Οι αόρατοι άνθρωποι

του Λουκά Βελιδάκη

Είναι καλό να σε σοκάρει μια σκληρή εικόνα, να μην την προσπερνάς αδιάφορα, να μην φαντάζει αόρατη• Να μην τη συνηθίσεις. Κι όμως, στο κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου ο δήμος χρωματίζει δρόμους για τον "Μεγάλο Περίπατο", άνθρωποι κείτονται πλάι στα σκουπίδια. Κι άνθρωποι τους προσπερνάνε ωσάν να είναι απλώς σκουπίδια...

Χωρίς πολλά λόγια και ωραιοποιήσεις: Το βράδυ της Τετάρτης στο Σύνταγμα, στο σύνορο του χώρου όπου μπήκαν τα παγκάκια τα ακριβά και οι βαριές οι ζαρντινιέρες στο βαμμένο έδαφος με μπογιά και του ρυπαρού και σκασμένου πεζοδρομίου -που προϋπήρχε και δεν έφτιαξε για να υποδεχθεί τη νέα κατάσταση-, ένας άνθρωπος έχει ξαπλώσει και κοιμάται. Δεν κινείται, δεν υπάρχει. Ίσως να πέθανε, ίσως κι όχι.

Κι όμως, για το σύνολο που τον περιβάλλει, δεν υπάρχει. Ως εικόνα πέθανε- εξαφανίζεται από το βλέμμα. Δίπλα του υπάρχουν δεκάδες αστυνομικοί, δημοτικοί αστυνομικοί, εργάτες του Μεγάλου Περιπάτου και πλήθος κόσμου, που είτε διέρχεται είτε ξαποσταίνει στα καινούργια παγκάκια. Δίπλα του, σε σημείο αναπνοής. Η ζωή κυλάει κανονικά, αυτός είναι αόρατος, ένα με τα σκουπίδια. Ακόμα κι ο αδέσποτος σκύλος τον προσπερνά αδιάφορα, λες και τον θεωρεί ένα με το σώμα της πόλης στο σημείο αυτό. Κι είναι... Δυστυχώς. Η πόλη και πάλι δείχνει τη σκληρότητα της. Η Σταδίου είναι γεμάτη άστεγους. Τα παγκάκια του Συντάγματος, επίσης. Κατεβαίνοντας την Ερμού, επίσης. Η Όλγας και η Αμαλίας, επίσης. Άνθρωποι αόρατοι, χωρίς ύπαρξη σε μια πόλη που φτιασιδώνεται με πολύχρωμες μπογιές, "γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της", που έλεγε κι ο Αγγελάκας.

Να το πω κι αλλιώς, όπως το νιώθω ακριβώς: Αδιαφορώ για τις μπογιές και τα δέντρα με τις πιπεριές, όταν δίπλα μου άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο. Και, ναι, ο δήμαρχος έφτιαξε υπνωτήρια (του έδωσα συγχαρητήρια), μα να, η πόλη γέμισε ξανά πληγές με ανθρώπινα ναυάγια να ψάχνουν για απάγκιο στο δρόμο. Όχι στα σκοτάδια, αλλά μπροστά στα μάτια σου. Στη βιτρίνα. Κι εσύ αδιαφορείς, διότι το συνήθισες. Και σαν τον αδέσποτο σκύλο προσπερνάς καθώς νιώθεις πως είναι μέρος από το σώμα της πόλης, ένα σώμα με γάγγραινα... Και τι έγινε;..

Όχι, δεν μπορείς να φτιάχνεις μπιχλιμπίδια και να τα φοράς σε σάπιους λαιμούς. Δεν μπορείς να αδιαφορείς. Δεν μπορείς να δέχεσαι ότι υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι και να το λογίζεις ως φυσιολογικό. Δεν είναι φυσιολογικό να κοιμούνται άνθρωποι στο δρόμο μαζί με τα σκουπίδια και να τους αντιλαμβάνεσαι σαν σκουπίδια! Δεν είναι δυνατόν να γίνεται αποδεκτό αυτό.

Όσο έχω φωνή, θα προσπαθώ -όσο κι αν γίνεται- να γίνομαι η φωνή τους.