FLASH TEAM 
Όλοι εστιάζουν κάθε χρόνο ποιοι πέρασαν πρώτοι στις πανελλήνιες. Από ποιόν τόπο είναι, αν είναι αγόρι ή κορίτσι, πόσο υψηλή ήταν η βαθμολογία που πέτυχε. Όμως οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι η παλίρροια και η άμπωτης που συνοδεύει δια βίου την ύπαρξή μας.
Κι αυτό είναι το όμορφο στη ζωή, το γεγονός ότι δεν είναι μόνο μια φορά και τελείωσε. Δεν είναι όλα μια ζαριά. Κάποιες συγκυρίες θα μας ρίξουν στα βαθιά αλλά κάποιες άλλες θα μας βγάλουν στον αφρό. Αρκεί να έχουμε το νου μας, να μην θεωρούμε ισόβια την κακή στιγμή και να μη φοβόμαστε τον κόπο.
Στις πανελλήνιες του 2020 έχουμε τρεις ξεχωριστές επιτυχίες που επιβεβαιώνουν όλα τα πάρα πάνω. Μητέρες της βιοπάλης που πέτυχαν με σκληρή δουλειά να περάσουν στο πανεπιστήμιο, παιδιά ανήλικα, κρατούμενοι σε φυλακές επίσης να διαπρέπουν.
Οι δύο ανήλικοι κρατούμενοι του Αυλώνα
Έξι, κάποιες φορές ακόμα και οκτώ άτομα μέσα στο ίδιο κελί. Μ’ ένα στρώμα στο πάτωμα για κρεβάτι. Αποκλεισμένοι από το επισκεπτήριο, χωρίς να έχουν δει συγγενείς κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αλλά με έναν δάσκαλο από κοντά να τους βοηθά δύο παιδιά από τον Αυλώνα συμμετείχαν στις Πανελλαδικές, και διέπρεψαν στις πρώτες σχολές προτίμησής τους.
Ο Πέτρος Δαμιανός, γνωστός διευθυντής του Λυκείου στο κατάστημα κράτησης ανηλίκων Αυλώνα παραδίδει μαθήματα σε ανήλικους κρατούμενους και αγωνίζεται για το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση εδώ και 26 χρόνια. Οι μαθητές που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο είναι ο 28ος και ο 29ος φοιτητές του. Μιλώντας στον ρ/σ Στο Κόκκινο 105,5 και στην Ευγενία Λουπάκη είπε:
«Η φετινή χρονιά ήταν η δυσκολότερη από οποιαδήποτε άλλη. Πριν ξεκινήσει η περίοδος της πανδημίας είχε ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο έργο βελτίωσης των εγκαταστάσεων που υποχρέωσε τη φυλακή να κλείσει τη μία της πτέρυγα. Το πρόβλημα όμως δημιουργήθηκε όταν αποφασίστηκε να μην αποφυλακιστεί ένα αριθμός κρατουμένων ώστε να υπάρξει αποσυμφόρηση, αλλά να μεταφερθούν όλοι στην άλλη πτέρυγα. Για 280 κρατούμενους, τα κρεβάτια, από 220, είχαν γίνει πλέον 110».
Σημειώνεται ότι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν αποσυμφόρησε τις φυλακές της εν μέσω πανδημίας, πλην της Ελλάδας, ήταν η Ουγγαρία. Με την έλευση του κορονοϊού και τη λήψη των μέτρων, η κατάσταση, από δύσκολη, εξαιτίας των χειρισμών των αρμοδίων έγινε δραματική.
«Δεν είχαν καν επισκεπτήρια. Δεν μπορούσαν να δουν τους δικούς τους. Δεν μπορούσαν οι δικοί τους να φέρουν τρόφιμα και καθαρά ρούχα. Πού θα έβρισκαν πλυντήρια;» διερωτάται ο Π. Δαμιανός αφού είναι από καιρό χαλασμένα.
Μέσα σ’ αυτές τις πιεστικές συνθήκες για τους ανήλικους κρατούμενους, ο Π. Δαμιανός έκανε τα πάντα ώστε τουλάχιστον οι μαθητές να διατηρήσουν την επαφή τους με το σχολείο. Τρέχοντας από υπουργείο σε υπουργείο, κατάφερε να πάρει άδεια για τη συνέχιση των μαθημάτων στο κατάστημα και να βρεθεί λύση με την ΠΝΠ (πράξη νομοθετικού περιεχομένου) που προέβλεπε γενικά για τους μαθητές ότι θα κάνουν μάθημα από το σπίτι τους μέσω του υπολογιστή τους, αλλά χωρίς να υπολογίζει τους κρατούμενους, «οι οποίοι στα κελιά τους είναι προφανές ότι δεν έχουν… λάπτοπ».
EUROKINISSI
Όπως είπε και στην εφημερίδα Αυγή ο κόπος που χρειάστηκε για να δοθούν τελικά οι άδειες να γίνουν τα μαθήματα μέτρησε πολύ θετικά στα παιδιά του Αυλώνα: «Από φιλότιμο δούλεψαν ακόμη περισσότερο». Το αποτέλεσμα ήταν να μπουν πανηγυρικά στις σχολές τους και να γεμίσουν χαρά τους δικούς τους ανθρώπους. Το πραγματικό όμως μέγεθος της επιτυχίας τους θα το καταλάβουν σε λίγο καιρό από τώρα, «όταν θα πάνε στη σχολή και θα ανακατευτούν με τους συμφοιτητές και τους καθηγητές τους».
