Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; Οι θεωρίες και οι υποστηρικτές τους - Είμαστε κοντά σε κάποια ανακάλυψη;

Νέα έρευνα στον ετοιμοθάνατο εγκέφαλο δείχνει ότι η γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου μπορεί να είναι λιγότερο διακριτή από ό,τι πιστεύαμε μέχρι τώρα.

Όπως αναφέρεται σε εκτενές δημοσίευμα της Quardian, για αρκετά χρόνια, η Jimo Borjigin, καθηγήτρια νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Michigan, προβληματιζόταν από το ερώτημα τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Είχε διαβάσει για τις σχεδόν θανατηφόρες εμπειρίες ορισμένων επιζώντων από καρδιακή ανακοπή, οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε απίστευτα ψυχικά ταξίδια πριν να επανέλθουν.

Μερικές φορές, αυτοί οι άνθρωποι ανέφεραν ότι ταξίδευαν έξω από το σώμα τους προς συντριπτικές πηγές φωτός όπου τους υποδέχτηκαν νεκροί συγγενείς. Άλλοι μίλησαν για μια νέα κατανόηση της ζωής τους ή ότι συναντούσαν όντα βαθιάς καλοσύνης. Η Borjigin δεν πίστευε ότι το περιεχόμενο αυτών των ιστοριών ήταν αληθινό -δεν πίστευε ότι οι ψυχές των ετοιμοθάνατων ταξίδεψαν πραγματικά σε έναν μετά τον κόσμο - αλλά υποψιαζόταν ότι κάτι πολύ πραγματικό συνέβαινε στον εγκέφαλο αυτών των ασθενών.

Στο δικό της εργαστήριο, είχε ανακαλύψει ότι οι αρουραίοι υφίστανται μια δραματική καταιγίδα πολλών νευροδιαβιβαστών, συμπεριλαμβανομένης της σεροτονίνης και της ντοπαμίνης, αφού η καρδιά τους σταματήσει και ο εγκέφαλός τους χάσει οξυγόνο.

Αναρωτήθηκε αν οι εμπειρίες του θανάτου των ανθρώπων θα μπορούσαν να πηγάζουν από ένα παρόμοιο φαινόμενο και αν συνέβαινε ακόμη και σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανανήψουν.

Ο ασθενής «Ένα»

Ο θάνατος φαινόταν τόσο σημαντικός τομέας έρευνας – αυτό σκεφτόμαστε όλοι, άλλωστε – που η Borjigin υπέθεσε ότι άλλοι επιστήμονες είχαν ήδη αναπτύξει μια λεπτομερή κατανόηση του τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατά τη διαδικασία του θανάτου. Αλλά όταν κοίταξε την επιστημονική βιβλιογραφία, πολύ λίγα σχετικά πράγματα.

«Το να πεθάνεις είναι τόσο ουσιαστικό μέρος της ζωής», μου είπε πρόσφατα. «Αλλά δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για τον ετοιμοθάνατο εγκέφαλο». Έτσι, αποφάσισε να επιστρέψει και να καταλάβει τι είχε συμβεί μέσα στους εγκεφάλους των ανθρώπων που πέθαναν στη μονάδα νευροεντατικής θεραπείας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Ανάμεσά τους ήταν ο Ασθενής «Ένα».

Την εποχή που η Borjigin ξεκίνησε την έρευνά της στον ασθενή «Ένα», η επιστημονική κατανόηση του θανάτου είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Από τη δεκαετία του 1960, η πρόοδος στην αναζωογόνηση είχε βοηθήσει στην αναζωογόνηση χιλιάδων ανθρώπων που διαφορετικά θα είχαν πεθάνει. Περίπου το 10% ή το 20% αυτών των ανθρώπων, έφεραν μαζί τους ιστορίες από εμπειρίες σχεδόν θανάτου στις οποίες ένιωσαν την ψυχή ή τον εαυτό τους να φεύγει από το σώμα τους. Μια χούφτα από αυτούς τους ασθενείς ισχυρίστηκαν μάλιστα ότι ήταν μάρτυρες, από ψηλά, των προσπαθειών των γιατρών να τους αναζωογονήσουν.

