαιο έκλεισε. Πιστεύω πως καλά έκανα και κατέβηκα. Ο κόσμος ψήφισε και ήταν μια σοβαρή διαδικασία. Ψήφισε τον Νίκο Ανδρουλάκη. Αυτός είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και, όπως είχα υποσχεθεί προεκλογικά, είμαι εδώ. Είμαι στο πλευρό του αρχηγού και στο ΠΑΣΟΚ, και θα παλέψω, βεβαίως, γι’ αυτό που πιστεύω, προσπαθώντας να συνθέσω συνολικά τις απόψεις αυτού του χώρου».

Η αόρατη μάχη της άνοιας: «Η καθημερινότητα είναι ένας μικρός Γολγοθάς»

Η Άννα Διαμαντοπούλου αναφέρθηκε και στο ζήτημα της άνοιας, το οποίο βιώνει καθημερινά μέσα από το σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας της, αναδεικνύοντας την αόρατη πλευρά ενός προβλήματος που αγγίζει χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα.

«Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι σοβαρό – υπάρχουν περίπου 200.000 ασθενείς, και σας διαβεβαιώνω ότι οι φροντιστές, οι άνθρωποι που βρισκόμαστε κοντά σε όσους πάσχουν, χρειαζόμαστε εκπαίδευση και μεγάλη αντοχή. Και, φυσικά, κρατική στήριξη, γιατί δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορεί να φροντίζει μόνος του, επί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, έναν άλλον που έχει συνεχή ανάγκη βοήθειας».

Η κ. Διαμαντοπούλου περιέγραψε, φανερά συγκινημένη, τον ψυχικό και σωματικό αγώνα των φροντιστών, τονίζοντας την ανάγκη κρατικής στήριξης και θεσμικής μέριμνας για τη μακροχρόνια φροντίδα.

«Σκέφτομαι τον εαυτό μου, που έχω τη δυνατότητα να έχω υποστήριξη κάθε είδους, κι όμως, η καθημερινότητα είναι ένας μικρός Γολγοθάς. Ακόμη και η μισή ώρα που θα απομακρυνθώ, είναι πολύ δύσκολη. Το πρόβλημα με την άνοια είναι ότι μαθαίνεις τι σημαίνει το βλέμμα. Μπορεί κάποιος να σε κοιτάζει, αλλά να μη σε βλέπει πραγματικά. Αλλάζει το βλέμμα του ανθρώπου.
Η μητέρα μου κάποια στιγμή με ρώτησε: ''Τι κάνει η μαμά σου;'' Της είπα: ''Μαμά, εγώ είμαι, η Άννα''. Και μου απάντησε: ''Εμένα η κόρη μου είναι πολύ σπουδαία, ξέρει όλο τον κόσμο''. Αυτό θα το κρατήσω σαν μια ανάμνηση πικρή και ταυτόχρονα γλυκιά, γιατί μέσα της υπήρχε η εικόνα της κόρης της όπως την θαύμαζε, ακόμη κι αν δεν με αναγνώριζε εκείνη τη στιγμή.

Η ανάγκη για φροντιστές και ειδικές δημόσιες δομές για άτομα με Αλτσχάιμερ και άνοια

Περνώντας στη δημόσια διάσταση του θέματος, ο λόγος που μίλησα για όλα αυτά είναι γιατί πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε. Το πρόβλημα είναι δίπλα μας, παντού, σε κάθε σπίτι, σε κάθε πόρτα. Είμαστε από τις χώρες - και είναι αρκετές, 16 συνολικά στην Ευρώπη - που δεν έχουν μακροπρόθεσμη φροντίδα. Δηλαδή, χώρες που παρέχουν ελάχιστη υποστήριξη για αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα. Άρα, τι κάνει η κάθε οικογένεια; Σκεφτείτε μια γυναίκα στη δική μου ηλικία, με οικογένεια, που φροντίζει τον σύζυγο ή έναν γονιό μέσα στο σπίτι, έχει παιδιά και εργάζεται. Είναι πραγματικά αδιέξοδο. Και πώς το αντιμετωπίζουμε; Με γυναίκες από τρίτες χώρες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας και δεν έχουν την απαιτούμενη εκπαίδευση.

Σε αυτό το πλαίσιο, στην πρόταση που είχα καταθέσει όταν ήμουν επικεφαλής της ομάδας για τη μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους, θέσαμε δύο προτεραιότητες: στα δύο άκρα της ζωής. Η πρώτη ήταν η παιδική φτώχεια, γιατί εκεί ξεκινούν όλα. Ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια, έχει πολύ λιγότερες ευκαιρίες σε όλη του τη ζωή. Η δεύτερη προτεραιότητα ήταν η μακροχρόνια φροντίδα και περίθαλψη.

Σε αυτό το πεδίο υπάρχει τεράστια ανάγκη για φροντιστές. Τις επόμενες δεκαετίες τρεις θα είναι οι κατηγορίες με τη μεγαλύτερη ζήτηση στα επαγγέλματα του μέλλοντος: τα ψηφιακά επαγγέλματα, τα πράσινα επαγγέλματα και οι φροντιστές. Οι φροντιστές θα είναι απολύτως αναγκαίοι, καθώς ο πληθυσμός γερνά και αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε φροντιστές και ειδικές δημόσιες δομές.

Η Δανία είναι αυτή τη στιγμή το πρότυπο στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά τη δημιουργία δημόσιων χώρων για άτομα με Αλτσχάιμερ και άνοια, καθώς και για την υποστήριξη των φροντιστών, με εκπαίδευση, υποδομές και υπηρεσίες», κατέληξε η κ. Διαμαντοπούλου.