Η φετινή επέτειος εορτασμού του Πολυτεχνείου ήταν το αποκορύφωμα της χλεύης προς τους ανθρώπους που έχουν γράψει ιστορία. Όχι μόνο με την εξέγερση αυτή αλλά και με κάθε πράξη που στοίχησε πόνο, αίμα, ελευθερία και ζωή.

Η χλεύη δεν έγκειται στο γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει στο σχήμα της ανθρώπους με σκληρό ακροδεξιό παρελθόν, που αμφισβητούν από τους νεκρούς του Πολυτεχνείου έως και τη δικτατορία. Έγκειται στο γεγονός ότι απαλλοτρίωσαν το ελληνικό Σύνταγμα, ενεργοποίησαν εκατοντάδες διμοιρίες των ΜΑΤ,  χιλιάδες αστυνομικούς, ειδικά θωρακισμένα οχήματα ρίψης νερού, ελικόπτερα, drones και πτυσσόμενους φραγμούς προκειμένου, με όρους πολεμικούς, να «καταλάβουν» την ιστορία και τα σύμβολά της.

EUROKINISSI

Διότι άλλο πολιτική προσποίηση και άλλο πολιτική εισβολή. Προσποίηση είναι «πάω αλαμπρατσέτα και χαζεύω φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη σχετικές με το προσφυγικό δράμα και στη συνέχεια ασκώ κακομεταχείριση στους πρόσφυγες». Εδώ συνέβη κάτι περισσότερο από πολιτική προσποίηση. Είναι η σύγχρονη εισβολή στο Πολυτεχνείο, εν καιρώ ειρήνης, κι ως τέτοια πρέπει να καταγραφεί. Η δε πρόεδρος μιας ιδιωτικής χρήσεως πλέον Δημοκρατίας, επισφράγισε με την κατάθεση στεφάνου αυτή την πράξη. Αφού αισθάνθηκε καλά με τα ΜΑΤ να εισέρχονται απο τη κεντρική είσοδο του Πολυτεχνειου και αυτή,  πρόεδρος της Δημοκρατίας, από την πλαϊνή είσοδο! Τέτοια μεγαλοπρέπεια.

Η «απέχθεια» της συντηρητικής παράταξης για το Πολυτεχνείο -με ελάχιστες εξαιρέσεις- , δεν είναι ούτε νέα, ούτε τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της εκκωφαντικής απουσίας  του πολιτικού προσωπικού τής κοινοβουλευτικής Δεξιάς από την αντιδικτατορική αντίσταση, της συνδιαλλαγής με το καθεστώς και της αποχής της από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή… Δεν είναι όλοι περήφανοι που οι παππούδες τους έφαγαν εξορίες και δεν ήταν ούτε σιωπηλοί χειροκροτητές, ούτε λαδέμπορες. Και γνωρίζουμε που στηρίχτηκε το μεταπολεμικό κράτος, μέχρι που ήρθε το Πολυτεχνείο. Αυτό είναι που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν.

Η νεοΔεξιά για να μπορέσει λοιπόν, τη μία και μοναδική φορά, να περάσει την πύλη του, το έκανε με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Όμως το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Αυτό είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν…

…Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα,
υπερασπίσου το παιδί.
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…».