Μοροπούλου για Πολυτεχνείο: «Πήραμε τη ζωή στα χέρια μας» - Το χρονικό της μεγάλης εξέγερσης όπως το έζησε η ίδια
Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πενήντα χρόνια δημοκρατίας. Πώς όμως φτάσαμε στο Πολυτεχνείο;
Στην εκπομπή «Πρωΐαν σε εἶδον» βρέθηκε καλεσμένη η Τόνια Μοροπούλου, η «φωνή του Πολυτεχνείου», η πρώτη εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου (κι ομότιμη καθηγήτριά του σήμερα) και περιέγραψε το αγωνιώδες χρονικό της εξέγερσης.
Το αγωνιώδες χρονικό της εξέγερσης
Το 1972 ξεκίνησε το μαζικό φοιτητικό κίνημα, όταν οι φοιτητές από όλες τις σχολές αποφάσισαν να διεκδικήσουν εκλογές για την εκπροσώπηση των φοιτητικών συλλόγων που μέχρι τότε διόριζε η χούντα, με δικά του κριτήρια.
Η κίνηση αυτή δημιούργησε την πρώτη μαζικοποίηση και ακολούθως τις πρώτες -παράνομες- όπως αναφέρει συνελεύσεις. Συνελεύσεις με ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση από τον κόσμο, παρά τον φόβο και την αγωνία που υπήρχε για πιθανούς «χαφιέδες».
Όπως αναφέρει η ίδια «μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι είχαμε δημιουργήσει πραγματικές μαζικές διαδικασίες ελέγχου, που συντόνιζαν το φοιτητικό κίνημα, μαζευόταν μια άτυπη συντονιστική. Αυτή ήταν και η πρώτη συντονιστική της κατάληψης του Πολυτεχνείου».
Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973, όταν η χούντα επιχείρησε να νομιμοποιήσει την «ψευτοφιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη» όπως αναφέρει η κυρία Μοροπούλου, οι περισσότερες σχολές του Πολυτεχνείου πήραν την απόφασης της κατάληψης. «Νιώσαμε ότι πήραμε τη ζωή στα χέρια μας. Καταλαβαίναμε ότι δεν μπορούσαμε να ζήσουμε άλλο στο σκοτάδι της δικτατορίας. Υπήρχε η ανάγκη για πιο ουσιαστική και ελευθερη έκφραση».
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά της στο αίσθημα ευθύνης που υπήρχε. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους και γνωρίζοντας πως θα ακολουθούσαν συλλήψεις και βασανίστρια, μοναδικός στόχος τω φοιτητών ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία.
Στο πλαίσιο αυτό στήθηκε και ο πρώτος πομπός στο εργαστήριο της Φυσικής, εκφωνήτρια του οποίου ήταν η κυρία Τώνια Μοροπούλου. Μάλιστα δήλωσε ότι ενώ αρχικά η απήχηση του κόσμου δεν ήταν μεγάλη στην πορεία το Πολυτεχνείο απέκτησε ρόλο ενωτικό.«Μέσα σε πανέρια με τρόφιμα που έστελναν υπήρχαν μηνύματα, "δεν μας εκφράζει το κάτω το κεφάλαιο"».
