Μπέος, Νικολάου, Ομάδες ΔΙ.ΑΣ. Στην πάντα να περάσει η παρέα μας!

Υπάρχει μία σκηνή στην ταινία «Ο Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου παρακρατικοί, μετά από μια ολονύχτια γιορτή, παραμονή πρωτοχρονιάς του 1946, συνεχίζουν το γλέντι στο δρόμο, γεμάτοι αυταρέσκεια για τη δύναμη και την εξουσία που έχουν. Είναι ένα συγκλονιστικό πλάνο που δείχνει το μέλλον της χώρας να περνά σε χέρια σκοτεινά.

https://youtu.be/GsK6EcED-gk

Μισό αιώνα αργότερα κι ως να μην άλλαξε μία μέρα, μία ανάλογη «παρέα», γεμάτη αυταρέσκεια για τη δύναμη και την εξουσία που κατέχει, συμπεριφέρεται στους πολίτες γεμάτη περιφρόνηση. Με τη μόνη διαφορά ότι δεν αποτελείται από παρακρατικούς. Είναι μία σύνθεση νόμιμη, που αναδύθηκε με ένα  40% από τις κάλπες.

Αυτό το 40%  που προέκυψε, έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά στην Ελλάδα. Απλά κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ της αλλαγής, λούφαξε πιο βαθιά. Ούτε κόπηκαν, ούτε ατρόφησαν, ούτε έπαψαν όμως οι ρίζες να υπάρχουν. Δεν είναι ένα new entry στην πολιτική αυτή η αυτάρεσκη νοοτροπία και δεν έχει να κάνει με την νεοφιλελεύθερη πολιτική. Είναι το attitude αυτών που ανέλαβαν την διακυβέρνηση της Ελλάδας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο.

Το θέμα είναι οι σύγχρονες γενιές, οι άμαθες από κανονιστικές αρχές. Αυτές όντως είναι καρπός των σύγχρονων πολιτικών και της τεχνικής σκέψης. Αυτή η στέρηση αξιών που τις χαρακτηρίζει, προκαλεί μια ανθρώπινη ισοπέδωση και αναδύει από την κάλπη βαρβαρότητας Μπέου, αυταρχισμό Σοφίας Νικολάου, καταστολή Ομάδων ΔΙ.ΑΣ.

Όπως γράφει ο Δ. Χαριτόπουλος σε άρθρο του «Ένας νέου είδους αναλφαβητισμός γεννήθηκε και είναι απολύτως ανεκτός: άγνοια ιστορικών δεδομένων, θεμελιωδών έργων του πνεύματος και της τέχνης, παραμερισμός, και συχνά, γελοιοποίηση της διανόησης…

Μια αυτοματοποιημένη κοινωνική τελειότητα των μυρμηγκιών και μελισσών που αγνοεί κάθε υπαρξιακή αγωνία και δημιουργικότητα. Όντα προγραμματισμένα και μονοδιάστατα, με καθορισμένο δρομολόγιο σπίτι-δουλειά, ελεγχόμενη ή καθόλου κίνηση και τρόπους μαζικής κατανάλωσης και διασκέδασης.

Όπου να ‘ναι, από το βάθος ξεπροβάλει με παιάνες, μουσικές και χειροκροτήματα ο αυταρχισμός».

Εδώ και μία πενταετία, ένα φοβερό οπλοστάσιο που λέγεται «Μέσα μαζικής ενημέρωση» κατόρθωσε να συρρικνώσει σε δραματικό βαθμό την έννοια της Δημοκρατίας και να προκαλέσει ρωγμές στα θεμέλια της Λογικής, ώστε το δημοκρατικό να μην είναι δεδομένο και το αυτονόητο να μην είναι αυταπόδεικτο.

Άρα ο αυταρχισμός όχι μόνο έχει ξεπροβάλει, αλλά τα ξημερώματα κυκλοφορεί στους δρόμους, σαν εκείνη την παρέα από την ταινία ο Θίασος, άδοντας το αντιδημοκρατικό τραγούδι της.

Όμως, όπως έχει πει κι ο απόφοιτος του Harvard University, ποιος ο λόγος ο σημερινός δεκαεξάρης να γνωρίζει την ενοχλητική ιστορία του Λαμπράκη;

Ποιος ο λόγος να μην φτύνει ο κάθε Μπέος τους εργάτες-δημιουργούς τους πολιτισμού;

Ποιος ο λόγος η κάθε «άσχετη» να μην αποφασίζει για τη ζωή του Δημάκη, κάθε  Βόζεμπεργκ να ονομάζει τον σεξισμό, κοπλιμάν, και κάθε Ομάδα ΔΙ.ΑΣ. να μην ανοίγει ένα κεφάλι στο δρόμο της;

Περνάνε καλά κι αυτό βγαίνει στον τρόπο τους...