Σύμφωνα με διάφορες διεθνείς έρευνες και μελέτες, ένας στους 10 ανθρώπους ισχυρίζεται ότι είχε μια παρ' ολίγον θανατική εμπειρία που συνεπαγόταν καρδιακή ανακοπή ή παρόμοια εμπειρία σε περιπτώσεις όπου μπορεί να πλησίαζε στον θάνατο. Αυτό είναι περίπου 800 εκατομμύρια ψυχές σε όλο τον κόσμο που μπορεί να έχουν βυθιστεί το δάχτυλο του ποδιού στη μετά θάνατον ζωή.

Όσο αξιοσημείωτες κι αν ακούγονταν αυτές οι επιθανάτιες εμπειρίες, ήταν αρκετά συνεπείς ώστε ορισμένοι επιστήμονες άρχισαν να πιστεύουν ότι υπήρχε αλήθεια σε αυτές: ίσως οι άνθρωποι να είχαν πράγματι μυαλό ή ψυχή που υπήρχαν χωριστά από τα ζωντανά σώματά τους.

«Τί συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;»

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, στη δεκαετία του 1970, ένα μικρό δίκτυο καρδιολόγων, ψυχιάτρων, ιατρικών κοινωνιολόγων και κοινωνικών ψυχολόγων στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη άρχισε να ερευνά εάν οι εμπειρίες του θανάτου απέδειξαν ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ύπαρξης και ότι η συνείδηση ​​μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα από τον εγκέφαλο. Έτσι, γεννήθηκε ο τομέας σπουδών για τους «σχεδόν» θανάτους.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων 30 ετών, οι ερευνητές συνέλεξαν χιλιάδες αναφορές περιπτώσεων ανθρώπων που είχαν εμπειρίες κοντά στο θάνατο. Εν τω μεταξύ, οι νέες τεχνολογίες και τεχνικές βοηθούσαν τους γιατρούς να αναζωογονούν όλο και περισσότερους ανθρώπους που, σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας, σχεδόν σίγουρα θα είχαν οριστικά πεθάνει. «Βρισκόμαστε τώρα στο σημείο όπου έχουμε και τα εργαλεία και τα μέσα για να απαντήσουμε επιστημονικά στο πανάρχαιο ερώτημα: Τί συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;» έγραψε ο Sam Parnia, ένας ολοκληρωμένος ειδικός ανάνηψης και ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες στον κόσμο σε εμπειρίες παρ' ολίγον θανάτου, το 2006. Ο ίδιος ο Πάρνια επινόησε μια διεθνή μελέτη για να ελέγξει εάν οι ασθενείς θα μπορούσαν να έχουν συνειδητή επίγνωση ακόμη και αφού βρέθηκαν κλινικά νεκροί.

Αλλά μέχρι το 2015, πειράματα όπως αυτό του Πάρνια είχαν αποδώσει διφορούμενα αποτελέσματα και το πεδίο των μελετών σχεδόν θανάτου δεν ήταν πολύ πιο κοντά στην κατανόηση του θανάτου από ό,τι όταν ιδρύθηκε τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα. Τότε ήταν που η Borjigin, μαζί με αρκετούς συναδέλφους της, έριξαν την πρώτη προσεκτική ματιά στο αρχείο της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο της Ασθενούς Ένα μετά την απομάκρυνσή της από τη συντήρηση. Αυτό που ανακάλυψαν – στα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν για πρώτη φορά πέρυσι – ήταν σχεδόν εντελώς απροσδόκητο και έχει τη δυνατότητα να ξαναγράψει την κατανόησή μας για τον θάνατο.

