Πόσο… αντέχουμε ένα συνυποσχετικό για Χάγη;

Ξέρω ότι στην πολιτική όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται. Αναμφίβολα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ένα πράγμα που εμπεριέχει και τις δυο φράσεις. Και με αφορμή και τα όσα είπε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, τόσο στην συνέντευξή του αλλά και δημόσια μετά την συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και όσα δεν είπε το ερώτημα είναι κατά πόσο αντέχουμε ως Ελλάδα να πάμε στη Χάγη.

Kαι κυρίως το πόσο μπορούμε να πάμε με μια ατζέντα που δεν θα περιέχει μόνο αυτό που εμείς χρόνια γαλουχούμε γενιές Ελλήνων ως μόνη διαφορά με την Τουρκία. Το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Διότι για μένα αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα πέρα από το να έχουμε μια σχέση με τη γείτονα που δεν θα δημιουργεί κρίσεις. Αλλά για να μην υπάρχουν εντάσεις στο τέλος της ημέρας πρέπει η εξωτερική μας πολιτική να κλείνει θέματα με γενναιότητα, κόντρα πολλές φορές στο ρεύμα και κυρίως να μην φοβάται να σπάσει αυτό που αποκαλούμε κόκκινες γραμμές. Όχι να μην έχουμε γραμμές, αλλά να είναι τέτοιες που να μην καταρρέουν με ένα φύσημα του αέρα ή κάτω από τις συγκυρίες.

Ήμουν και είμαι κατά της θεωρίας των κόκκινων γραμμών, όχι μόνο διότι αυτές εμπεριέχουν στοιχεία που στη διαχρονία της η χώρα μας δεν τήρησε και αυτές κατέρρευσαν, με αποτέλεσμα κάθε φορά να αναζητούμε πατριώτες και προδότες, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Εκείνο που απαιτείται είναι η εθνική συνεννόηση, η τόλμη και κυρίως η μακροπρόθεσμη στρατηγική και η συνέπεια στους στόχους μας.

Και αυτά είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητα, όταν έχεις απέναντί σου έναν γείτονα που τα παραπάνω τα έχει ως αυτονόητα, και με χέρια λυμένα κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα: «ανατολίτικο παζάρι».

Το ερώτημα λοιπόν που καλούμαστε ως χώρα είναι να απαντήσουμε εάν αντέχουμε να πάμε στο περιβόητο δικαστήριο της Χάγης, με ένα συνυποσχετικό διαφορετικό από αυτό που εμείς φανταζόμαστε ως δεδομένο. Και κυρίως πως δεν θα «κάψουμε» τα όσα διαχρονικά υποστηρίζαμε για το Διεθνές Δικαστήριο και την εμπιστοσύνη που έχουμε σε αυτόν τον θεσμό. Αλλά όταν πηγαίνεις σε ένα δικαστήριο, η αλήθεια είναι ότι αναλαμβάνεις και τα ρίσκα της απόφασης.

Και ξαναρωτώ είμαστε έτοιμοι να τα αναλάβουμε ή είναι πιο εύκολο να βγούμε για άλλη μια φορά στους δρόμους; Το ερώτημα δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά γενικότερα το πολιτικό μας σύστημα. Και μην αρχίσουν κάποιοι να βλέπουν…φαντάσματα με βάση αυτά που γράφω.