The Cure: Το νέο άλμπουμ και η διαφορετική αντίληψη για τον χρόνο

Ξέραμε από καιρό ότι οι Cure ετοιμάζουν νέο άλμπουμ, γιατί πήραν τα πράγματα κάπως ανάποδα. Η μπάντα που ποτέ δεν ησυχάζει είχε να κυκλοφορήσει δίσκο από το 2008, αλλά πήρε όλο της το πρόσφατο υλικό και το πήγε πρώτα περιοδεία. Τα live του Shows Of A Lost World έδειξαν τη δυναμική αυτών των τραγουδιών, που φέρουν τη σφραγίδα του Robert Smith περισσότερο από οποιοδήποτε άλμπουμ, οπότε νομοτελειακά προέκυψε και το  Songs Of A Lost World. 

Η μπάντα που ποτέ δεν σταματά

Ναι μεν είναι  το πρώτο άλμπουμ σε μιάμιση δεκαετία, αλλά στο ενδιάμεσο είχαμε περιοδεία για τα 40 χρόνια, ήταν headliners στο Glastonbury το 2019, όργωσαν τα μήκη και τα πλάτη της γης δίνοντας αμέτρητες συναυλίες χωρίς να δείξουν σημάδια κόπωσης. Να σημειωθεί κιόλας ότι οι Cure δεν χαλάνε χατίρι και πάντα παίζουν πολύ υλικό από το παρελθόν τους. Πώς αλλιώς θα βγουν τα επικά δίωρα και τρίωρα σόου με τα 4 encore όπως στη Μαλακάσα το 2005;

Hold me like this for a hundred thousand million days

Στέκομαι, λίγο παραπάνω στο συναυλιακό κομμάτι, γιατί το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό στην περίπτωσή τους. Εκεί είναι που μπορείς να ανακαλύψεις το ποιόν τους και αυτή τη μοναδική ευαισθησία τους –που προσωπικά δεν την έχω δει σε άλλο σχήμα. Θα ακούσεις και το Lovesong με το «πιασάρικο» ρεφρέν αλλά θα παίξουν για σένα From the Edge of the Deep Green Sea σαν να το παίζουν πρώτη φορά. Θα αγαλλιάσεις τραγουδώντας «Ηowever far away, I will always love you», αλλά θα σε πιάσει ένα σφίξιμο στην καρδιά ακούγοντας τον Robert Smith να τραγουδάει «Never let me go she says. Hold me like this for a hundred thousand million days» που δεν έχει hook. Είναι διαφορετικό να το βλέπεις από κοντά και διαφορετικά να το ακούς σπίτι σου. Ο Smith είναι κανονικός οδοστρωτήρας live. Οπότε τα χρόνια με σκέτα live μετράνε και αυτά. 

Τι έχει στο Songs Of A Lost World

Στο Songs Of A Lost World, έχεις την ίδια εμμονή του Smith με την απώλεια, την αγάπη και τον χρόνο. Ηχητικά έχει μια επιστροφή στον goth rock ήχο του Pornography. Και όπως λέει ο ίδιος, αυτό το μικρό στιχάκι, το “Songs Of A Lost World”, από ένα ποίημα του Έρνεστ Ντόσον, ξεκλειδώνει όλο το άλμπουμ και διευρύνει τον κύκλο των επιρροών του Smith που περιλαμβάνει Πόε, Ρεμπώ και Μποντλέρ. 

Αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση που αφήνουν τα διαμάντια του καταλόγου των Cure, η αίσθηση ότι τα χάνεις όλα αλλά υπάρχει ελπίδα, είναι και εδώ παρούσα. Η απώλεια ειδικά είναι πηγή έμπνευσης για τον Smith που έχασε τους γονείς και τον αδερφό του στο μεσοδιάστημα. Αλλά ακόμα και στις πιο μαύρες στιγμές τους, θα βρουν την αισιοδοξία να ροκάρουν. 

Συνήθως τα μεγάλα ονόματα παίρνουν ένα ή δύο αστεράκια παραπάνω στις κριτικές μόνο με το εκτόπισμά τους. Όμως όταν πρόκειται για τους Cure, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχουν γεράσει απίστευτα καλά, παραμένουν δημιουργικοί και ευρηματικοί, έχουν ιδέες, μας χαρίζουν αυτή τη σκοτεινή ποίηση και την ισορροπία μεταξύ μελαγχολίας και ροκ διάθεσης.

Δεν θα μπορούσαν δηλαδή να αράξουν στις δάφνες του Wish και να μας δώσουν δύο τρία ακόμα Friday I’m In Love; Να κάνουν περιοδείες χωρίς νέο υλικό; Να διαλύονται και να επανενώνονται μόνο και μόνο για να έχουμε να γράφουμε; Εκείνοι όμως ανανέωσαν τον ήχο τους, διατηρώντας τον πυρήνα της αισθητικής τους. Άλλαξαν και έμειναν οι ίδιοι συγχρόνως. Έχουν χθες και σήμερα. Γυρνάνε στο χθες μετά από δεκαετίες και παραμένουν σημαντικοί.

Για αυτό λέω ότι οι The Cure έχουν διαφορετική αντίληψη για τον χρόνο.