«Πιστεύω ότι αυτό που βρήκαμε είναι μόνο η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου», μου είπε η Borjigin. «Αυτό που εξακολουθεί να υπάρχει κάτω από την επιφάνεια είναι μια πλήρης περιγραφή του πώς πραγματικά συμβαίνει ο θάνατος. Επειδή κάτι συμβαίνει εκεί μέσα, στον εγκέφαλο, που δεν έχει νόημα».

Παρά όλα όσα έχει μάθει η επιστήμη για τη λειτουργία της ζωής, ο θάνατος παραμένει ένα από τα πιο δυσεπίλυτα μυστήρια. «Κατά καιρούς μπήκα στον πειρασμό να πιστέψω ότι ο δημιουργός σκόπευε αιώνια αυτό το τμήμα της φύσης να παραμείνει μπερδεμένο, να προκαλέσει τις περιέργειες και τις ελπίδες και τις υποψίες μας όλα εξίσου», έγραψε ο φιλόσοφος William James το 1909.

Η πρώτη φορά που τέθηκε η ερώτηση που άρχισε να κάνει η Borjigin το 2015 - για το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του θανάτου - ήταν ένα τέταρτο της χιλιετίας νωρίτερα. Γύρω στο 1740, ένας Γάλλος στρατιωτικός γιατρός εξέτασε την περίπτωση ενός διάσημου φαρμακοποιού, ο οποίος, μετά από έναν «κακοήθη πυρετό» και αρκετές αιμορραγίες, έπεσε αναίσθητος και νόμιζε ότι είχε ταξιδέψει στο Βασίλειο των Ευλογημένων. Ο γιατρός υπέθεσε ότι η εμπειρία του φαρμακοποιού είχε προκληθεί από ένα κύμα αίματος στον εγκέφαλο. Αλλά μεταξύ αυτής της πρώιμης αναφοράς και των μέσων του 20ου αιώνα, το επιστημονικό ενδιαφέρον για τις επιθανάτιες εμπειρίες παρέμεινε σποραδικό.

Το 1892, ο Ελβετός ορειβάτης και γεωλόγος Άλμπερτ Χάιμ συγκέντρωσε τις πρώτες συστηματικές μαρτυρίες για εμπειρίες σχεδόν θανάτου από 30 συναδέλφους ορειβάτες που είχαν υποστεί σχεδόν θανατηφόρες πτώσεις. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ορειβάτες υποβλήθηκαν σε μια ξαφνική ανασκόπηση ολόκληρου του παρελθόντος τους, άκουσαν όμορφη μουσική και «έπεσαν σε έναν υπέροχα γαλάζιο ουρανό που περιείχε ροζέ σύννεφα», έγραψε ο Heim. «Στη συνέχεια, η συνείδηση ​​έσβησε ανώδυνα, συνήθως τη στιγμή της πρόσκρουσης». Υπήρξαν μερικές ακόμη απόπειρες έρευνας στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά μικρή πρόοδος σημειώθηκε στην επιστημονική κατανόηση των παρ' ολίγον θανάτου εμπειριών. Στη συνέχεια, το 1975, ένας Αμερικανός φοιτητής ιατρικής ονόματι Raymond Moody δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Life After Life.

Στο βιβλίο του, ο Moody συγκέντρωσε τις αναφορές 150 ανθρώπων που είχαν βιώσει έντονες, καθοριστικές για τη ζωή τους εμπειρίες κατά τις στιγμές που ακολουθούσαν μια καρδιακή ανακοπή. Αν και οι αναφορές διέφεραν, διαπίστωσε ότι συχνά είχαν ένα ή περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά ή θέματα.

Διάφορες λεπτομέρειες από αυτές τις αναφορές έκαναν λόγο ότι ένιωθαν να εγκαταλείπουν το σώμα τους, ταξιδεύοντας μέσα από ένα μακρύ τούνελ, έχοντας μια εξωσωματική εμπειρία, συναντώντας πνεύματα και ένα ον από φως, επίσης όλη η ζωή του ατόμου να αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια του. Το βιβλίο του Moody έγινε διεθνές μπεστ σέλερ.

