Το κυνήγι της (προσωρινής) ευτυχίας!

Πεπεισμένος είμαι πια ότι η ζωή μας καταδυναστεύεται από ένα σωρό καλλιεργημένες από άλλους πεποιθήσεις τις οποίες ενστερνιστήκαμε χωρίς καν να τις αξιολογήσουμε. Απλά και μόνο επειδή τη στιγμή που τις υιοθετήσαμε ακούστηκαν, ή φάνηκαν βαθιές, ουσιαστικές, σοφιστικέ. Και το είχαμε ανάγκη. 

«Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα» είπε κάποιος αμερικανοτραφής. Και το ερώτημα δεν είναι τι λέει ποιος, αλλά ποιος λέει τι!

«Δεν μετανιώνω για τίποτα που έκανα”»… Πόσο κακό είναι δηλαδή να μετανιώσει κανείς για κάτι που έκανε και κόστισε ακριβά; Δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει πάντα κάνουμε λάθη για να μαθαίνουμε…

«Εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω» - Κάτι που όταν εκφράζεται σε υπερβολικές δόσεις αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο, αποτελεί τον ορισμό της τοξικότητας και του ναρκισσισμού. 

«Το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα» - Πεποίθηση που είναι βαθιά εχθρική και αντιπαραγωγική όχι μόνο για το δικαίωμα στο χρόνο, αλλά και για τα ήθη που αναπτύσσει κάθε μαχητής 

Υπάρχουν δεκάδες ανάλογες περιοριστικές «σοφίες» που κάποιοι κατάφεραν να τις καθιερώσουν ως ένδειξη χαρακτήρα, πυγμής, ή δύναμης. 

Προσπερνώντας σιγά σιγά το βιράζ προ της τελικής ευθείας για το πρώτο τζάμπολ των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος, οι πεποιθήσεις ανταριάζουν. 

Οποιαδήποτε απώλεια για Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό θα είναι λιγότερο (για τους πράσινους) ή περισσότερο (για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα) συνώνυμη της καταστροφής. Οι οπαδοί των δύο ομάδων είναι στα κάγκελα αναμένοντας τη μάχη των μαχών. Η κατάκτηση του τροπαίου στην Ελλάδα, είναι το μίνιμουμ άλμα πάνω από τον πήχη της εξιλέωσης. 

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο εδώ