Πέθανε ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ - Ο σκοτεινός ρόλος του στην Κύπρο

Απεβίωσε χθες Τετάρτη στην κατοικία του στο Κονέτικατ, ο 56ος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, σε ηλικία εκατό ετών, σύμφωνα με ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα το ίδρυμα που ίδρυσε ο νομπελίστας ειρήνης (1973) και φέρει το όνομά του.

Ο Κίσινγκερ ήταν ενεργός μετά την εκατονταετηρίδα του, παρακολουθώντας συναντήσεις στον Λευκό Οίκο, εκδίδοντας ένα βιβλίο για τα στυλ ηγεσίας και καταθέτοντας ενώπιον μιας επιτροπής της Γερουσίας για την πυρηνική απειλή που θέτει η Βόρεια Κορέα.

Τον Ιούλιο του 2023 πραγματοποίησε μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στο Πεκίνο για να συναντήσει τον Κινέζο Πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ.

Στη δεκαετία του 1970, είχε ρόλο σε πολλά από τα παγκόσμια γεγονότα της δεκαετίας που άλλαξαν την εποχή, ενώ υπηρετούσε ως υπουργός Εξωτερικών υπό τον Ρεπουμπλικανό Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον.

Η επιρροή του Κίσινγκερ ως κύριος αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ μειώθηκε με την παραίτηση του Νίξον το 1974. Ωστόσο, συνέχισε να είναι διπλωματική δύναμη υπό τον Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ και να προσφέρει ισχυρές απόψεις σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Λίγα λόγια για τη ζωή του

Ο ναζισμός σημάδεψε ανεξίτηλα τον νεαρό Γερμανοεβραίο Χάιντς Άλφρεντ Κίσινγκερ, που γεννήθηκε την 27η Μαΐου 1923 στη Φουρτ (Βαυαρία): στα 15 του, μετατρεπόταν σε πρόσφυγα καθώς διέφυγε στις ΗΠΑ μαζί με την οικογένειά του.Εκεί φοίτησε στο Λύκειο Τζορτζ Ουάσινγκτον, όπου μετά τον πρώτο χρόνο παρακολουθούσε νυκτερινά μαθήματα, ενώ την ημέρα εργαζόταν σε εργοστάσιο. Αφού απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα στα 20 του χρόνια, θα κατατασσόταν στον στρατό και θα υπηρετούσε στην Ευρώπη, κυρίως στη στρατιωτική αντικατασκοπεία, λόγω των άπταιστων γερμανικών του. Παρασημοφορήθηκε για τη δράση του.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιθυμώντας διακαώς να συνεχίσει τις σπουδές του, μπήκε στο Χάρβαρντ — από όπου βγήκε με πτυχίο στις διεθνείς σχέσεις. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα Πολιτικών Επιστημών από το Χάρβαρντ το 1954: η διατριβή του είχε τίτλο «A World Restored: Metternich, Castlereagh and the Problems of Peace 1812-1822». Το θέμα της διατριβής του -οι διασκέψεις και τα συνέδρια που οδήγησαν στην σχεδίαση και κατοχύρωση του νέου διεθνούς συστήματος μετά την ήττα του Ναπολέοντα- προκάλεσε μεγάλη εντύπωση καθώς εκείνη την εποχή (απόγειο του Ψυχρού Πολέμου) όλοι σχεδόν οι Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες ασχολούνταν με θέματα όπως ο κομμουνισμός, τα πυρηνικά όπλα κτλ. Έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού και της διεύθυνσης του πασίγνωστου πανεπιστημίου.

Εκείνη την περίοδο, οι Δημοκρατικοί πρόεδροι Τζον Κένεντι και Λίντον Τζόνσον άρχιζαν να συμβουλεύονται ολοένα συχνότερα τον λαμπρό —και ιδιαίτερα φιλόδοξο— καθηγητή.

Όμως ο διοπτροφόρος πανεπιστημιακός δεν θα μετατρεπόταν σε παγκόσμια μορφή της διπλωματίας παρά την περίοδο του Ρίτσαρντ Νίξον, όταν αρχικά έγινε σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Λευκού Οίκου και κατόπιν υπουργός Εξωτερικών — κατείχε και τις δύο θέσεις από το 1973 ως το 1975, ενώ παρέμεινε ΥΠΕΞ υπό τον Τζέραλντ Φορντ, ως το 1977.