Στο βιβλίο του, ο Moody απέσπασε τις αναφορές 150 ανθρώπων που είχαν έντονες εμπειρίες που άλλαξαν τη ζωή τους τις στιγμές που περιβάλλουν μια καρδιακή ανακοπή. Αν και οι αναφορές διέφεραν, διαπίστωσε ότι συχνά μοιράζονταν ένα ή περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά ή θέματα. Το αφηγηματικό τόξο της πιο λεπτομερούς από αυτές τις αναφορές – αναχώρηση από το σώμα και ταξίδι μέσα από μια μακρά σήραγγα, εμπειρία εξωσωματικής εμπειρίας, συνάντηση πνευμάτων και ένα ον από φως, ολόκληρη η ζωή του να αστράφτει μπροστά στα μάτια του και επιστρέφει στο σώμα από κάποιο εξωτερικό όριο – έγινε τόσο κανονικό που ο κριτικός τέχνης Ρόμπερτ Χιουζ θα μπορούσε να το αναφέρει χρόνια αργότερα ως «το γνωστό κιτς της παρ' ολίγον θανατικής εμπειρίας». Το βιβλίο του Moody έγινε διεθνές μπεστ σέλερ.

Το 1976, οι New York Times ανέφεραν για το αυξανόμενο επιστημονικό ενδιαφέρον για τη «ζωή μετά τον θάνατο» και το «αναδυόμενο πεδίο της θανατολογίας». Το επόμενο έτος, ο Moody και αρκετοί συνάδελφοι θανατολόγους ίδρυσαν έναν οργανισμό που έγινε η «Διεθνής Ένωση για Μελέτες Κοντά στον Θανάτο». Το 1981, τύπωσαν το εναρκτήριο τεύχος του Vital Signs, ενός περιοδικού για τον γενικό αναγνώστη που ήταν σε μεγάλο βαθμό αφιερωμένο σε ιστορίες παραλίγο θανατηφόρων εμπειριών. Το επόμενο έτος άρχισαν να παράγουν το πρώτο περιοδικό του πεδίου με κριτές, το οποίο έγινε το Journal of Near-Death Studies.

Τα στρατόπεδα και οι θεωρίες

Όμως, οι επιθανάτιες μελέτες είχαν ήδη χωριστεί σε πολλές σχολές πεποιθήσεων, των οποίων οι εντάσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Ένα στρατόπεδο με επιρροή αποτελούνταν από πνευματιστές, μερικούς από αυτούς ευαγγελικούς Χριστιανούς, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι ότι οι εμπειρίες κοντά στο θάνατο ήταν γνήσιες παραμονές στη χώρα των νεκρών και θεϊκές.

Ως ερευνητές, ο στόχος των πνευματιστών ήταν να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερες αναφορές για την εμπειρία του σχεδόν θανάτου και να προσηλυτίσουν την κοινωνία σχετικά με την πραγματικότητα της μετά θάνατον ζωής. Ο Moody ήταν ο πιο σημαντικός εκπρόσωπός τους. τελικά ισχυρίστηκε ότι είχε πολλές προηγούμενες ζωές και έχτισε ένα «ψυχομαντείο» στην αγροτική Αλαμπάμα όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να προσπαθήσουν να καλέσουν τα πνεύματα των νεκρών κοιτάζοντας σε έναν αμυδρά φωτισμένο καθρέφτη.

