Ο Τζανακόπουλος, η χιαστί αντιμετάθεση και ο Δράκος του Κομόντο

Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για την χιαστί αντιμετάθεση του Δημήτρη Τζανακόπουλου από την θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου με τον γραμματέα του κόμματος Πάνο Σκουρλέτη λογικά θα επικυρωθεί την προσεχή Κυριακή στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Πέρασε χθες από την πολιτική γραμματεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εκτός απροόπτου θα περάσει και σήμερα από το πολιτικό συμβούλιο όπου συμμετέχουν και οι εκπρόσωποι της Προοδευτικής Συμμαχίας.

Στέκομαι σε αυτήν την κεντρική επιλογή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αφήνω τις υπόλοιπες (εκπρόσωπος Τύπου, τομεάρχες κλπ) γιατί λέγονται και γράφονται διάφορα που  όμως δεν λαμβάνουν υπ όψιν τους την πραγματικότητα και το πολιτικό μομέντουμ. «Ο Τζανακόπουλος είναι οξύθυμος», «Ο Τζανακόπουλος είναι συγκρουσιακός για τη διεύρυνση» και διάφορα ανάλογα κυκλοφορούν, όχι απαραιτήτως κακοπροαίρετα ή με αφετηρία προσωπικές πικρίες και ανεπίδοτες προσδοκίες. Γιατί υπάρχουν και αυτά.

Καλό όμως είναι να κάνει κάποιος την ανάλυση και την εκτίμηση από το πρίσμα αυτού που πήρε την απόφαση. Δηλαδή του ίδιου του αρχηγού. Αυτός έπρεπε  να συνεκτιμήσει την πολιτική συγκυρία, την κατάσταση στο κόμμα του, τους άμεσους και όχι απαραίτητα τους απώτερους στόχους, την δεξαμενή από την οποία μπορεί να επιλέξει αυτή την δεδομένη στιγμή, τις ισορροπίες, και βέβαια τα προσόντα και τον βαθμό προσωπικής εμπιστοσύνης. Πολλές παράμετροι και δύσκολη απόφαση. Δεδομένων λοιπόν των συνθηκών ο Τζανακόπουλος είναι μια πολύ καλή επιλογή.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην οργανωτικά δύσκολη κατάσταση που βρισκόταν το 1986 το ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να κυβερνούσε αλλά σέρνοταν» έλεγε σε μια προσωπική συζήτηση τις προάλλες ένα μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος που ξέρει καλά και τα δύο κόμματα πλέον και συμπλήρωνε. «Το θέμα είναι πρώτα να μη διαλυθείς και ο χρόνος θα σε φέρει σε θέση βολής. Τώρα η Νέα Δημοκρατία φαντάζει και είναι κυρίαρχη αλλά η φθορά είναι σαν το φιτίλι που καίει σιγά σιγά, στον ρυθμό δηλαδή που και εσύ πρέπει να προετοιμάζεσαι για την μελλοντική εναλλαγή». 

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν βαδίζει για το προσεχές διάστημα προς μία κομματική ολιγαρκή αφθονία για να κλέψω λίγο από Λατούς και Τσίπρα και να μην υιοθετήσω το «για να μη διαλυθεί» του... μπαρουτοκαπνισμένου.

Αυτό το πλαίσιο φυσικά, δεν μειώνει τον Τζανακόπουλο που είναι σοβαρός, καταρτισμένος και όσο πρέπει έμπιστος και ανθεκτικός για την δουλειά που θα κληθεί να κάνει. Είναι κάποιες φορές επιρρεπής στο λάθος αλλά όποιος τολμά, κάνει και λάθη και κυρίως όποιος τολμά, υπάρχει, για τον Τσίπρα. Για το δε αντικείμενο αυτό καθεαυτό και δεδομένου ότι ο πήχης είναι χαμηλά και το κρίσιμο είναι ποιες θα είναι οι επιδόσεις στην εκπροσώπηση της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει, ο πολύ συμπαθής σε εμάς τους συμπαθούντες την Οικολογία και την βιοποικιλότητα, Δράκος του Κομόντο που θρονιάστηκε στον τίτλο.

Ο Δράκος του Κομόντο λοιπόν, και όχι της Κουμουνδούρου, είναι  η πιο μεγάλη σε μέγεθος σαύρα του κόσμου, και μεταξύ άλλων έχει κάποια κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Καταπίνει κυριολεκτικά τα θηράματά του από νεαρούς κομόντο μέχρι και ανθρώπους κυρίως όταν τον ενοχλήσουν ή τον υποτιμήσουν. Οι Κομόντο έχουν θανατηφόρο σάλιο που περιέχει περισσότερα από 50 διαφορετικά είδη βακτηριδίων. Επτά από αυτά είναι θανατηφόρα. Ο Δράκος του Κομόντο δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, έτσι αυτό που κάνει είναι να εκτοξεύει το σάλιο του κατά μήκος 10 μέτρων προς την πιθανή λεία, συνήθως πάνω της ή όταν αυτή είναι παγιδευμένη μέσα σε ένα λαγούμι. Όταν το ζώο βγαίνει έξω, θα περπατήσει πάνω από το σάλιο, που σιγά σιγά θα το αποσυνθέσει, ώσπου να υποκύψει σε εκτεταμένες μολύνσεις. Ο δράκος απλά περιμένει τον θάνατο της λείας του και μάλιστα ακολουθώντας την από μακριά  όπου και αν κινηθεί αντί να σπαταλά ενέργεια κυνηγώντας την.

Ο Δράκος είναι ευφυής, έχει ήπια συμπεριφορά, είναι πολύ δημοφιλής εκεί που ζει (στα νησιά Κομόντο, Ρίνκα, Φλόρες, Γκίλι Μοτάνγκ και Γκίλι Ντασάμι) και έχει τεράστια υπομονή. Με έναν αργό τρόπο ακόμα και αν χρειαστεί να περιμένει για πολύ πάντα κυριαρχεί. Όταν μάλιστα απειλείται με εξαφάνιση κάτι πρέπει να κάνει αυτός. Να προσθέσω στα παραπάνω ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν αθώα θύματα.