Παναγιώτης Μπουγιούρης για τις επίμονες θαυμάστριες στο καμαρίνι: «Σας παρακαλώ, ανοίξτε την πόρτα»

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης συμμετέχει στη θεατρική παράσταση «Η μητέρα του σκύλου» όπου υποδύεται έναν ψυχίατρο, στον οποίο καταφεύγει η Ραραού, η πρωταγωνίστρια του έργου και του εξομολογείται την ιστορία της ζωής της. Αλήθεια εκείνος έχει ζητήσει ποτέ τη βοήθεια ειδικού για να αντιμετωπίσει κάποιο θέμα; «Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω χρειαστεί ποτέ ειδικό. Είχα την τύχη να έχω γνωρίσει ανθρώπους με αυτή την ιδιότητα, ένας από αυτούς ήταν και δάσκαλός μου στη δραματική σχολή από τον οποίο άντλησα πολλά στοιχεία για τον ρόλο μου. Επισκεπτόμενος -τότε- ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, βλέπω έναν άνθρωπο ο οποίος καθόταν πάρα πολύ ήσυχα. Τον πλησιάζω και του πιάνω την κουβέντα. “Γιατί βρίσκεσαι εδώ, τι χρειάζεσαι” και μου λέει: “Κοίταξε, εγώ είμαι ο Θεός, βέβαια ακόμα δεν έχω αναλάβει τις θεϊκές μου δυνάμεις, αλλά πολύ σύντομα θα γίνει αυτό”», αποκάλυψε στην εκπομπή της Κατερίνας Καραβάτου.

Το τίμημα της δουλειάς

Ο ηθοποιός μίλησε για την απώλεια του πατέρα του και κατά πόσο το επάγγελμα που κάνει ουσιαστικά δεν σε αφήνει να πενθήσεις. «Όταν έχασα τον πατέρα μου ήμουν εν μέσω γυρισμάτων, δεν εμφανιζόμουν στο θέατρο. Ήταν μια περίοδος δύσκολη γιατί ήταν περίοδος εορτών, ήταν Χριστούγεννα οπότε είχα κάποιες μέρες άδεια. Δεν ήμουν υποχρεωμένος να το βιώσω την ίδια μέρα στη δουλειά, ή να είμαι μακριά από την οικογένειά μου. Δεν είναι εύκολο, αλλά το δέχεσαι σαν ένα τίμημα αυτής της δουλειάς».

Η πίεση στο καμαρίνι

Ο Μπουγιούρης δεν έχει παντρευτεί ποτέ μέχρι σήμερα και δεν θέλει να μιλάει για τα προσωπικά του ώστε να μην αναπαράγονται σενάρια που δεν ισχύουν, ωστόσο έχει πολλές και… πιεστικές θαυμάστριες. «Δεν έχω παντρευτεί, δεν έχω κάνει οικογένεια. Πιστεύω να συμβεί κάποια στιγμή. Υπάρχει μία πίεση προς το καμαρίνι. Πάντα ήθελαν οι θαυμάστριες να μπουν στο καμαρίνι! Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που θα έμπαινε μια κοπέλα και θα έκλεινε την πόρτα πίσω της και έλεγα: “Σας παρακαλώ, ανοίξτε την πόρτα”. Δεν άφηνα ποτέ κανέναν να είμαστε πίσω από κλειστές πόρτες! Ήταν κολακευτικό να αισθάνεσαι ότι έστω και για μερικά δευτερόλεπτα θέλει να μοιραστεί λίγο χρόνο μαζί σου».