Η δεύτερη και μεγαλύτερη φατρία ερευνητών ήταν οι παραψυχολόγοι, όσοι ενδιαφέρονται για φαινόμενα που φαινόταν να υπονομεύουν την επιστημονική ορθοδοξία ότι ο νους δεν μπορούσε να υπάρξει ανεξάρτητα από τον εγκέφαλο. Αυτοί οι ερευνητές, οι οποίοι ήταν σε γενικές γραμμές εκπαιδευμένοι επιστήμονες που ακολουθούσαν καθιερωμένες ερευνητικές μεθόδους, έτειναν να πιστεύουν ότι οι εμπειρίες κοντά στο θάνατο προσέφεραν στοιχεία ότι η συνείδηση ​​θα μπορούσε να επιμείνει μετά το θάνατο του ατόμου. Πολλοί από αυτούς ήταν γιατροί και ψυχίατροι που είχαν επηρεαστεί βαθιά αφού άκουσαν τις ιστορίες σχεδόν θανάτου ασθενών που νοσηλεύονταν στη ΜΕΘ. Στόχος τους ήταν να βρουν τρόπους να δοκιμάσουν τις θεωρίες τους για τη συνείδηση ​​εμπειρικά και να μετατρέψουν τις μελέτες σχεδόν θανάτου σε μια νόμιμη επιστημονική προσπάθεια.

Τέλος, εμφανίστηκε η μικρότερη ομάδα ερευνητών του σχεδόν θανάτου, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν φυσικοί. Αυτοί ήταν επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους μελέτησαν τον εγκέφαλο, οι οποίοι ήταν αφοσιωμένοι σε έναν αυστηρά βιολογικό απολογισμό των παραλίγο θανάτου. Όπως τα όνειρα, υποστήριξαν οι φυσικιστές, οι παραλίγο θάνατοι εμπειρίες μπορεί να αποκαλύπτουν ψυχολογικές αλήθειες, αλλά το έκαναν μέσω παραισθησιογόνων μυθοπλασιών που προέκυψαν από τη λειτουργία του σώματος και του εγκεφάλου. (Πράγματι, πολλές από τις καταστάσεις που αναφέρθηκαν από τους παραλίγο θανάτους μπορούν προφανώς να επιτευχθούν με τη λήψη της δόσης κεταμίνης ενός ήρωα.) Η βασική τους υπόθεση ήταν: χωρίς λειτουργία εγκεφάλου σημαίνει ότι δεν υπάρχει συνείδηση ​​και σίγουρα δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Η αποστολή τους που ανέλαβε η Borjigin το 2015, ήταν να ανακαλύψουν τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια εμπειριών παραλίγο θανάτου σε ένα θεμελιωδώς φυσικό επίπεδο.

Βρισκόμαστε κοντά σε μεγάλη ανακάλυψη;

Σήμερα, υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη αίσθηση σε όλη την κοινότητα των επιθανάτιων ερευνητών ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μεγάλων ανακαλύψεων. Η Charlotte Martial, μια νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης στο Βέλγιο, η οποία έχει κάνει μερικές από τις καλύτερες φυσιαλιστικές εργασίες σε εμπειρίες κοντά στο θάνατο, ελπίζει ότι σύντομα θα αναπτύξουμε μια νέα κατανόηση της σχέσης μεταξύ της εσωτερικής εμπειρίας της συνείδησης και των εξωτερικών εκδηλώσεών της. παράδειγμα σε ασθενείς με κώμα.

«Βρισκόμαστε πραγματικά σε μια κρίσιμη στιγμή όπου πρέπει να ξεμπερδέψουμε τη συνείδηση ​​από την ανταπόκριση και ίσως αμφισβητήσουμε κάθε κατάσταση που θεωρούμε αναίσθητη», μου είπε. Η Πάρνια, η ειδικός στην ανάνηψη, που μελετά τις φυσικές διεργασίες του θανάτου αλλά είναι επίσης συμπαθής σε μια παραψυχολογική θεωρία της συνείδησης, έχει μια ριζικά διαφορετική αντίληψη για αυτό που είμαστε έτοιμοι να μάθουμε. «Νομίζω ότι σε 50 ή 100 χρόνια θα έχουμε ανακαλύψει την οντότητα που είναι η συνείδηση», είπε. «Θα θεωρείται δεδομένο ότι δεν παρήχθη από τον εγκέφαλο και δεν πεθαίνει όταν πεθάνεις».

