Κούριερ Lockdown: Μην πυροβολείτε τον εργαζόμενο δικυκλιστή
Το «Ημερολόγιο Οδοστρώματος ενός κούριερ στα χρόνια του κορονοϊού», αν και γράφτηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, παραμένει επίκαιρο και διδακτικό. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο των εορτών που επικρατεί στον κλάδος τους και ο φόρτος εργασίας διογκώνεται σαν αφρός πολυουθεράνης.
H δουλειά ενός κούριερ είναι υψηλής έντασης, επικίνδυνη και συχνά οι πελάτες την κάνουν ανυπόφορη. Δεν τους υπολογίζουν, αλλά αυτό βλέπουμε να συμβαίνει και προς τις πωλήτριες των super markets και γενικά προς όσους εργάζονται «μπροστά», με πελάτες.
Αναδημοσιεύομαι αποσπάσματα που περιγράφουν όλα όσα αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι οδηγοί δικύκλων. Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των εργαζομένων «Το ρελαντί».
Ημερολόγιο Οδοστρώματος
«08:00 … Ο χώρος εργασίας οριοθετείται από στοίβες και καρότσια τίγκα µε «αντικείμενα» που περιμένουν να παραδοθούν. Αν πριν την έκτακτη κατάσταση ο χώρος ήταν ήδη µικρός, τώρα είναι «µπίµπα» και όλοι οι εργαζόμενοι τηρούμε την ασφαλή απόσταση των 50… πόντων! Δεν υπάρχει κανένα µέτρο πρόληψης και υγιεινής και δεν μπορεί να υπάρξει υπό αυτές τις συνθήκες.
Κάποιοι µας θεωρούν «σκληρόπετσους» όµως η πραγµατικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο σκληρή από εµάς: Ποιός, ποιοί θα νοιαστούν προκειμένου να ληφθούν µέτρα για τον «τελευταίο τροχό της αµάξης»; Εγώ, πάντως νοιάζοµαι. Γι’ αυτό και είµαι και µέλος του σωματείου εδώ και δεκατρία χρόνια, από την πρώτη κιόλας µέρα.
Αρπάζω το καρότσι µου και µε ένα τρελό σλάλοµ, που θα το ζήλευε ολυμπιονίκης σκιέρ, ανάμεσα σε ανθρώπους, καρότσια και καφάσια, παίρνω θέση στο πόστο µου και αρχίζω να µοντάρω το δρομολόγιο. Ταυτόχρονα τηλεφωνώ σε πελάτες, ξεδιαλέγω τις αναδιαβιβάσεις, αναζητώ µε το µάτι τα πιο ογκώδη αντικείμενα, υπολογίζω τι θα χωρέσει στο κουτί στο πρώτο «γέμισμα», τι στην σακούλα και τί θα αφήσω πίσω µου σε αναμονή για τη δεύτερη εξόρμηση της µέρας…
08:45 Είμαι στον δρόμο και ξεκινώ τις παραδόσεις... Πελάτες που χρειάζεται να τους καλέσεις στο τηλέφωνο, άλλοι που έχουν ξεχάσει να γράψουν το όνοµά τους στο κουδούνι, κάποιοι που δεν ξέρουν τι έχουν παραγγείλει και ρωτάνε µε ανακριτικό ύφος «τι έχει µέσα;», προσθέτουν επιπλέον νεύρα και ένταση. Δεν µας φτάνει ο καθημερινός όγκος, ο φόρτος εργασίας, πρέπει να διαχειριζόµαστε και τις ιδοτροπίες των πελατών… µας βλέπουν σαν «παιδιά» για τα θελήματα.
Δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά Ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά
Κίνηση ελάχιστη, φασαρία µε ένταση ψιθύρου, περαστικοί σαν φευγαλέες σκιές στους δρόµους και τα στενά και οι πελάτες στα σπίτια τους. Μένουν σπίτι. Κι αυτό ευνοεί πρωτίστως τους εργοδότες των ταχυµεταφορικών αφού τώρα διανέμουμε περισσότερες παραδόσεις στον ίδιο χρόνο. Παράλληλα, έχουν αυξηθεί οι παραλαβές από ιδιώτες ενώ έχουν εκτιναχθεί και οι αντικαταβολές… Τα κέρδη αυξάνονται για να γεµίσουν τις ίδιες πάντα τσέπες.
10:20 Συναντάω συνάδελφο. Ένα πλατύ χαμόγελο και µερικές λέξεις στα πεταχτά. Πνίγεται. Τρέχει και δεν φτάνει. Πριν τον κορονοϊό έκανε 80- 90 παραδόσεις και καµιά 15αρια παραλαβές στο 8ωρο. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, του είχα πείι πως αν συνεχίσει να τρέχει καθημερινά µε αυτούς τους εξοντωτικούς ρυθμούς θα τον ανακηρύσσουν µόνιµα «υπάλληλο του µήνα» και η εταιρεία θα του κάνει άγαλμα. Τώρα, µέσα στη καταιγίδα του κορονοϊού, το ωράριό του έχει ξεχειλώσει ακόµα περισσότερο, η δουλειά µε το κοµµάτι πάει σύννεφο, ενώ το Σάββατο και η Κυριακή τείνουν να γίνουν καθημερινές.