Έθεσε σε εφαρμογή την αμερικανική Realpolitik, επιδιώκοντας την αποκλιμάκωση των εντάσεων με τη σοβιετική ένωση και την προσέγγιση με την Κίνα του Μάο, όπου πήγε επανειλημμένα —με άκρα μυστικότητα— για να προετοιμάσει την ιστορική επίσκεψη του προέδρου Νίξον στο Πεκίνο το 1972.

Διεξήγαγε εξάλλου, επίσης με άκρα μυστικότητα, ενώ βομβαρδιζόταν ανηλεώς το Ανόι, διαπραγματεύσεις για να τερματιστεί ο πόλεμος του Βιετνάμ.

Το αμφιλεγόμενο Νόμπελ

Η υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός ήταν αυτό που επικαλέστηκε η επιτροπή όταν το απένειμε το Νόμπελ ειρήνης το 1973 — όμως ο Βιετναμέζος ηγέτης Λε Ντικ Το αρνήθηκε να το παραλάβει. Η βράβευση πιθανόν θα παραμείνει η πιο αμφιλεγόμενη στην ιστορία.

Επικριτές του Χένρι Κίσινγκερ για χρόνια απαιτούσαν να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου.

Κατήγγειλαν τον σκοτεινό, όχι σπάνια απροκάλυπτο ρόλο του σε αποφάσεις όπως οι μαζικοί βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στην Καμπότζη, ή η αμερικανική υποστήριξη στον ινδονήσιο δικτάτορα Σουχάρτο, η εισβολή των δυνάμεων του οποίου στο Ανατολικό Τιμόρ στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 200.000 ανθρώπους το 1975.

Όμως ήταν πάνω απ’ όλα η δράση της CIA στη Λατινική Αμερική, συχνά με προσωπικές του εντολές, αυτή που αμαύρωσε περισσότερο από καθετί άλλο την εικόνα του: ειδικά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1973 στη Χιλή, η κατάληψη της εξουσίας από τον Αουγούστο Πινοτσέτ και ο θάνατος του σοσιαλιστή προέδρου Σαλβαδόρ Αγιέντε.

Στην πορεία των ετών, ήρθαν στο φως απόρρητα έγγραφα που αποκάλυπταν το περίγραμμα και το εύρος αυτού που θα γινόταν γνωστό με την ονομασία «Σχέδιο Κόνδωρ»: σκοπός του ήταν η εξάλειψη των αντιπάλων των στρατιωτικών δικτατοριών στη Λατινική Αμερική τα χρόνια του 1970 και του 1980.

Μολαταύτα, ο συγγραφέας των βιβλίων Διπλωματία (1994) και Παγκόσμια Τάξη (2014), πατέρας δυο παιδιών, παντρεμένος από το 1974 με τη φιλάνθρωπο Νάνσι Μαγκίνες, διατηρούσε ως τον θάνατό του τεράστια επιρροή. Και —φυσικά— παρέμενε γεράκι: τον Ιανουάριο, τάχθηκε υπέρ της συνέχισης της υποστήριξης στην Ουκρανία, που έπρεπε, κατ’ αυτόν, να γίνει κράτος μέλος του NATO.

Ο σκοτεινός του ρόλος στην Κύπρο

Επί υπουργίας του, μεταξύ άλλων έλαβε χώρα το πραξικόπημα της ελληνικής Χούντας και η πολύνεκρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974 ενώ ο ίδιος κατηγορήθηκε ότι είχε έναν πολύ σκοτεινό και ύπουλο ρόλο στις εξελίξεις.

Όπως αποκαλύφτηκε σε εμπιστευτικά έγγραφα του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών και του αμερικανικού Λευκού Οίκου, βασικός στόχος της πολιτικής του Κίσινγκερ στο Κυπριακό ήταν να ικανοποιηθεί η Τουρκία, την οποία θεωρούσε πιο σημαντική από την Ελλάδα ως σύμμαχο των ΗΠΑ

Φως στον ρόλο που διαδραμάτισε επιχείρησε να ρίξει ο Γουίλιαμ Μάλινσον, Βρετανός, πρώην διπλωμάτης καθηγητής Πολιτικών Ιδεών και Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Γουλιέλο Μαρκόνι. Ο Βρετανός ειδικός έχει γράψει αρκετά βιβλία που αφορούν την Κύπρο, με το τελευταίο του «Ο Κίσινγκερ και η εισβολή στην Κύπρο» μάλιστα να εστιάζει στο ρόλο του Αμερικανού πρώην υπουργού των Εξωτερικών στα γεγονότα του 1974 αλλά και σε αυτά που προηγήθηκαν.

