Οι Ρώσοι και η γεύση στο αλάτι του Ερντογάν

Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας  Σεργκέι Λαβρόφ στις 26 Οκτωβρίου στην Αθήνα "χτίστηκε", δημόσια τουλάχιστον, από τους Ρώσους με δύο tweet.

Στις 15 Οκτωβρίου από τον πρέσβη της Ρωσίας στην Ελλάδα, Αντρέι Μασλοβ που υποστήριξε το δικαίωμά μας να επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια. Και προχθές Τρίτη 20 Οκτωβρίου όταν το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών υπενθύμισε με αφορμή την επέτειο για τη ναυμαχία του Ναυαρίνου την συμμετοχή της Ρωσίας στην καταστροφή του τούρκοαιγυπτιακού στόλου αλλά και την βοήθεια της στην ανακήρυξη της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Βέβαια από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και μετά, οι σχέσεις Ρωσίας Τουρκίας έχουν αναπτυχθεί, ενώ Πούτιν και Ερντογάν βοήθησαν αλλήλους σε κρίσιμες στιγμές της πορείας τους στο τιμόνι των χωρών τους και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Παράλληλα, οι σχέσεις Ελλάδας Ρωσίας είχαν διακυμάνσεις μετα το 2014 και τελικά κλονίστηκαν το καλοκαίρι του 2018 με αποκορύφωμα την απέλαση δύο Ρώσων διπλωματών με σοβαρότατες αιτιάσεις για ζητήματα εθνικής ασφάλειας.

Ακολούθησε δε η δύσκολοχώνευτη για αυτούς συμφωνία των Πρεσπών που όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο θα αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντική ήταν για την περιοχή. Επίσης σε μια σειρά ζητημάτων από τις επιχειρήσεις μέχρι τα εκκλησιαστικά ζητήματα περισσότερο έπεσαν παρά χτίστηκαν γέφυρες τα τελευταία χρόνια. Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει τη Ρωσία, τον Πούτιν και τον Λαβρόφ να δίνουν τώρα "πόντους" στην Ελλάδα με δηλώσεις και επισκέψεις;

Μα ακριβώς όσα προηγήθηκαν και η ανάγκη διατήρησης ισορροπιών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ρωσία αντιλαμβάνεται ότι ο Ερντογάν έχει πάρει "ψηλά τον αμανέ" διεκδικώντας ρόλο περιφερειακής δύναμης αντίστοιχης επιρροής με τη Ρωσία. Διαπιστώνει επίσης πως κατ επιλογήν αλλά και αντανακλαστικά η Ελλάδα συσφίγγει τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε διάφορα επίπεδα.

Οι Ρώσοι γνωρίζουν τα ιστορικώς φιλικά για αυτούς, συναισθήματα του ελληνικού λαού αλλά πληροφορούνται πως "το ξανθό γένος που θα σώσει την Ελλάδα" τείνει να γίνει viral ανέκδοτο. Και αυτό δεν το θέλουν.  Σε μία χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μία χώρα που έχουν επιλέξει ως επενδυτικό περιβάλλον έστω και με αρκετές αστοχίες βλέπουν ότι χάνουν σταδιακά τις σύνδεσεις που  απαιτούνται. Ο Λαβρόφ μεθαύριο σίγουρα, και ο Πούτιν τον Μάρτιο του 2021, πιθανότατα, θα έρθουν στην Αθήνα να δουν πόσο απομακρυσμένοι είμαστε και πόσο αναστατωμένοι από όλα όσα έχουν συμβεί από τη σύναψη του τουρκολυβικού μνημονίου και μέχρι τις κρουαζιέρες του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Να φρεσκάρουν τις ελληνορωσικές σχέσεις και να αφήσουν τις πόρτες ανοιχτές με έναν εταίρο που θέλουν να παραμείνει προβλέψιμος και έναντί τους. Οι διεθνείς σχέσεις είναι δυναμικές και μεταβάλλονται. Μπορεί για παράδειγμα ο Ερντογάν να διατηρεί καλές προσωπικές σχέσεις με τον Τραμπ, την Μέρκελ ή τον Πούτιν αλλά η παρτίδα είναι σύνθετη και τα πράγματα μπορούν να γίμουν απρόβλεπτα για τύπους σαν τον ίδιο (τον Ταγιπ). Οι δικάτορες βλέπετε ασκούν συνήθως γοητεία καθώς γίνονται εύκολα και γρήγορα μπίζνες μαζί τους, όμως αν το πράγμα στραβώσει όλοι κάνουν πως δεν τους ξέρουν. Και ο συγχωρεμένος ο Μοuαμάρ Καντάφι φλέρταρε τη Ρωσία, με τον Πούτιν να επισκέπτεται την Τρίπολη το 2007 και τον Καντάφι να πηγαίνει στη Μόσχα το 2008 για "δουλειές" αλλά τον Μάρτιο του 2011 του απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα ενώ όλοι γνωρίζουμε τα όσα φρικτά συνέβησαν στον "Συνταγματάρχη" τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Και δεν τον άδειασαν βέβαια οι Ρώσοι. Αλλά δεν πάσχισαν και να τον σώσουν.

Κάθε περίπτωση βέβαια είναι διαφορετική αλλά καλό είναι να έχουμε τη μεγάλη εικόνα και να μη μετράμε μόνο κάθε μέρα τα μίλια γύρω από το Kαστελλόριζο και το Oruc Reis. Η Ελλάδα δεν έχει μείνει με σταυρωμένα χέρια και οι κινήσεις που έχουν γίνει κάτι αποδίδουν. Ο Ερντογάν κάποια στιγμή πιθανώς θα βρει στο αλάτι αυτό που κάνει στη Θάλασσα όπως θα έλεγε και ο Χαρίλαος Φλωράκης.