Λυδία Φωτοπούλου: «Η εξάχρονη εγγονή μου στα τρία της έπαθε λευχαιμία»

Η Λυδία Φωτοπούλου, μια ηθοποιός που έχει διαγράψει λαμπρή πορεία σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση αφηγήθηκε στιγμές των παιδικών της χρόνων, απώλειες - όπως αυτή της μητέρας της - που την σημάδεψαν, αλλά και εφηβικούς έρωτες που την οδήγησαν στην μεγάλη της αγάπη... το θέατρο.

«Γεννήθηκα στην Καβάλα, έζησα εκεί οκτώ μήνες και μετά πήγαμε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά γυρνούσα πίσω κάθε καλοκαίρι. Έχω πάρα πολλές μνήμες από τα καλοκαίρια στην Καβάλα... Ως πιτσιρίκι πήγαινα εκεί δύο-τρεις μήνες μαζί με ξαδέρφια, φίλες, παιδιά φίλων, μόνο γυναικόπαιδα. Οι άντρες δούλευαν και ερχόντουσαν Σαββατοκύριακα. Θυμάμαι πολλές γυναίκες μαζί που μαγείρευαν και μιλούσαν...» θυμάται.

Και συνεχίζει στην συνέντευξη που παραχώρησε στο ''Grace''. «Τα χρόνια της Θεσσαλονίκης ήταν πάρα πολύ ωραία. Ως παιδί, έπαιζα στην πλατεία Αριστοτέλους. Μετά αλλάξαμε σπίτι, πήγαμε στη ΧΑΝΘ. Θυμάμαι καλά τη μέρα της Χούντας που ήρθαν από το σχολείο και μας πήραν. Θυμάμαι πολύ αυτήν την ατμόσφαιρα. Με είχε σοκάρει...

Ζήτησα από τον μπαμπά μου να γυρίσουμε πίσω στη Θεσσαλονίκη γιατί είχα ερωτευτεί...

Ήταν πολύ ωραία χρόνια, τα οποία σταμάτησαν λίγο απότομα γιατί πέθανε η μητέρα μου ξαφνικά, από καρκίνο. Για μένα ξαφνικά, όχι για τους άλλους. Δεν το έλεγαν τότε, νομίζοντας ότι είναι πιο καλό, διαπαιδαγωγικά, που είναι τεράστιο λάθος. Κι ήρθαμε στην Αθήνα. Στα 14. Κι έτσι η εφηβεία μου ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Ήταν όλο αυτό το «δεν ξέρω πού πατώ και πού βρίσκομαι». Εδώ ήταν η οικογένεια του πατέρα μου και ένα μέρος της οικογένειας της μαμάς μου κι έτσι είχα ένα γλυκό περιβάλλον, ώσπου, κάποια στιγμή, στα 17, ζήτησα από τον μπαμπά μου να γυρίσουμε πίσω στη Θεσσαλονίκη γιατί είχα ερωτευτεί σε ένα ταξίδι έναν νεαρό. Το ότι γυρίσαμε και μ' άκουσε ήταν η αιτία που ήρθε και με βρήκε το θέατρο» εξηγεί η ηθοποιός.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης εξομολογείται: «Επειδή ο θάνατος της μαμάς μου έγινε ξαφνικά, είχα πάντα τεράστιο φόβο με τα ξαφνικά. Και ίσως γι' αυτό με θεράπευσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το θέατρο. Το ήθελα, το αποζητούσα. Γιατί εκεί ήξερα το τέλος. Ήξερα όλη την ιστορία. Δεν μπορούσε να με ξαφνιάσει μια ξαφνική απελπισία, από αυτές που έρχονται στη ζωή. Οπότε το μέλλον πολύ λίγες φορές το έβλεπα αισιόδοξα. Ενώ ήμουν αισιόδοξη όταν ήμουν μικρή, φοβόμουν τι μπορεί να φέρει. Ότι μέσα στα πολύ καλά, μπορεί να φέρει και κάτι που είναι πάρα πολύ κακό. Τώρα είμαι πολύ στο παρόν. Είναι η πρώτη περίοδος που μπορώ να είμαι στο παρόν. Και αυτά τα χρόνια που είμαι στο παρόν, κάνω πολύ λιγότερο θέατρο. Από θέληση».

Η Λυδία Φωτοπούλου αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και ακόμα μια πολύ δύσκολη στιγμή: «Η εξάχρονη εγγονή μου στα τρία της έπαθε λευχαιμία και αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να έρθει. Από τα 14 μου, ξαφνικά, στα 67 να περάσω πάλι δίπλα από έναν καρκίνο ο οποίος θα με σακάτευε αλλά ευτυχώς η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ. Αυτό που έχει καταφέρει στην παιδική λευχαιμία είναι αξιοθαύμαστο. Πιστεύω στην επιστήμη πολύ ενώ είμαι και μεταφυσική».