Η πολιτεία «δείχνει τον δρόμο»: Δεν έχεις λεφτά; Δεν έχεις και μέλλον στον αθλητισμό
Η απόφαση του Χάρη Ξενιδάκη δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Το πρόβλημα είναι ότι και πάλι... δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Είχε μόλις κατακτήσει την τρίτη σερί νίκη του στα 800 μέτρα (κάτι που άλλαξε στην πορεία με ένσταση ενός συναθλητή του). Ο πρωταθλητής στο Πανελλήνιο, Χάρης Ξενιδάκης, ανακοίνωσε πως αυτή θα είναι η τελευταία κούρσα της καριέρας του. Ο ίδιος τόνισε πως θα ασχοληθεί με το επάγγελμα του, αφού δεν υπάρχει καμία οικονομική υποστήριξη από το κράτος. Κάπως έτσι, ένας αθλητής με μέλλον και όνειρα εγκαταλείπει λόγω... αδιαφορίας των αρμοδίων.
Ο Ξενιδάκης είναι μια από τις χιλιάδες φωνές αθλητών που... πέφτουν στο κενό
Ο Ξενιδάκης δεν είναι η μοναδική φωνή που δεν βρήκε ποτέ ανταπόκριση.
Ο Θεόδωρος Ιακωβίδης, διεθνής αρσιβαρίστας, ανακοίνωσε τη συνταξιοδότησή του μετά από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο το 2021, εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών. Σε συνέντευξή του είπε: «Δεν κλαίω επειδή δεν τα πήγα καλά στην εμφάνιση. Κλαίω επειδή τελείωσε», καταγγέλλοντας ότι είχε λάβει μόνο 200 ευρώ από την ομοσπονδία, περπατούσε μέχρι το γυμναστήριο από έλλειψη χρημάτων για βενζίνη και αδυνατούσε να καλύψει θεραπείες και υποστήριξη.
Η Άννα Κορακάκη, το «πιστόλι» της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι κατέκτησε χρυσό και χάλκινο στο Ρίο 2016, βρέθηκε να εξασκείται σε πρόχειρες εγκαταστάσεις και σε... λατομεία, λόγω της αδιαφορίας κρατικών φορέων και της έλλειψης υποδομών. Η δημοτική αρχή της Δράμας κατεδάφισε τη μικρή δομή εξάσκησης που της είχε παραχωρηθεί, με αποτέλεσμα να μην έχει πρόσβαση σε προπονήσεις ούτε μετά από μεγάλες νίκες.
Η Ελένη Χατζηλιάδου, παγκόσμια Πρωταθλήτρια στο καράτε, παρά την διεθνή της επιτυχία, αποκλείστηκε από την ομάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες λόγω εσωτερικών σκοπιμοτήτων και ομοσπονδιακών αντιπαραθέσεων. Το δημόσιο μήνυμά της αναδεικνύει τη συνεχή διαμάχη των αθλητών με τις διοργανωτικές αρχές που παραμελούν την ουσιαστική στήριξή τους.
Ακόμη και η προσπάθεια να ανθίσει ένα νέο άθλημα, στην χώρα μας δεν ευδοκιμεί. Το ελληνικό χόκεϊ επιβίωσε επί χρόνια χωρίς κρατική χρηματοδότηση. Όταν έκλεισε το μοναδικό παγοδρόμιο το 2003, οι παίκτες αναγκάστηκαν να καλύπτουν οι ίδιοι τα έξοδα προπόνησης στην Τσεχία. Χάθηκαν δεκαετίες και πολλοί παίκτες εγκατέλειψαν λόγω οικονομικών πιέσεων. Το άθλημα κάνει μια προσπάθεια για restart από το 2024.
Το κράτος δεν στηρίζει τους αθλητές, τους μοιράζει όμως... συγχαρητήρια
Οι παραπάνω περιπτώσεις δείχνουν πως η Ελλάδα διαθέτει ανθρώπινο δυναμικό υψηλού επιπέδου. Ωστόσο, χωρίς κρατική δέσμευση σε υποδομές, χρηματοδότηση και μακρόπνοο σχεδιασμό, η αθλητική ανάπτυξη καταστρέφεται. Η περίπτωση του Χάρη Ξενιδάκη είναι δυστυχώς ένας πολλαπλασιαστής μιας ευρέως διαδεδομένης πρακτικής.
Ο αντίκτυπος αυτής της αδράνειας δεν περιορίζεται σε μεμονωμένες καριέρες, αποτελεί πλήγμα στη συλλογική εμπιστοσύνη στον ελληνικό αθλητισμό. Χρειάζονται άμεσες ενέργειες και πολιτική βούληση για να στηριχθούν οι επόμενες γενιές. Τα συγχαρητήρια όχι απλά δεν αρκούν, αλλά καταντούν... υποκριτικά, χωρίς την ανάλογη στήριξη.