Μανάδες επιτυχούσες
Η Βασιλική. Μία άκρως συγκινητική ανάρτηση, επώνυμη, στα social media, με αφορμή τις πανελλαδικές ξεχωρίζει. Την γράφει ένας γιος για τη μητέρα του:
Αυτή είναι η μαμά μου! Που σήμερα με έκανε για ακόμη μία φορά τόσο περήφανο!
Γεννήθηκε το 1968 και το όνομα της είναι Βασιλική. Σε ηλικία 16 και κάτι, σταμάτησε το σχολείο γιατί ερωτεύτηκε το μπαμπά μου και γύρω στα 19 παντρεύτηκαν. Το 2000 όμως χώρισαν. Ένα γεγονός που την δυσκόλεψε, μας δυσκόλεψε παρά πολύ, ως προς τη διαβίωση μας.
EUROKINSSI
Έτσι επιστρατεύτηκαν η γιαγιά και η θεία μου για να μπορεί η μαμά μου να δουλεύει δύο δουλειές την ημέρα. Σε ένα φούρνο 07:00-15:00 και μετά σε μία πιτσαρία 18:00-01:00. Δεν βγαίνουν οι ώρες λέτε; Κι όμως, αν είσαι μαμά βγαίνουν. Αν είσαι εκείνη βγαίνουν. Βέβαια πέρα από αυτές τις δουλειές, έχει κάνει και άλλες ένα εκατομμύριο. Σε ζαχαροπλαστείο, ψητοπωλείο, οδηγούσε ταξί, μανάβικο, σούπερ μάρκετ, καθαρίστρια κ.λπ. Επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας, τρία πράγματα από την παιδική μου ηλικία, που μέχρι και σήμερα είναι έντονα στο μυαλό και την καρδιά μου.
- Θυμάμαι το ποσό πολύ μας τα έδωσε όλα, σε εμένα και την αδερφή μου και δεν μας έλειψε τίποτα, ποτέ. Όλα, δίχως εκπτώσεις. Χαρακτηριστικά, μέχρι τα 18-19 μου νόμιζα πως δεν ανήκαμε καν στην μεσαία τάξη. Έλεγα δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά ούτε και μικρομεσαίοι.
- Θυμάμαι τις χιλιάδες φορές που γυρνούσε σπίτι με καμένα τα χεράκια της από τους φούρνους και τις παρατηρήσεις που της έκανα για να είναι πιο προσεκτική.
- Θυμάμαι τις πόσες φορές μαζευόμασταν στο σπίτι, στο τραπέζι της κουζίνας για να σκεφτούμε τι θα πει αν την ρωτήσουν σε κάποια δουλειά αν έχει απολυτήριο λυκείου. Να πει ψέματα; Τι να κάνει;
Πολλές φορές εμφανίστηκαν επαγγελματικές ευκαιρίες στη ζωή της που δεν τις άρπαξε για να μην αναγκαστεί να πει πως δεν έχει τελειώσει το σχολείο. Πριν 2 χρόνια λοιπόν πήρε μια απόφαση. Να πάει σχολείο. Μια απόφαση που δεν την ενθάρρυνα και της έλεγα πως 52 χρόνων γυναίκα δεν μπορεί να κουράζεται τόσο πολύ. 52 χρόνων γυναίκα δεν μπορεί να πηγαίνει σχολείο και να δουλεύει. Είναι ουτοπικό και ανέφικτο. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα.
Η μαμά μου σήμερα λοιπόν, με πήρε τηλέφωνο να μου πει πως το απολυτήριο λυκείου της είναι 19,2 και πως πέρασε στο Πανεπιστήμιο «Δημόσια Διοίκηση – Παντείου». Είμαι πολύ περήφανος για τη μαμά μου. Και αν τα χρόνια γυρνούσαν πίσω και μπορούσα να επιλέξω, πάλι τη Βασιλική θα διάλεγα για μαμά μου.
Σε αγαπώ!
Η Φανή Ιντζιρτζή Μία άλλη μητέρα,από τη Μυτιλήνη, αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας, σκληρά εργαζόμενη, από το Εσπερινό Λύκειο Μυτιλήνης περνά στη Σχολή Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Μία απώλεια συγκλονιστική στη ζωή της (χάνει σε ατύχημα τον ένα γιο της 17 χρόνων) την καθηλώνει. Το πρωί εργάζεται ως καθαρίστρια, όταν σχόλαγε στις 4 το απόγευμα, λίγο να πλυθεί να φτιάξει κανένα φαΐ, λίγο να καθαρίσει στο σπίτι να δει και τον μικρό της γιο και στις 7 το απόγευμα στο σχολείο όπου χτύπαγε το κουδούνι για μάθημα.
«Στην αρχή είπα θα τα παρατήσω όλα, αλλά τελικά σκέφτηκα ότι ίσως το σχολείο σταθεί ως σωτηρία μου. Κι έτσι κρατήθηκα όρθια και πεισμωμένη να καταφέρω να πάω ως το τέρμα. Ήταν φορές που όταν σχολούσα ένιωθα τύψεις που σκεφτόμουν κάτι άλλο εκτός από τον θάνατο του παιδιού μου την ώρα του μαθήματος και τότε πονούσαν πιο πολύ. Όσο όμως οι απαιτήσεις των μαθημάτων εντείνονταν δεν είχα χρόνο για να σκέφτομαι τα δικά μου. Ειδικά η τρίτη λυκείου ήταν πολύ απαιτητική. Όμως όσα έμαθα στο σχολείο και κυρίως απ’ τον φιλοσοφικό λόγο με βοήθησαν να κάνω κάποιες εσωτερικές διεργασίες. Ένιωσα την αλλαγή μέσα μου. Αν και δύσκολη η εμπειρία ήταν όμορφη και άξιζε πραγματικά. Θα το ξανάκανα»
