Χαρίτα Μάντολες: Η γυναίκα-σύμβολο του κυπριακού αγώνα έκανε το Ευρωκοινοβούλιο να δακρύσει
«Ήρθα εδώ για να μας βοηθήσετε. Θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια, τι έγιναν οι άνθρωποί μας» είπε η Χαρίτα Μάντολες απευθυνόμενη στους Ευροβουλευτές.
Μια φωνή που σπάει κόκαλα, ένα πρόσωπο-σύμβολο δεκαετιών για την Κύπρο. Η Χαρίτα Μάντολες, η γυναίκα που ενσάρκωσε τον αγώνα για τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής, στάθηκε ενώπιον των μελών της Επιτροπής Ελευθεριών (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και μίλησε , όχι απλώς για εκείνη, αλλά για όλους τους χαμένους και τις οικογένειες που ακόμα περιμένουν απαντήσεις.
«Ήρθα για να μας βοηθήσετε. Θέλουμε την αλήθεια. Και μην βάλετε την Τουρκία στην Ευρώπη αν δεν μας πει πρώτα πού είναι οι ζωντανοί και οι νεκροί μας», είπε, σε μια αίθουσα που πάγωσε.
«Θέλω το μωρό μου!»
Η μαρτυρία της ραγίζει καρδιές. Περιγράφει τις στιγμές φρίκης της 20ής Ιουλίου 1974, όταν ο εφιάλτης χτύπησε το Πεντεμίλι της Κερύνειας. Βόμβες, σφαίρες, κραυγές. Η ίδια κρατούσε την κόρη της αγκαλιά, ο σύζυγος το μωρό τους. Κρύφτηκαν με άλλους σε έναν στάβλο. Δεν σώθηκαν. «Την επόμενη μέρα, στις 5:20, μας βρήκαν. Μας χτύπησαν, έσπασαν τα μπιμπερό των παιδιών, μας έσυραν σε ένα χωράφι και τότε δόθηκε η εντολή: να μας εκτελέσουν όλους…».
Το σοκ δεν σταματά εκεί. Η Χαρίτα είδε να σκοτώνουν τον άντρα της μπροστά στα μάτια της. Δεν την άφησαν να τον πλησιάσει. Το μωρό της, ματωμένο, πάνω του.«Φώναζα “θέλω το μωρό μου!”. Ένας Τούρκος το άρπαξε και το πέταξε μακριά στα αγκάθια. Και μετά… βίασαν μια κοπέλα μπροστά μας. Ακόμα την ακούω να ουρλιάζει».
Και όλα αυτά, δεν είναι ιστορία. Είναι μνήμη που δεν λέει να ξεθωριάσει. Είναι πληγή ανοιχτή.
«Οι έποικοι να πάνε στα σπίτια τους»
Σαφής, αταλάντευτη, καθαρή: «Οι Τουρκοκύπριοι στα σπίτια τους κι εμείς στα δικά μας. Χωρίς στρατούς και κατοχή. Οι έποικοι να φύγουν. Θέλουμε ειρήνη, όχι στρατιώτες».
Η Μάντολες μίλησε εξ ονόματος της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Αγνοουμένων. Στο πλευρό της και ο Τουρκοκύπριος εκπρόσωπος του Δικοινοτικού Συνδέσμου «Μαζί Μπορούμε», Ερμπάι Ακανσόι, υπενθυμίζοντας ότι και η δική του κοινότητα μετρά αγνοουμένους, βασανισμούς, απώλειες.
«Ο πατέρας μου ήταν 18 όταν αιχμαλωτίστηκε. Από την οικογένειά του χάθηκαν 32 άτομα. Αυτός ο πόνος δεν έχει εθνότητα. Έχει μόνο αίμα και σιωπή. Και αυτή η σιωπή πρέπει να τελειώσει», είπε.
«Η Κύπρος δεν μπορεί να περιμένει άλλο»
Η φωνή της Ευρώπης, όπως διαβάζουμε στο euronews ήρθε από τον εισηγητή του Ευρωκοινοβουλίου για το θέμα, Φρανσουά-Χαβιέ Μπελαμί: «Οι αγνοούμενοι της Κύπρου είναι αγνοούμενοι της Ευρώπης. Η Τουρκία έχει την υποχρέωση να ανοίξει τις στρατιωτικές ζώνες. Η άρνηση αυτή είναι συνεχιζόμενη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ο ίδιος δεσμεύτηκε να μεταβεί στην Κύπρο και να πιέσει προσωπικά για άμεσες απαντήσεις: «Δεν μπορούμε να αφήσουμε άλλη μια γενιά να πεθάνει χωρίς να ξέρει την αλήθεια. Είναι σαν δεύτερος θάνατος».
«Ακόμα και οστά μετακινήθηκαν – αυτό κι αν είναι έγκλημα»
Οι Κύπριοι ευρωβουλευτές ένωσαν τη φωνή τους. Ο Λουκάς Φουρλάς ζήτησε μεγαλύτερη πίεση στον τουρκικό στρατό. Ο Κώστας Μαυρίδης τόνισε πως «κάθε χρόνος που περνά, είναι χρόνος που στερεί την αλήθεια από μια μητέρα, έναν αδελφό». Ο Γεάδης Γεάδη από το ECR κάλεσε την ΕΕ να μην εξισώνει μεμονωμένα περιστατικά με οργανωμένα εγκλήματα.
Ο Γιώργος Γεωργίου (Αριστερά) υπογράμμισε ότι ο πόνος είναι κοινός, αλλά τα εγκλήματα της Τουρκίας ήταν μεθοδευμένα.
Και όπως είπε ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Νικόλαος Αναδιώτης: «Οι οικογένειες δεν ζητούν εκδίκηση. Ζητούν απαντήσεις».
