Ο «ανώνυμος» καλλιτέχνης που «επανασύνδεσε» τις Καρυάτιδες, αποκαλύπτεται στο Flash.gr
Τρεις Καρυάτιδες που κλαίνε…Τρεις «αδελφές» που επανασυνδέθηκαν εικαστικά η μια πλάι στην άλλη, γιατί στην πραγματικότητα «ζουν» χωριστά από τις αρχές του 19 ου αιώνα. Γαλάζια δάκρυα, σαν τον καταγάλανο ελληνικό ουρανό και τη θάλασσα, τρέχουν από τα μάτια τους…Εδώ και μερικούς μήνες, όσοι περνούν από το κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, κοιτάζουν, θαυμάζουν αλλά και δεν ξεχνούν…Τα ελγίνεια μάρμαρα που κλάπηκαν από τον Τόμας Μπρους, 7 ο κόμη του Έλγιν, και τα οποία μεταφέρθηκαν στην Βρετανία το 1806. Και κάπως έτσι η τέχνη, «μιλά» για πολιτική!
Όταν τα κτήρια γίνονται καμβάς!
Το έργο απεικονίζει 3 ασπρόμαυρες Καρυάτιδες οι οποίες κοιτάνε προς διαφορετικές κατευθύνσεις, μας «λέει» ο καλλιτέχνης ΙΝΟ, που προτιμά την «ανωνυμία», αφού γι αυτόν η επικοινωνία έρχεται μέσω των έργων του, αλλά και των συνεργατών του. Γι αυτό κάθε φορά που «κρέμεται» από ένα κτήριο και μετατρέπει τον τοίχο σε καμβά, φορά τη full face μάσκα του και χάνεται ανάμεσα σε τρία χρώματα. Στο άσπρο, το μαύρο και το γαλάζιο… «Η αριστερή απεικονίζει το άγαλμα που βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο και
βλέπει προς την Ακρόπολη νοσταλγώντας την επιστροφή της στον τόπο για τον οποίο δημιουργήθηκε. Η δεξιά κοιτάει προς τη Βουλή θλιμμένη από τους πολιτικούς χειρισμούς που έφεραν τη χώρα σε άσχημη θέση και τέλος η μεσαία δείχνει το άγαλμα που βρίσκεται στη γωνία στο Ερέχθειο και βλέπει την κοινωνία στις μέρες μας.»
Η χαμένη «κόρη»
Η χαμένη «κόρη», η 6 η «αδελφή» που έχει χωριστεί από τις άλλες πέντε που βρίσκονται στο μουσείο της Ακρόπολης από το 2009, εκτίθεται στην Αίθουσα 19 του Βρετανικού μουσείου, μαζί με άλλα τμήματα του ναού του Ερεχθείου και της Αθηνάς Νίκης. Το γλυπτό όμως που ξεχωρίζει είναι η «κόρη C». Η ξενιτεμένη «κανηφόρος», που κάποτε στήριζε τον Ναό που είναι αφιερωμένος
στην Αθηνά και τον Ποσειδώνα. Αυτή η «κόρη» που περιμένει την επιστροφή της στα πάτρια εδάφη, στη κενή θέση που την περιμένει στο Ελληνικό Μουσείο, απεικονίζεται στο έργο μεγάλης κλίμακας του ΙΝΟ. Η τοιχογραφία έχει δημιουργηθεί στην πίσω όψη ενός κτηρίου στο Μοναστηράκι επί της οδού Ερμού 121. Ο Δήμος Αθηνών έχοντας στόχο την αισθητική αναβάθμιση της πόλης ήρθε σε επαφή με τον καλλιτέχνη στα πλαίσια ενός προγράμματος. Η ιδέα για να γίνει το συγκεκριμένο έργο ήταν δική του και υποστηρίχθηκε από την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού, Κατερίνα Κοσκινά.