Χρησιμοποιώντας μια πληθώρα πρωτογενών πηγών ο Γουίλιαμ Μάλινσον σκιαγράφησε το προφίλ του Χένρι Κίσινγκερ προσπαθώντας να κατανοήσει τις αποφάσεις που έλαβε σε σχέση με το Κυπριακό. Μέσα από το βιβλίο ο Χένρι Κίσινγκερ διαφαίνεται πως είχε μια μεγάλη αντιπάθεια για την Ελλάδα, τους Ελληνοκύπριους και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ο Ψυχρός Πόλεμος καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις αντιλήψεις του και υπήρξε εμμονικός με τη διατήρησης της Τουρκίας ως συμμάχου των ΗΠΑ και διαμεσολαβήτριας μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και του αραβικού κόσμου.

Μιλώντας στον Φιλελεύθερο, ο Βρετανός ειδικός επεσήμανε πως η πολιτική του για την Κύπρο υπήρξε εκτός από εχθρική και ύπουλη σε πολύ μεγάλο βαθμό. Υποστηρίζει πως ο Χένρι Κίσινγκερ θεωρούσε την τουρκική συμβολή στη στρατηγική της Ουάσιγκτον πολύ σημαντικότερη από τις διεθνείς έννοιες της κρατικής κυριαρχίας και του διεθνούς δικαίου, κάτι που στιγμάτισε και τη στάση του έναντι της Κύπρου.

«Η Δύση να πιέσει την Ουκρανία να αποδεχτεί τις διαπραγματεύσεις»

Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μιλώντας στο φόρουμ του Νταβός για τον πόλεμο στην Ουκρανία είπε ότι θα ήταν μοιραίο για τη Δύση να παρασυρθεί από τη διάθεση της στιγμής και να ξεχάσει την κατάλληλη θέση της Ρωσίας στο Ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων.

Ο Δρ Κίσινγκερ είπε ότι ο πόλεμος δεν πρέπει να επιτραπεί να διαρκέσει για πολύ ακόμη και έφτασε κοντά στο να καλέσει τη Δύση να εκφοβίσει την Ουκρανία να αποδεχτεί τις διαπραγματεύσεις με όρους που απέχουν πολύ από τους τρέχοντες πολεμικούς της στόχους.

«Οι διαπραγματεύσεις πρέπει να ξεκινήσουν τους επόμενους δύο μήνες προτού δημιουργηθούν ανατροπές και εντάσεις που δεν θα ξεπεραστούν εύκολα. Στην ιδανική περίπτωση, η διαχωριστική γραμμή θα πρέπει να είναι η επιστροφή στο προηγούμενο status quo. Η συνέχιση του πολέμου πέρα από αυτό το σημείο δεν θα αφορούσε την ελευθερία της Ουκρανίας, αλλά έναν νέο πόλεμο εναντίον της ίδιας της Ρωσίας», είπε.

Μιλώντας στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είπε ότι η Ρωσία ήταν ουσιαστικό κομμάτι της Ευρώπης για 400 χρόνια και ήταν ο εγγυητής της ευρωπαϊκής δομής ισορροπίας δυνάμεων σε κρίσιμες στιγμές. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να παραβλέπουν τη μακροπρόθεσμη σχέση, ούτε θα πρέπει να διακινδυνεύσουν να ωθήσουν τη Ρωσία σε μια μόνιμη συμμαχία με την Κίνα, πρόσθεσε.

«Ελπίζω ότι οι Ουκρανοί θα ανταποκριθούν στον ηρωισμό που επέδειξαν με σοφία», είπε, προσθέτοντας με την περίφημη αίσθηση της realpolitik ότι ο σωστός ρόλος της χώρας είναι να είναι ένα ουδέτερο κράτος παρά το σύνορο της Ευρώπης.