Στη ζωή και την πολιτική διακρίνονται γρηγορότερα όσοι έχουν το προσόν να κάνουν φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Δεν σημαίνει βέβαια ότι αυτοί πάνε και «πιο μακριά» ή έστω, θα έχουν την μεγαλύτερη δυνατή διάρκεια. Η ιδανική κατάσταση είναι οι φίλοι σου να γίνουν πολλοί περισσότεροι από τους εχθρούς και σίγουρα να μην αφήνεις κανέναν αδιάφορο. Σε αυτή τη φάση εκτιμώ πως είναι επικοινωνιακά  και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος προσπαθεί να διευρύνει όχι μόνο το κόμμα του αλλά και την βάση των φίλων του. Και δεν ομιλώ για τους φίλους που επιλέγει να συγχρωτίζεται στον ελεύθερό του χρόνο ή με την οικογένειά του.

Τα άγρια χρόνια του αντιμνημονίου με κορύφωση την περίοδο του δημοψηφίσματος του 2015 και κατάληξη όχι μόνο την ήττα του 2019 αλλά και την προσπάθεια απαξίωσης και «εξαφάνισης» τους μήνες που ακολούθησαν έφεραν τον Αλέξη Τσίπρα από την σκληρή κόντρα με τη «διαπλοκή», το «μιντιακό και επιχειρηματικό κατεστημένο» (αλήθεια πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει αυτές τις δύο φράσεις) σε μία αναθεώρηση. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασαν γιατί δεν δούλεψαν ή δεν παρήγαγαν έργο και αποτελέσματα αλλά γιατί «σκοτώθηκαν» σχεδόν με όλους τους δημοσιογράφους και τα Media που δεν έπρεπε, χάνοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη των επιχειρηματιών που καλώς ή κακώς διαμορφώνουν το κλίμα στην οικονομία και την κοινωνία. Θα μπορούσα να το γράψω και ανάποδα. «Σκοτώθηκαν» με τους επιχειρηματίες βρήκαν απέναντί τους και πολλούς δημοσιογράφους.

Έχω ξαναγράψει ότι Λέων  Τρότσκι είχε πει το 1903 πιθανώς κρατώντας μία Ίσκρα στα χέρια πως «όποιος ελέγχει τις εφημερίδες ελέγχει και τα μυαλά των ανθρώπων» και ας μην κάνουμε τώρα αναλύσεις με πολιτική ορθότητα. Έτσι ακριβώς είναι.

Χθες λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στο Delphi forum δεν μίλησε για τον Τρότσκι. Πήγε 140 χρόνια πιο πίσω από την εποχή του Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν  αναφέροντας τον πρίγκιπα Γκεργκόρι Ποτέμκιν που έστηνε σκηνικά ευμάρειας με κομπάρσους χωρικούς κατά μήκος του Βόλγα για να πιστεύει η ερωμένη του και  αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας ότι όλα βαίνουν καλώς. Θα προσθέσω εγώ ότι σύμφωνα με τους ιστορικούς ο Ποτέμκιν πιθανότατα παντρεύτηκε κρυφά το 1777 την αυτοκράτειρα για να εδραιώσει τις εξουσίες του άρα η πρακτική με τους κομπάρσους έπιανε τόπο.

Ο πρίγκηπας Γκεργκόρι Ποτέμκιν περισσότερο γνωστός για το θωρηκτό που πήρε το όνομα του

Ο Τσίπρας συνέκρινε με αυτή την ενδιαφέρουσα αποστροφή του λόγου του τον Ποτέμκιν με το Μητσοτάκη για το σκηνικό ευμάρειας, ηρεμίας και επιτυχίας που παρουσιάζει ότι υπάρχει στη χώρα  η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών media. Αυτό δηλαδή που δεν απόλαυσε ο ίδιος ούτε στιγμή.

Ας αφήσουμε όμως την τσαρική Ρωσία και την Οκτωβριανή επανάσταση και ας γυρίσουμε στην επίθεση φιλίας του Αλέξη Τσίπρα. Ή για την ακρίβεια στην απαραίτητη προσπάθεια επούλωσης πληγών που άνοιξαν την δεκαετία μετά το 2010.

Συνεντεύξεις σε μέσα επιχειρηματιών που ζητούσαν την κεφαλή του επι πίνακι και σε δημοσιογράφους που είτε συζητάμε για το debate το 2015 είτε για τις παραμονές των εκλογών του 2019 τον πυροβολούσαν όπως και εκείνος. Ποιος πρώτος ποιος δεύτερος, μικρή σημασία έχει πια.

Μπορεί βέβαια η φράση «Πέσατε και σεις θυμα της διαπλοκής» να γέμισε χθες, το πιο κοντινό καθαριστήριο ρούχων στην Κουμουνδούρου με πουκάμισα συντρόφων του που εκείνη την ώρα τους έπεσε πάνω τους ο δεύτερος καφές της ημέρας αλλά αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται, εμφατικά.

Και πολύ σωστά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν πρόκειται για συμβιβασμό ή  υποχώρηση αλλά για κοινή λογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε όλο τον κόσμο απέναντι όχι τόσο τα χρόνια του αντιμνημονίου όσο τα χρόνια της διακυβέρνησης. Κυρίως από απειρία και ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι είναι επιλογή.  Το «μόνος μου και όλοι σας» π.χ το λέγαμε στις αλάνες και τα ανοιχτά γήπεδα όταν ήμασταν παιδιά, και καμιά φορά (άντε και λίγο παραπάνω) κερδίζαμε, αλλά τις περισσότερες γυρίζαμε χαμένοι και ενίοτε δαρμένοι στο σπίτι. Αν σου αρέσει να τρως ξύλο καλώς. Αν θέλεις όμως να κερδίζεις τακτικά περνάς σε άλλη τακτική.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το αν υπάρχει αντιστοιχία αυτής της τακτικής επούλωσης που ακολουθεί ο αρχηγός με τα στελέχη του κόμματος. Κάποιες και κάποιοι το αντιλαμβάνονται έστω και αργά. Κάποιοι αρνούνται πεισματικά, συνεπικουρούμενοι και από μία αξία και μπαρουτοκαπνισμένη ταξιαρχία φιλικού Τύπου που αφού δεν εξελίχθηκε τόσα χρόνια σε στρατιά μοιάζει περισσότερο με τάγμα αυτοκτονίας.

Ο Τσίπρας, και ενώ ο Μητσοτάκης καλπάζει με μόνη αίρεση τις μεσοπρόθεσμες συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία, τους χρειάζεται όλους. Και τις ταξιαρχίες και τους ελεύθερους σκοπευτές και τις στρατιές. Αν όχι μαζί του, σίγουρα όχι ορισμένους απέναντί του. Και πιθανώς πριν την χθεσινή συνέντευξη να είδε και ένα βίντεο του 1990 με μια συνέντευξη του Ανδρέα Παπανδρέου (και σε φάση που έχανε).

Για να καταλάβουμε και το timeline της πολιτικής ζωής του τόπου. Για να φτιάξεις δικό σου timeline  θέλει αντοχή, υπομονή και αντιπάλους όχι μόνο εχθρούς.