Χρειάστηκαν περίπου 25 εργάσιμες ημέρες για την ολοκλήρωση του έργου, οι οποίες έλαβαν χώρα σε διαφορετικές περιόδους, το δεύτερο εξάμηνο του 2023.
Ο ΙΝΟ μας λένε, στο συγκεκριμένο σχέδιο εργάστηκε με σχοινιά από τη σκεπή του κτηρίου. Μια τεχνική που αυξάνει τη δυσκολία υλοποίησης αλλά προσφέρει ελευθερία στον καλλιτέχνη. Έτσι μπορεί να δημιουργεί νύχτα, χωρίς ανυψωτικό το οποίο κάνει θόρυβο και δεν είναι εφικτό να τοποθετηθεί παντού. Επίσης, αποφεύγει τη σκαλωσιά η οποία κρύβει σημεία του έργου κατά την εκτέλεση.
Ποιος είναι ο ΙΝΟ;
Ποιος είναι όμως ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τη μαύρη μάσκα και «συνομιλεί» με τους κατοίκους των χωρών, στις οποίες δημιουργεί αυτά τα μοναδικά έργα μεγάλης κλίμακας; Ο ΙΝΟ ανακάλυψε, μας «λέει» μέσω των συνεργατών του, το ταλέντο του στη
ζωγραφική κάνοντας Graffiti στο σχολείο, έπειτα σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Παρόλο που ζωγραφίζει σε τοίχους αρκετά χρόνια, την τελευταία δεκαετία ασχολείται με τα έργα μεγάλης κλίμακας σε κτήρια. Οι επιφάνειες κτηρίων που επιλέγει να φιλοτεχνήσει πρέπει να μπορούν να φωτογραφηθούν ευθεία και από κάποια απόσταση.
Δημιουργεί παραστατική ζωγραφική που περιγράφει κυρίως κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Τα έργα του είναι αναγνωρίσιμα από τη χρωματική παλέτα που αποτελείται από άσπρο, μαύρο και πινελιές από γαλάζιο. Από τότε που άρχισε να ανθίζει αυτή η μορφή τέχνης, τον καλούν να ζωγραφίζει σε κτήρια σε όλο τον κόσμο. Γεωργία, Ισπανία, Ρουμανία, Ρωσία, Ελβετία, Άμστερνταμ, Λευκορωσία… αλλά και σε «πληγωμένα» μέρη του πλανήτη. Το έργο που δημιούργησε ο ΙΝΟ στην Ουκρανία ονομάζεται “Instability”
(Αστάθεια) και απεικονίζει μια μπαλαρίνα να κάνει μια πιρουέτα σε μια βόμβα…
«Είναι ένα σχόλιο για την ανικανότητα των ανθρώπων να συνυπάρξουν ειρηνικά στην ίδια τοποθεσία.» Το ΙΝΟ είναι η υπογραφή με την οποία έγινε γνωστός ο Έλληνας καλλιτέχνης, στον χώρο του Graffiti από εποχές που αυτές οι παρεμβάσεις σε τοίχους δεν
ήταν της μόδας. Τα Graffiti γίνονταν κυρίως χωρίς άδεια και για αυτό διατηρούσε την ανωνυμία του.
Παρόλο που η δουλειά του έχει τώρα περάσει σε άλλο επίπεδο, επιθυμεί να διαχωρίζει την τέχνη από τον καλλιτέχνη, γι’ αυτό καλύπτει το πρόσωπο του. Επίσης αποφεύγει να μιλάει και αφήνει τα έργα του να το κάνουν…
«Αυτό που κάνει πλέον δεν λέγεται Graffiti, ούτε Street Art. Ονομάζεται «τοιχογραφία» και είναι μια μορφή δημόσιας τέχνης. Πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τι διαφορά έχουν αυτές οι ορολογίες, και δεν τον απασχολεί κιόλας, αλλά είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει η γλώσσα. Είναι Έλληνας και θα μπορεί για πολλά χρόνια ακόμα να κάνει αυτό που βλέπετε στο βίντεο.»
