Παυλίνα Βουλγαράκη: Όταν στενοχωριέμαι κάνω υπερφαγικό αδιανόητο, που σιχαίνομαι τον εαυτό μου μετά

Η Παυλίνα Βουλγαράκη φιλοξενείται στο In Style και μιλά για τις σπουδές της , το ξεκίνημά της, την ψυχοθεραπεία, αλλά και την εγκυμοσύνη που όπως αποκαλύπτει δεν ήταν κάτι που είχε πάρει απόφαση... προέκυψε.

Είσαι ένα παιδί που τελειώνει το σχολείο και ξεκινά να σπουδάζει Ψυχολογία. Πώς προέκυψε η μουσική;

Mπορεί στην κατασκήνωση να έπρεπε να τραγουδήσω ένα τραγούδι για να κερδίσει η ομάδα σε έναν διαγωνισμό. Ή κάποια στιγμή μού είπε ο δάσκαλος κιθάρας του αδερφού μου, στο Λαύριο – που είναι το σπίτι που πηγαίνουν οι γονείς μου τα καλοκαίρια: «Κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, ψάχνουμε μια φωνή να πει την ''Ελένη'' και την ''Πιρόγα''. Θες να έρθεις;». Πήγα, 16-17 χρόνων. Με άκουσε ο Θάνος Μικρούτσικος χωρίς να ξέρει ποια είμαι. Ήρθε στη μέση της παράστασης από πίσω, μου λέει στα καμαρίνια «πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε, πρέπει να ασχοληθείς με αυτό». Την πήρα την πληροφορία. Τον είδα κάποιες φορές.

Αλλά και πάλι δεν το είχα σκεφτεί, να σ’ το πω έτσι. Οπότε αξιοποίησα τη γνωριμία, είχα πάει σπίτι του και μιλήσαμε για μουσική, αλλά ως ακροάτρια που γουστάρει τη μουσική. Δεν σκέφτηκα ποτέ… Σκέψου ότι μου είχε πει «και να νομίζεις ότι δεν θα γίνεις τραγουδίστρια, η φωνή σου είναι αυτή που δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνεις». Ότι, δηλαδή, θα καταλήξω να κάνω αυτό στη ζωή μου.

17 χρόνων με άκουσε ο Θάνος Μικρούτσικος χωρίς να ξέρει ποια είμαι...

Anyway, δεν ασχολήθηκα. Μέχρι που κάποια στιγμή, όταν σπούδαζα, μου φαινόταν λίγο ντροπιαστικό να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Και ήξερα ότι άμα μπλέξω με σέρβις κι αυτά θα τα κάνω σκατά. Γιατί είμαι αυτό που είδες. Κάποια στιγμή μοy λένε ότι έχει μια οντισιόν στον Σταυρό του Νότου και πάω με τις φίλες μου μετά από τσίπουρα. Γιατί τους έλεγα ότι θέλω να βρω κάτι να κάνω, ας πούμε, part-time. Ψιλοαστεία πήγαμε. Και τελικά με πήραν. Που είχε τώρα μια ουρά, σκέψου… ήμασταν εκεί τέσσερις-πέντε ώρες. Μωρά, μόλις είχαμε τελειώσει απ’ το σχολείο. Και ήρθε η σειρά μου κάποια στιγμή. Η απάντηση θα ήταν ύστερα από κάποιες μέρες… Αλλά μου λέει ο Λαδάς, ο ιδιοκτήτης, κατευθείαν «ξεκινάμε». Και είμαι κάπως «ε, όχι, εγώ δεν το εννοούσα». Και μου λέει: «Άκου, επειδή εμείς δουλεύουμε εδώ, δεν μας ενδιαφέρουν τα ψυχολογικά σου. Θα ξεκινήσεις ή όχι; Να ξέρουμε». Και έτσι ξεκίνησα στα βαθιά, χωρίς να ξέρω Χριστό. Κάπως έτσι έμεινα και έγκυος. Όλα στη ζωή μου γίνονται έτσι.

Μεταξύ άλλων η τραγουδίστρια εξηγεί ότι είχε ''θέματα''... «Με το φαγητό και τον ύπνο. Όχι όμως να ζυγίζομαι και να θέλω να είμαι αδύνατη. Αλλά είχα πάντα… Όταν στενοχωριέμαι, κάνω υπερφαγικό αδιανόητο, που να σιχαίνομαι τον εαυτό μου μετά.

Μόνο κάποιος που έχει επεισόδια υπερφαγίας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Πρέπει να το κάνεις μέχρι τελευταίας ανάσας. Ακόμα και με ελιές.

Και τα πλακάκια θα φας. Δεν είναι αυτό που λέμε «έφαγα λίγο παραπάνω», υπάρχει τρελή διαφορά, ή «έφαγα πίτσα και παγωτό και μετά και κάτι ακόμα». Αυτό δεν είναι υπερφαγικό. Υπερφαγικό επεισόδιο είναι να μπαίνει κάτι μέσα σου και να σου λέει «φάε ό,τι τρώγεται και μη σταματήσεις αν δεν το φας». Και μετά δεν νιώθεις ενοχές;

Μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Και κάνω τόσα χρόνια ψυχοθεραπεία, όπως κι εσύ, και δεν το έχω λύσει ακόμα.

Εγώ ξέρεις πώς άρχισα να το λύνω; (χτύπα ξύλο, γιατί πάντα μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα) Δηλαδή τα τελευταία δύο χρόνια να έχει συμβεί δύο φορές; Σταμάτησα να το κάνω κρυφά.

Ναι, κι αυτή είναι βασική διαφορά. Δηλαδή, δεν κάνεις υπερφαγικό επεισόδιο με μια φίλη σου, πρέπει να είσαι μόνος σου.

Με μια φίλη σου μπορεί να ξεκινήσει… Με την πίτσα, το παγωτό και τα πατατάκια. Και να συνεχιστεί αφού φύγει. Αυτό που με βοήθησε εμένα είναι πως όταν ξεκίνησα ένιωθα την αηδία των άλλων στα μάτια τους που με έβλεπαν να τρώω όλα αυτά. Η αηδία που σου λέω ήταν στο μυαλό μου. Γιατί οι κοντινοί μου στην ουσία με πλαισίωσαν με πολλή αγάπη. Δεν σχολίαζαν, έτρωγαν κι αυτοί. Οπότε, όταν αυτό έγινε δέκα φορές και απομυθοποιήθηκε και μετά γελούσαμε, μου έφυγαν και οι ενοχές γιατί ένιωθα ότι το αποδέχονται και οι γύρω μου. Οπότε σταδιακά σταμάτησα να το χρειάζομαι.

Την εγκυμοσύνη πώς την πήρες απόφαση; Είπες στην αρχή ότι προέκυψε…

Δεν το πήρα απόφαση. Μου προέκυψε, ναι. Τίποτα σημαντικό δεν έχω πάρει ποτέ απόφαση. Απλά συνέβη. Ούτε έκανα καμιά κρίση, αλήθεια. Τίποτα. Έκανα ένα τεστ, βγήκε θετικό και είπα «πάμε». Για να καταλάβεις, στο αγόρι μου δεν το είχα πει καν ότι θα κάνω τεστ. Δεν είχα καθυστέρηση, αλλά το ένιωθα. Περίεργο. […] Είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε με κάποιον που είμαι μαζί και τον αγαπάω τόσο πολύ και είμαι ερωτευμένη. Δεν πανικοβλήθηκα καθόλου. Τώρα ένιωσα ότι μπορώ να το κάνω αυτό στη ζωή μου, ρε παιδί μου.