Επίθεση με καυστικό υγρό στη Νίκαια: 60χρονος το πέταξε στην πεθερά του – Στο νοσοκομείο με εγκαύματα η γυναίκα

Επίθεση με καυστικό υγρό στη Νίκαια: Επίθεση με καυστικό υγρό σημειώθηκε στις 10 το πρωί στη Νίκαια. Σύμφωνα με πληροφορίες, δράστης είναι ένας άνδρας 60 ετών, ο οποίος επιτέθηκε στην πεθερά του, 64 ετών, με καυστικό υγρό, άγνωστης μέχρι στιγμής ουσίας.

Το περιστατικό σημειώθηκε κοντά στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας και ο δράστης ο οποίος φέρεται να αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, συνελήφθη και κρατείται στο ΑΤ Νίκαιας.

Η γυναίκα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Αττικόν» με εγκαύματα στο πρόσωπο και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες νοσηλεύεται σε σοβαρή, αλλά σταθερή κατάσταση.

Επίθεση με καυστικό υγρό στη Νίκαια: Τι είναι το βιτριόλι και τι προξενεί

Σύμφωνα με τη Wikipedia δε, «το θειικό οξύ (στα αγγλ.: sulphuric acid ή sulfuric acid) ή βιτριόλι είναι χημική ένωση με μοριακό τύπο H2SO4. Είναι πλήρως διαλυτό στο νερό σε όλες τις συγκεντρώσεις. Είναι ανόργανο, ισχυρό οξύ, καυστικό (προκαλεί εγκαύματα αν πέσει στο δέρμα) και όταν είναι θερμό και πυκνό προκαλεί την οξείδωση ενώσεων. Αντιδρά με όλες τις βάσεις και τα δραστικά μέταλλα. Ιονίζεται σε δύο στάδια, με το πρώτο να θεωρείται πλήρης ιονισμός. Έχει πολλές εφαρμογές και είναι ένα από τα κορυφαία προϊόντα της χημικής βιομηχανίας. Η παγκόσμια παραγωγή του το 2001 ήταν 165 Mtn, αξίας 8.000.000.000 $. Κύριες χρήσεις του είναι τα υγρά μπαταρίας διαφόρων οχημάτων, η κατεργασία ορυκτών, η παρασκευή λιπασμάτων, η διύλιση του πετρελαίου, η κατεργασία αποβλήτων και η χημική σύνθεση».

«Η ανακάλυψη του θειικού οξέος πιστώνεται στον αλχημιστή Abu Musa Jābir ibn Hayyān al azdi (Geber) του 8ου αιώνα. Το οξύ μελετήθηκε αργότερα, τον 9ο αιώνα από τον Πέρση γιατρό και αλχημιστή Ibn Zakariya al-Razi (Rhazes), που το απόκτησε με ξηρή απόσταξη ορυκτών, που περιείχαν ένυδρο θειικό σίδηρο (FeSO4·7H2O) και ένυδρο θειικό χαλκό (CuSO4·5H2O), εξαντλητικά, λαμβάνοντας νερό (H2O) και τριοξείδιο του θείου (SO3), τα οποία με ανάμειξη δίνουν (υδατικό) διάλυμα θειικού οξέος. Αυτή η μέθοδος διαδόθηκε στην Ευρώπη μέσω μεταφράσεων αραβικών και περσικών εγχειριδίων που καταγράφηκαν σε βιβλία αλχημιστών όπως ο Γερμανός Αλβέρτος ο Μέγας (Albertus Magnus) του 13ου αιώνα.

Το θειικό οξύ ήταν γνωστό στη Μεσαιωνική Ευρώπη ως “έλαιο βιτριολιού” ή “πνεύμα βιτριολιού” ή απλούστερα ως “βιτριόλι”, ανάμεσα σε άλλα ονόματα. Η κεντρική λέξη “βιτριόλι” προέρχεται από τη λατινική λέξη vitreus, δηλαδή γυαλί, σχετιζόμενο με την υαλώδη εμφάνιση των ένυδρων θειικών αλάτων, που επίσης είχαν το όνομα “βιτριόλι”. Συγκεκριμένα:

• Ο θειικός χαλκός (ΙΙ) (CuSO4) ονομαζόταν “μπλε βιτριόλι” ή “ρωμαϊκό βιτριόλι”.
• Ο θειικός ψευδάργυρος (ZnSO4) ονομαζόταν “λευκό βιτριόλι”.
• Ο θειικός σίδηρος (ΙΙ) (FeSO4) ονομαζόταν “πράσινο βιτριόλι”.
• Ο θειικός σίδηρος (ΙΙΙ) [Fe2(SO4)3] ονομαζόταν “βιτριόλι του Άρη”.

Το θειικό κοβάλτιο (CoSO4) ονομαζόταν “κόκκινο βιτριόλι”, αν και το ίδιο όνομα ήταν και ένας τεχνικός όρος του 20ού αιώνα για έναν βαθμό (συγκέντρωση) υδατικού διαλύματος θειικού οξέος.

Το βιτριόλι ευρύτατα θεωρούνταν η πιο σημαντική αλχημιστική ουσία, ιδιαίτερα για τη χρήση της ως φιλοσοφική λίθο. Πολύ καθαρό βιτριόλι χρησιμοποιείτο ως ένα μέσο για την αντίδραση με άλλες ουσίες. Αυτό οφειλόταν πολύ στο ότι δεν αντιδρά με το χρυσό, η παραγωγή του οποίου ήταν ο στόχος της αλχημιστικής διεργασίας. Η σημασία του βιτριολιού για την αλχημεία τονίζεται στην αλχημιστική συμβουλή “Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem”, που σήμαινε: “Επισκέψου το εσωτερικό της Γης και καθαρίζοντας θα βρεις τη μυστική (φιλοσοφική) λίθο”. Το κείμενο αυτό προέρχεται από το γερμανό αλχημιστή του 15ου αιώνα Basilius Valentinus, στο σύγγραμμά του “L’ Azoth des Philosophes”.

Το 17ο αιώνα, ο γερμανοολλανδός χημικός Johann Glauber παρασκεύασε θειικό οξύ καίγοντας θείο (S) μαζί με νιτρικό κάλιο, (KNO3), παρουσία ατμού. Καθώς το νιτρικό κάλιο διασπάται από τη θέρμανση, οξειδώνει το θείο προς τριοξείδιο του θείου (SO3), που ενώνεται με το νερό (του ατμού) και παράγει θειικό οξύ.

Το 1736 ο Joshua Ward ένας φαρμακοποιός από το Λονδίνο χρησιμοποίησε αυτήν τη μέθοδο για να ξεκινήσει την πρώτη μεγάλης κλίμακας παραγωγή θειικού οξέος. Το θειικό οξύ που παράγονταν από αυτήν τη μέθοδο έφτανε σε συγκέντρωση 35-40%», κατά την ίδια πηγή.