Σε ένα ιατρικό περιβάλλον, ο «κλινικός θάνατος» λέγεται ότι συμβαίνει τη στιγμή που η καρδιά σταματά να αντλεί αίμα και ο παλμός σταματά. Αυτό είναι ευρέως γνωστό ως καρδιακή ανακοπή. (Είναι διαφορετικό από ένα έμφραγμα, στο οποίο υπάρχει απόφραξη σε μια καρδιά που εξακολουθεί να αντλεί.) Η απώλεια οξυγόνου στον εγκέφαλο και άλλα όργανα γενικά ακολουθεί μέσα σε δευτερόλεπτα ή λεπτά, αν και η πλήρης διακοπή της δραστηριότητας στην καρδιά και τον εγκέφαλο – που συχνά αποκαλείται «ισοπέδωση» ή, στην περίπτωση του τελευταίου, «εγκεφαλικός θάνατος» – μπορεί να μην συμβεί για πολλά λεπτά ή ακόμη και ώρες.

Η Borjigin πιστεύει ότι η κατανόηση του ετοιμοθάνατου εγκεφάλου είναι ένα από τα «ιερά δισκοπότηρα» της νευροεπιστήμης. «Ο εγκέφαλος είναι τόσο ανθεκτικός, η καρδιά είναι τόσο ανθεκτική, που χρειάζονται χρόνια κακοποίησης για να τους σκοτώσεις», επεσήμανε. «Γιατί τότε, χωρίς οξυγόνο, ένας απόλυτα υγιής άνθρωπος μπορεί να πεθάνει αμετάκλητα μέσα σε 30 λεπτά;» Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν αυτό το αποτέλεσμα ως δεδομένο, η επιστήμονας πιστεύει ότι, σε φυσικό επίπεδο, στην πραγματικότητα δεν έχει νόημα.

Η Borjigin ελπίζει ότι η κατανόηση της νευροφυσιολογίας του θανάτου μπορεί να μας βοηθήσει να τον αντιστρέψουμε. Έχει ήδη δεδομένα εγκεφαλικής δραστηριότητας από δεκάδες νεκρούς ασθενείς που περιμένει να αναλύσει. Όμως, λόγω του παραφυσικού στιγματισμού που σχετίζεται με τις επιθανάτιες μελέτες, λίγα ερευνητικά γραφεία θέλουν να της χορηγήσουν χρηματοδότηση. «Η συνείδηση ​​είναι σχεδόν μια βρώμικη λέξη μεταξύ των χρηματοδότων», πρόσθεσε. «Οι σκληροπυρηνικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η έρευνα σε αυτό θα έπρεπε να ανήκει ίσως στη θεολογία, τη φιλοσοφία, αλλά όχι στη σκληροπυρηνική επιστήμη. Άλλοι άνθρωποι ρωτούν, «Ποια είναι η χρήση; Οι ασθενείς θα πεθάνουν ούτως ή άλλως, οπότε γιατί να μελετήσετε αυτή τη διαδικασία; Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα γι'αυτό».

Ο συνολικός εγκεφαλικός θάνατος μπορεί κάποια μέρα να είναι αναστρέψιμος

Έχουν ήδη προκύψει στοιχεία ότι ακόμη και ο συνολικός εγκεφαλικός θάνατος μπορεί κάποια μέρα να είναι αναστρέψιμος. Το 2019, επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ συγκέντρωσαν εγκεφάλους γουρουνιών που είχαν αποκεφαλιστεί σε εμπορικό σφαγείο τέσσερις ώρες νωρίτερα. Στη συνέχεια έγχυσαν τους εγκεφάλους για έξι ώρες με ένα ειδικό κοκτέιλ ναρκωτικών και συνθετικού αίματος. Παραδόξως, μερικά από τα κύτταρα στον εγκέφαλο άρχισαν να παρουσιάζουν και πάλι μεταβολική δραστηριότητα και μερικές από τις συνάψεις άρχισαν ακόμη και να πυροδοτούνται. Οι σαρώσεις εγκεφάλου των χοίρων δεν έδειξαν την εκτεταμένη ηλεκτρική δραστηριότητα που συνήθως συνδέουμε με την αίσθηση ή τη συνείδηση. Αλλά το γεγονός ότι υπήρξε οποιαδήποτε δραστηριότητα υποδηλώνει ότι τα σύνορα της ζωής μπορεί μια μέρα να επεκταθούν πολύ, πολύ μακρύτερα στις σφαίρες του θανάτου από ό,τι φαντάζονται σήμερα οι περισσότεροι επιστήμονες.