…Για να συµπληρώνουµε τα 650 ευρώ θα πρέπει να τσακίζουμε τα κορμιά µας καθημερινά, να µην ξεκουραζόμαστε όσο µας είναι απαραίτητο, να µην προσέχουμε την υγεία µας, να µην έχουμε ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό µας και τους αγαπημένους µας ανθρώπους. Με λίγα λόγια µας θεωρούν αναλώσιμους. Θυμώνω και µόνο που το σκέφτοµαι. Αδέρφια, απ’ ότι φαίνεται, για να την παλέψουμε πρέπει να την δούµε αλλιώς τη φάση…
12:15 Περιπλανιέμαι στα σοκάκια και διαταράσσω την ησυχία της καραντίνας. Νάσου και ο συνάδελφος µε το βαν. Μία από τα ίδια και αυτός, τρέξιµο και πολύ κουβάληµα. Οι οδηγοί αυτοκινήτου έχουν γίνει µπόντι µπίλντερ. Στις µέρες µας, εργαζόμενοι µε προϋπηρεσία στις ταχυμεταφορές, «εξασφαλίζουν» άνετα θέση και στις µετακοµίσεις. Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος. Ο νέος ρόλος των ταχυμεταφορών µε την εκτίναξη του ηλεκτρονικού εμπορίου. Από µετακοµίσεις µέχρι τη διακίνηση οποιουδήποτε αντικειμένου πουλιέται διαδικτυακά…
Φόρτος εργασίας που διογκώνεται σαν αφρός πολυουθεράνης. Υπό αυτές τις συνθήκες κάθε σκέψη για υγιεινή, ασφάλεια και Μέσα Ατομικής Προστασίας πάει περίπατο. Αν φορούσαμε κράνος και τηρούσαμε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας από τις 80 παραδόσεις θα πέφταμε στις 40. Θα ψάχναμε για άλλη δουλειά, µιας και για τα κέρδη των ταχυμεταφορών δεν θα είμασταν πλέον παραγωγικοί οδηγοί.
Και για να είμαι ειλικρινής, κι εμένα µε κουράζει το κράνος, υπάρχουν στιγμές που το βγάζω, το κεφάλι µου πάει να σπάσει και να σκάσει ταυτόχρονα, από την ένταση, από την πίεση, από την ίδια την πόλη που έχει βγάλει τον τσιμεντένιο της βούρδουλα και µε τσακίζει. Πάω κι ανάποδα σε κανά στενό, ξέρεις, για να προλάβω. Τσιμπάω κι εγώ στο αγκίστρι της απόδοσης για µη χάσω το µεροκάµατο. Ένα ακόμη ποντίκι στη φάκα που λέγαµε.
Κι από την άλλη, ανατριχιάζω όταν µε πιάνω να οδηγώ βιαστικά, όταν χάνω την προσοχή µου για εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτου που απειλούν να µε ρίξουν στην αγκαλιά της ασφάλτου ή της λαμαρίνας που τρέχει κι αυτή απρόσεκτα σαν και µένα… Θυμώνω και πάλι.
Πρέπει οπωσδήποτε να πέσουν οι υψηλοί ρυθμοί εργασίας ώστε να περιοριστούν τα ατυχήματα και να βγαίνει το 8ωρο χωρίς ταρζανιές. Απάνθρωποι ρυθμοί και εντατικοποίηση. Το επάγγελμά µας είναι δύσκολο σαν το στενό που ψάχνεις και χάνεται στο χάρτη, βαρύ σαν πέτρα όπως το κορµί µας µετά τη βάρδια και ανθυγιεινό σαν την αιθαλομίχλη που µας τυλίγει καθημερινά στα πέπλα της. Δεν λέω σοφίες την αλήθεια λέω…
13:15 Επιστρέφω στο κατάστημα και αφήνω τα ειδοποιημένα, φορτώνω το γαϊδούρι µου και φεύγω άρον-άρον για να συνεχίσω το «έργο» µου. Μέχρι τις 13:50 πρέπει να βρίσκομαι στην τράπεζα για παράδοση παραλαβή. Προφτάνω και σήμερα. Φεύγω.
14:20 Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάνω δεξιά και µιλάω. Τι, πως είπατε; Όχι, δεν µπορώ να ξαναπεράσω. Είστε κοντά; Σας πήρα και τηλέφωνο δεν το σηκώσατε. Το ειδοποιητήριο είναι στην είσοδο. Ρίξτε µια µατιά. Πως µε λένε και από πια εταιρεία είµαι;.. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι κάνουν την κοινωνική κατάσταση ακόμα πιο σκληρή και άδικη. Σκέφτονται µόνο τη πάρτη τους και θέλουν όλοι να τους υπηρετούν τυφλά και υπάκουα. Φέρονται λες και όλοι τους χρωστάνε. Πάλι τηλέφωνο, πάλι κάνω δεξιά. Πάλι πελάτης; Μπορείτε να το φέρετε αύριο; Τι να σας πω κύριε, ξέρετε τι χαμός γίνεται; Στείλτε e-mail στην εταιρεία. Τι να του πω;
Ο πενιχρός µας µισθός αυξάνεται εικονικά µε τα 12ωρα. Αυξάνουν τα χρήματα που βγάζουμε, αλλά είναι σαν να κάνουμε και δεύτερη εργασία...»
