Κώστας Μπίγαλης: «Το 2009 πτώχευσα, πούλησα σπίτι 210 τετραγωνικών, μένω σε 65 και είμαι μια χαρά»
Ο Κώστας Μπίγαλης αναφέρθηκε στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν ήρθε η κρίση και πώς κατάφερε να τις ξεπεράσει.
Υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς τραγουδιστές των 80s και 90s, με δεκάδες επιτυχίες στο ενεργητικό του. Ο Κώστας Μπίγαλης ωστόσο, με την έλευση της κρίσης στην Ελλάδα και κάποια βήματα που έκανε και δεν ευοδώθηκαν, έφτασε στην οικονομική καταστροφή και αναγκάστηκε το 2009 να κηρύξει πτώχευση.
Ωστόσο, πλέον κατάφερε να ξεπεράσει τις οικονομικές του δυσκολίες και να ζει ικανοποιημένος με λιγότερα. Για όλα αυτά μίλησε ο αγαπημένος τραγουδιστής στο vidcast «Restart».
«Αυτή η δεκαετία του 2010 ήταν δύσκολη για εμένα, γιατί δε μου έκατσαν αυτά που έψαχνα στο εξωτερικό, τα οποία δεν τα έψαχνα μόνο για το ονόρε, παρόλο που εγώ τα λεφτά τα σκέφτομαι πάντα τελευταία. Έχω αυτό το κουσούρι, δυστυχώς. Ήθελα να κάνω κάτι σαν συνθέτης, γιατί θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο δημιουργό παρά οτιδήποτε άλλο», είπε ο Κώστας Μπίγαλης.
Και συνέχισε: «Και αυτές οι δύο περιπτώσεις, το 2004 στη Γερμανία και το 2008 στο Νάσβιλ που σαν συνθέτης θα μπορούσα να μπω και να αρχίσω να βγάζω χρήματα, δε μου έκατσαν και στο διάστημα που έκανα τις προσπάθειες αυτές, ζούσα με κάρτες, δάνεια, να πληρώνω το ένα δάνειο… το προσπαθούσα δηλαδή γιατί δεν είχα δραστηριότητα, δεν είχα εισόδημα. Κάτι δικαιώματα παίρναμε, αλλά δεν έφταναν. Ήταν μία δύσκολη δεκαετία αυτή και το 2009 πτώχευσα».
«Το 2009 δήλωσα πτώχευση. Τότε, λέω μέχρι εδώ ήμουνα. Και τότε είχα ένα σπίτι, το μόνο σπίτι που είχα κάνει και είπα "Κωστάκη, δε μπορείς να το κρατήσεις αυτό το σπίτι". Γιατί είχα πάρει ένα δάνειο και δεν γινόταν. Και λέω τι να κάνω, θα το πουλήσω. Και το πήρα απόφαση και το πούλησα.
Και τώρα μένω από κάτω, στο πατρικό μου σπίτι και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Ένα μικρό σπιτάκι 65 τετραγωνικά που είναι το σπίτι που μεγάλωσα, όλες οι αναμνήσεις μου οι παιδικές και είμαι μια χαρά. Γιατί με ρωτάνε "καλά, δε σε πειράζει που από πάνω είναι ένα σπίτι 210 τετραγωνικά και εσύ μένεις από κάτω"; Παιδιά, ναι. Τελικά, δεν με πειράζει. Άλλοι θα έφευγαν δε θα μπορούσαν να το αντέξουν. Εγώ είμαι μια χαρά».
