Εσύ πόση υποκρισία αντέχεις;

Με τους προέδρους των δυο ομάδων να αρνούνται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, το ενδεχόμενο της οριστικής διακοπής του πρωταθλήματος είναι κάτι παραπάνω από ορατό. Τα όσα διαδραματίστηκαν στο Game 2 του ΣΕΦ, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου.

Ας το πάρει όποιος να'ναι, αλλά όχι οι «απέναντι»

Το Final-4 του Άμπου Ντάμπι ήταν απλώς μια πρόγευση. Γιατί και στην έρημο ρεζίλι καταφέραμε να γίνουμε. Μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα σε οπαδούς πριν τον μικρό τελικό, χειρονομίες του προέδρου της «πράσινης» ΚΑΕ, συνθήματα. Τι διαφορετικό περιμένουμε όμως; Αφού στο μυαλό τους οι περισσότεροι είχαν το «να χάσουν οι απέναντι και βλέπουμε εμείς». Είναι τέτοιο το επίπεδο της τοξικότητας που αν βρεθούν δυο ελληνικές ομάδες στο Final-4, θα προτιμήσουμε να το πάρουν οι Τούρκοι, οι Γάλλοι, οποιοσδήποτε εκτός από τους «απέναντι». Αλλά αν ρωτήσουμε αυτά τα μεγάλα μυαλά... θέλουν το καλό του ελληνικού μπάσκετ.

Δεν γεννιέται κανείς με «έμφυτο» μίσος

Στο μυαλό ενός οπαδού, δεν αρκεί να αγαπάς την ομάδα σου. Χρειάζεται και να μισείς, καθετί διαφορετικό. Δεν γεννιέται κανείς έτσι, βέβαια. Κάποιος του τα... μεταλαμπαδεύει. Οι περισσότεροι γονείς δεν ασχολούνται. Δίνουν στα παιδιά ένα τάμπλετ και έχουν την ησυχία τους. Όμως μην το πάμε μακριά. Δείτε τι συμβαίνει στα περισσότερα σχολεία την ώρα της γυμναστικής. Τα παιδιά παίρνουν μια μπάλα και οι γυμναστές... ρεμβάζουν. Πως ακριβώς απαιτούμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία όπου θα γνωρίζουμε τις αξίες και τα ιδανικά του αθλητισμού; Με... θαύμα;

Ο... υπόγειος κόσμος παραγόντων και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης

Πίσω από την βία και τα περιστατικά που αντικρίζουμε στα γήπεδα, τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουν οι παράγοντες, οι «στρατοί» τους και φυσικά ορισμένα ΜΜΕ. Τι παράδειγμα θα πάρει το παιδί μου αν του δείξω έναν πρόεδρο ομάδας να κάνει χειρονομίες; Τι ακριβώς περιμένω να καταλάβει ένα ανήλικο όταν θα πετύχει σε ένα περίπτερο εφημερίδες να αποθεώνουν αυτές τις πρακτικές;

Τι θα πρέπει να πούμε στα παιδιά μας, όταν μας ρωτήσουν γιατί το πρωτάθλημα δεν θα συνεχιστεί; Πως να τους εξηγήσουμε πως η καφρίλα των λίγων, νικάει την επιθυμία των πολλών να δουν και να απολαύσουν το μπάσκετ; 

Υποκρινόμαστε στο όνομα του ελληνικού μπάσκετ

Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις με φίλους διαφόρων ομάδων. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως θέλουμε το καλό του άλλου. Αρκεί να μην είναι καλύτερο από το δικό μας. Μην υποκρινόμαστε. Δεν γίνεται άνθρωπος με υγιή νου να θέλει το καλό του ελληνικού μπάσκετ να υποστηρίζει χειρονομίες, νταηλίκια, εμετικά συνθήματα και τοξικότητα. Και δεν έχει ναι μεν αλλά. Η είσαι άρρωστος ή υγιής. Και τα δυο ταυτόχρονα.... δεν γίνεται.

Την «νύφη» θα την πληρώσει για ακόμη μια φορά το έρημο το ελληνικό μπάσκετ, αλλά δεν θα είναι... μόνο του στον γάμο της παράνοιας. Θα έχει μαζί του το «αιώνιο» θύμα τέτοιων καταστάσεων. Την Εθνική μας ομάδα. Εκτός αν πιστεύετε πως μετά τα όσα διαδραματίστηκαν, θα αφεθούν... ελεύθεροι όλοι οι παίκτες να αγωνιστούν. Κι όμως... όλοι αυτοί θέλουν «το καλό του ελληνικού μπάσκετ». Πόση υποκρισία αντέχεις;

Υ.Γ Είναι καιρός να αυστηροποιηθούν οι ποινές. Εκτός κι παραδέχονται οι αρμόδιοι πως... φτωχοί και πλούσιοι δεν είμαστε ίσοι απέναντι στους νόμους.