Άλλες σοβαρές οδοί έρευνας για την παρ' ολίγον θανατική εμπειρία βρίσκονται σε εξέλιξη. Η Martial και οι συνάδελφοί της στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης εργάζονται σε πολλά ζητήματα που σχετίζονται με τις παρ' ολίγον θανατικές εμπειρίες. Το ένα είναι εάν άτομα με ιστορικό τραύματος ή με πιο δημιουργικό μυαλό, τείνουν να έχουν τέτοιες εμπειρίες σε υψηλότερα ποσοστά από τον γενικό πληθυσμό. Ένα άλλο αφορά την εξελικτική βιολογία των παραλίγο θανάτου εμπειριών. Γιατί, εξελικτικά μιλώντας, να έχουμε καθόλου τέτοιες εμπειρίες;

Η Martial και οι συνεργάτες της εικάζουν ότι μπορεί να είναι μια μορφή του φαινομένου που είναι γνωστό ως θανάτωση, στο οποίο πλάσματα σε όλο το ζωικό βασίλειο προσποιούνται τον θάνατο για να ξεφύγουν από θανατηφόρους κινδύνους. Άλλοι ερευνητές έχουν προτείνει ότι η αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας τις στιγμές μετά την καρδιακή ανακοπή είναι απλώς η τελική κρίση ενός εγκεφάλου που πεθαίνει ή έχουν υποθέσει ότι είναι μια τελευταία προσπάθεια του εγκεφάλου να επανεκκινήσει τον εαυτό του, όπως η εκκίνηση του κινητήρα αυτοκινήτου.

Συνδετικός κρίκος η ελπίδα για μια πιο βαθιά εμπειρία ζωής

Εν τω μεταξύ, σε μέρη της κουλτούρας όπου ο ενθουσιασμός δεν επιφυλάσσεται για επιστημονικές ανακαλύψεις σε αυτόν τον κόσμο, αλλά για άφεση ή ευλογία στον επόμενο, οι πνευματιστές, μαζί με διάφορους άλλους μάγκες και μάγκες, διακινούν τις ιστορίες τους για τη μετά θάνατον ζωή. Ξεχάστε το παροιμιώδες τούνελ του φωτός: στην Αμερική ειδικότερα, ανακαλύφθηκε ένας αγωγός χρημάτων από την πόρτα του θανάτου, μέσω των χριστιανικών μέσων ενημέρωσης, στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times και από εκεί στις ελαφίδες, ευκολόπιστες πολυθρόνες των καθημερινών τοκ σόου του έθνους. Πρώτη στάση, παράδεισος. επόμενος σταθμός, ο Dr Oz.

Αλλά υπάρχει κάτι που συνδέει πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους –τους φυσικούς, τους παραψυχολόγους, τους πνευματιστές– μαζί. Είναι η ελπίδα ότι υπερβαίνοντας τα τρέχοντα όρια της επιστήμης και του σώματός μας, δεν θα επιτύχουμε μια βαθύτερη κατανόηση του θανάτου, αλλά μια μεγαλύτερη και πιο βαθιά εμπειρία ζωής. Αυτή, ίσως, είναι η πραγματική έλξη της παρ' ολίγον θανάτου: μας δείχνει τι είναι δυνατό όχι στον επόμενο κόσμο, αλλά σε αυτόν.