Μιθριδατισμός
Όταν στην εποχή της ευμάρειας ανακαλύπταμε την χιπ χοπ, την ραπ και τα συναφή είδη και γενικότερα αυτή τη νέα τάση της μουσικής που έμοιαζε με θυμωμένη απαγγελία – στην μεγαλύτερη τους πλειοψηφία- από στιχάκια που έκαναν ρίμα, είχε πλάκα. Ήταν λίγο γκροτέσκο αλλά υπήρχαν και σημαντικές καλλιτεχνικές εξαιρέσεις όπως οι Active Member και οι Stereo Nova ανάμεσα σε άλλους. Τότε γνωρίσαμε και τα Ημισκούμπρια που με το άκομψο χιούμορ τους κάνανε πλάκα, ατακάρανε διαφημίσεις, και κάνανε διασκευές με καλλιτέχνες του παρελθόντος. Η επίπλαστη ευμάρεια πέρασε, και ήρθαν τα Μνημόνια και μετά οι «Αγανακτισμένοι» που υποσχέθηκαν τα πάντα για να κάνουν τα αντίθετα. Και άρχισε ένας γενικός μιθριδατισμός, που καταπολεμούσε το Δηλητήριο των καθεστωτικών με συνεχείς δόσεις τοξικότητας φαντασιακής υπεροψίας. «Ολοι σας και μόνος μου», «με ένα νόμο και ένα άρθρο», ενόσω «παίζαμε τους ζουρνάδες για να χορέψουν οι αγορές».
Η εποχή εκείνη πλήγωσε και κυρίως ευτέλισε την καλλιτεχνική έκφραση σε μια τάχα θυμωμένη φωνή καταγγελίας εκθρονίζοντας σημαντικούς καλλιτέχνες που αγαπάμε: τον Κραουνάκη, τον Ζουγανέλη ακόμα και την Χάρις Αλεξίου που φόρεσε «τα κόκκινα γάντια». Μετά ήρθαν περιπτώσεις «καλλιτεχνικού υπο-τσαμπουκά, βωμολοχίες με μόνη νησίδα σκληρής κριτικής με ποιότητα από τον αδικοχαμένο Τζίμη Πανούση. Λαϊκισμός, ευτέλεια και ιδεολογικός μιλιταρισμός χωρίς καμία ποιότητα.
Σήμερα, ανάμεσα στο ψευτο ποπ του σωρού, και τα κλαψιάρικά προσευχητάρια των κλειστών μπουζουξίδικων, υπάρχει σειρά καλλιτεχνών που δεν αντέχουν να μην διαφημίσουν το εμμονικό τους κομμάτι. Ακόμα και ο γλυκός και ήπιος Φοίβος Δελοιβοριάς ξέφυγε. Και κάποιοι κρατήθηκαν μέχρι την πανδημία που μίλησαν με τραμπικούς όρους για συνωμοσία, γριπουλά και άλλα γλαφυρά. Θλιβερό. Υπήρχαν και οι μετανοημένοι, όπως ο Δρογώσης αλλά και οι αμετανόητοι όπως ο εξαιρετικός κατά τα άλλα Νίκος Μωραίτης.
Δικαίωμα του καθενός η κάθε πολιτική άποψη. Αυτή είναι η δημοκρατία. Και οφείλουμε να την προασπίζουμε την άλλη άποψη. Χωρίς αλλά και αστερίσκους. Όμως, όταν πολύπειρος δημοσιογράφος γράφει για «την Χούντα της κανονικότητας» τι απαίτηση μπορεί να έχει από τον κάθε Μιθριδάτη; Δικαίωμα του το νέο του Τραγούδι. Δικαίωμα του και η πολιτική προσπάθεια. Κρίνεται, πριν και πάνω από όλα αισθητικά. Και για να είμαστε δίκαιοι, δεν βρήκε τρόπο να ευθυγραμμιστεί με την αισθητική παρότι σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών.
Η τοξικότητα που έζησε η Ελλάδα των ψευδό διλλημάτων επηρέασε, ως είναι λογικό και την Τέχνη. Και ουδείς αθώος. Εδώ άλλοι είχαν τον σκηνοθέτη των «αγιογραφιών» να τραγουδάει μαντινάδα για τον Πελοπόννησο πρωθυπουργό ανάμεσα στα πολλά γλαφυρά. Σε μια Ελλάδα που για τα λεφτά επιτρέπουν στον κ Ατζουν να κάνει πολιτική σε ζωντανή σύνδεση, να γεμίζουμε reality και άλλα παρεμφερή, θα φτάσουμε σε σημείο να θεωρούμε ότι η πρόταση της Νατάσσας που «ήθελε να ανέβει στο βουνό» να μοιάζει με ταξιδιωτική πρόταση του κ Κοκλώνη που αισίως έχει γεμίσει την ελληνική τηλεόραση με απεριόριστα κομφετί σκουπίδια. Και όποιος αντέξει.
